Hercai hercai

sevmiştim seni!”
İlk  defa  bu  kadar  çaresiz  kalıyordu.  Bir  adamın  gidişini  görmek,  ömrünce
tatmadığı  ıstırapları  tattırıyordu  ona.  Miran  yalnız  gitmiyordu,  giderken
birçok şeyi de götürüyordu Reyyan’dan. Kalbini, sevincini, hayatını, ömrünü.
Boğazını  yakan  hıçkırıklarıyla  da  ilk  defa  tanışıyordu  Reyyan.  Çünkü
ömründe  ilk  defa  bu  kadar  canı  yanarak  ağlamıştı,  ilk  defa  gözlerinden
süzülen yaşlar ciğerini de yakmıştı!
İlk defa sevmişti bir adamı. İlk defa vermişti ellerini ona. İlk defa aralamıştı
bir  adama  incinmiş  yüreğinin  kapılarını.  Yediği  bu  darbe  kaldırılır  gibi
değildi.  Ayağa  kalkıp  arkasından  koşmak,  gitmesine  izin  vermeden
durdurmak  istiyordu  ancak  kıpırdayamıyordu.  Miran  arabasına  bindi.  Ne
Reyyan  görüyordu  artık  Miran’ı,  ne  Miran  bakıyordu  ardına.  Tekerlerin
çıkardığı sesler, topraklı yolda tozu dumana kata kata ilerledi.
Miran  dediğini  yapmış,  çekip  gitmişti.  Ardında  ise  tahmin  ettiğinden  daha
yaralı bir kadın bırakmıştı.
Şimdi  köz  bir  yürekle  baş  başaydı  Reyyan.  İçinde  kaybolan  umutlarının
yası, gönlünde derin bir sızı, gözlerinde buruşup kaybolan solgun çehreli bir
adam  vardı.  Yokoluşu  tadıyordu  yudum  yudum.  Ölüyordu,  nefes  ala  ala
ölüyordu.  Hiçbir  yokoluş,  bu  denli  çıldırtamazdı  delicesine  seven  bir  kalbi.
Hiçbir yüreğe de nefret bu denli yakışmazdı.
O artık, mahzun bir nefreti onuruyla taşıyabilecek kadar yaralı bir kadındı.

---