Hercai hercai

Bu kez değildi, bu sefer değil…
Gönül  onu  duymuyordu.  Kapıldığı  hıçkırıklarıyla  sadece  kaçınılmaz  sonu

---

geciktiriyordu ama nafile.
Miran bir kez daha bağırdı. “Kalk dedim kadın, kalk!”
İstemeye  istemeye  yerden  kalktı  Gönül  fakat  bakışları  bir  türlü  Miran’a
değmiyordu.  Gözlerine  bakamıyordu,  bakarsa  ölecekti,  biliyordu.  Son  kez
görecekti  belki  de.  Ne  acı  bir  kayıptı  bu.  Oysa  günün  birinde  sevileceğini
düşünmüştü. Miran olmadan yaşamayı hiçbir zaman düşünmemişti.
“Benden boşandıktan sonra onunla evleneceksin öyle mi?” Sorusunu zoraki
tamamladı.  Zangır  zangır  titriyordu.  Yolunu  bağlayan  çaresizlik  ve  ciğerini
dağlayan ayrılık habercisi canını haddinden fazla yakıyordu.
Miran yalan söyleyemezdi. “Olması gerekeni yapacağım,” diyerek kestirdi.
“O olmasaydı…”
“O olmasaydı da olmayacaktı. Anla artık, benim gözlerimde sen yoksun!”
“Yine  de  bir  şansım  vardı  Miran,  o  olmasaydı,  aramıza  girmeseydi…”
Miran bu serzenişler karşısında yaralanmak istemiyordu daha fazla. Gönül’ün
konuşmasına  fırsat  vermedi,  işaret  parmağını  dudağına  bastırarak  susturdu
onu. “Sus artık, sus da beni dinle!” Artık bilinmesi gereken bir gerçek vardı
ve  ortaya  çıkması  gereken  o  zaman  kapıya  dayanmıştı.  “Yanılıyorsun,”  dedi
sessizce.  “O  gelip  girmedi  aramıza.  Reyyan’la  benim  arama  giren  sensin
asıl!”
Bakmaya  korktuğu  gözlere  bakışlarını  dikip  şaşkınca  baktı.  Ne  demek
istemişti Miran? “Bu ne demek şimdi?”
“Reyyan  hep  vardı.  O  beni  tanımasa  da,  bilmese  de  hep  hayatımın  bir
parçasıydı. Ben onu yıllardır bekliyorum be. Bu evlilik planını yeni mi yaptım
sanıyorsun? Onunla evlenmeyi beş yıl önce kazıdım aklıma. Sonradan gelen
sensin,”  dedi  suçlayıcı  bir  ses  tonuyla.  “Hesapta  olmayan,  hoşnutsuz  bir
ayrıntıdan ibaretsin.”
Duyduklarının  ağırlığı  altında  eziliyordu  Gönül.  Çırpınacak  takati  dahi
kalmamıştı.  Yorgun  bedenini  yatağın  kenarına  bıraktı  zorla.  Savaşması
mağlubiyetini engellemeyecekti, artık farkına varmıştı.
Bakışları  Miran’ın  yüzüne  kayarken  fısıldadı.  “O  zamandan  beri  ona
âşıksın…”
Sustu  Miran.  Susmak  kabullenmekti  bir  bakıma.  Son  noktaya  gelinmişti.
Bugün bu hastanede, son görüşü olacaktı fırtınalı hayatının bir parçası olan bu
kadını.  Ve  ardına  bile  bakmadan  ona  gidecekti.  Bir  süre  daha  sessiz  kaldı.
Sükûnet, onları daha fazla zehirlemeden dağıttı bu ölümcül sessizliği.

---

“Gidiyorum ben Gönül,” dedi kısık ama güçlü bir sesle. “İyi veya kötü fark
etmez.  Kısa  bir  zaman  da  olsa,  hayatını  paylaştın  benimle.  Biliyorsun,
birbirimize verdiğimiz zararların haddi hesabı yok. Ve artık, birbirimizi daha
fazla kanatmanın bir anlamı yok.”
“Sondu,” dedi onca sonu tek bir ağızdan fısıldarken. “Bitti!”
Sessiz haykırışlar içinde kafasını salladı Gönül. Onsuz bir yolu yoktu onun.
Onsuz  geçecek  gecelere,  onsuz  uyanacağı  sabahlara  gözünü  açmaya  gücü
yoktu. Ama alışacaktı zamanla… Kimler alışmıyordu ki? Kim ölmüştü bunca
zaman  aşktan?  Henüz  yarası  çok  tazeydi.  Bir  gün  hiç  acımayacaktı  belki.
Fakat  o  zaman  gelene  kadar  her  gün  tadacaktı  bu  acıyı.  Belki  de  yeni  bir
hayatı  olacaktı.  Kim  bilir?  Geçer  derlerdi.  Her  yara  bir  kabuk  bağlar.
Geçecekti elbet.
“Hoşça kal,” dedi adam ve son veda sözüyle noktaladı cümlesini. Ardından
gözleri  ve  adımları  kapıya  yöneldi.  Ve  kadın,  son  kez  duydu  sevdiği  adamın
sesini, son kez baktı gözlerine ve son kez gördü gidişini…
Gözleri  ardından  ıslak  ıslak  bakarken  de  son  kez  konuştu  Gönül.  “Hoşça
kal sevdam!”

---