Hercai hercai

kandırdın?  Neden  bırakıp  gittin?  Beni  neden  bu  hale  getirdin?  Ya  da  en
fenası… Neden hayatıma girdin?
Miran şoka girmiş gibi yerinden kıpırdamaksızın dururken Reyyan, Fırat ve
Elif’in  yardımıyla  eve  girdi.  Bu  sefer  Miran  hiçbir  şey  yapmamış,  olduğu
yerden kıpırdamamış, arkasından bile gitmemişti.
Onların  gidişinin  ardından  Arda,  Miran’a  yaklaştı.  “Çok  ileri  gittin,”  dedi.
“Böyle bir tehdidi Reyyan’ın önünde yapmak ne kadar doğru? Kızın gözünde
bir canavardan farkın yok zaten, iyice dibe vuruyorsun.”
“Benden  nefret  ediyor,”  diye  mırıldandı  kaldırıma  otururken.  Kafasını
ellerinin  arasına  alıp  saçlarını  karıştırdı  sinirle.  “Bildiğin,  nefret  ediyor
benden!”
Arda  da  oturdu  Miran’ın  yanına.  Böyle  durumlarda  ne  söylenir,  hiç
bilmiyordu.  “Böyle  olacağı  en  başından  belliydi.”  Daha  fazla  konuşup  her
şeyin suçlusu sensin demek isterdi. Yaptıklarının bedelini ödüyorsun… Fakat
bazı  şeyler  söylenmiyordu.  Arda,  Miran’ı  böyle  görmeye  dayanamıyordu.
“Kalk gidelim, harap ettin kendini. Belki başka zaman…”
“Hayır,”  diyerek  ayağa  kalktı  Miran.  “Pes  etmek  yok,  vazgeçmek  yok,
yıkılmak  yok!”  Evin  kapısına  doğru  hızla  yürüdüğünde  pencerelere  dizilmiş
komşuların  onları  seyrettiklerinden  habersizlerdi.  Millete  de  seyir  çıkmıştı.
Miran  kapıya  varıp  eşiğinde  durdu.  Sıktığı  yumruğunu  peş  peşe  kapıya
indirirken birbirinden alakasız sözcükler sıralıyordu. Fakat ne kapı açılıyor ne
de Reyyan geliyordu.
Sonunda olan oldu. Sıdıka Hanım bir kova suyu salon penceresinden aşağı,
ikisinin  tepesine  boşalttı.  Kurunun  yanında  yaş  da  yanar  diye  boşa
demiyorlardı.  Akşam  akşam  buz  gibi  suyla  sırılsıklam  olan  iki  genç  adam
şaşkınlıktan  tepki  bile  veremedi.  Elif  kimseye  belli  etmeden  ikisinin  haline

---

kıkırdayarak  gülüyordu.  Gülen  sadece  Elif  değildi.  Pencerelerine  dizilip
seyreden herkes gülmeye başlamıştı içten içe.
“Lan,  lan  donuyorum!”  Arda  ellerini  havaya  kaldırdı.  Soğuk,  adeta
bedeniyle bütünleşmişti.
Miran  ise  hem  şaşkın,  hem  ıslak  hem  de  âşıktı.  Islanan  yüzünü  eliyle
silerken  kafasını  kaldırıp  pencereye  baktı.  Hemen  de  kapatılmış,  perdeler
çekilmişti.  “İyi,  öyle  olsun.”  dedi  dudakları  titrerken.  “En  azından  artık
sadece âşık değilim, sırılsıklam aşığım.”
Arda  isyan  bayrağını  çekti.  “Bırak  laga  luga  yapmayı  da  gidelim  artık.
Donuyorum!”
Gitmeden  evvel  Miran  son  kez  daha  bağırdı  kapıya  doğru.  Sesinin  içeriye
gümbür  gümbür  duyulduğunu  biliyordu.  “Sanma  ki  vazgeçtim.  Yine
geleceğim, yine geleceğim!”