Hercai II meftun hercai II / meftun

Canı  çok  acıyordu.  Çünkü  bu  evden,  dört  yılını  geçirdiği  bu  şehirden  ve  yüreğini  kanatan  hatıralardan
tamamen men oluyordu.
“Gitmeden  önce  son  kez  teyzenle  görüşmek  istedim.  Bilirsin,  üzerimde  hakkı  çok  büyük,  vedalaşmak
istedim  onunla.”  Delirmiş  gibi  kıkır  kıkır  güldüğünde  Miran’ın  surat  ifadesi  gitgide  değişiyordu.  “Zaten
Eylül’ü  kaybettim.  Artık  benimle  görüşmek  istemiyor.”  Ama  hâlâ  sabırla  dinliyordu  Miran.  Biliyordu,  bu
konuşmanın altından hiçbir şey çıkmayacaktı. Gönül yine her zamanki gibi saçmalıyordu.
“Dün  teyzenin  evine  gittim.  Biraz  konuştuk,  dertleştik.  Daha  doğrusu...”  Derin  bir  nefes  alıp  saçlarını
arkasına attı. “Ben anlattım, o dinledi. Bilirsin, her zamanki gibi.”
Miran  da  sakinleşmek  adına  derin  bir  nefes  aldı.  “Sıkıcı  oluyorsun,”  dedi  gergin  bir  halde.  “Farkında
mısın?”
“Ben senin için her zaman sıkıcıydım.” Kafasını ciddi ciddi salladı. Ela gözlerinde acı bir ifade belirdi. “Ama
şu an, beni sonuna kadar dinlemek zorundasın.” Miran ona devam et dercesine baygın bakışlar yolladığında
ellerini birbirine kenetledi.
“Gideceğim  sıra  kapı  çaldı.  O  sırada  ben  salondaydım.  Teyzen  salonun  kapısını  kapatıp  kimin  geldiğine
bakmaya gitti.  Muhtemelen,  eve gelen  kişi  her  kimse, onun  beni  görüp yanlış  anlayacağını  düşünerek  beni
göstermek  istemedi.  Ben  de  buna  saygı  duydum  ve  bekledim.  Fakat  aradan  uzun  süre  geçmesine  rağmen
teyzen geri dönmedi. Zaten vedalaşmıştık, daha fazla kalmaya gerek duymadığım için salondan çıkıp kapıya
doğru yürüdüm.”
Miran kaşları çatık bir halde dinliyordu. Ve hâlâ şu sakinliğini koruduğuna inanamıyordu.
“O  sırada  odadan  gelen  konuşmalara  istemeden  kulak  misafiri  oldum.  Teyzen  biriyle  hararetli  bir  şekilde
tartışıyordu.”
Dakikalardır süregelen bu kasvetli zorlama muhabbet işte şimdi çekici olmaya başlamıştı Miran için. “Ne
hakkında?”  diye  sordu  merakla.  Kaburgaları  sıkışıyordu,  kalbi  oraya  sığmıyordu.  Çünkü  içinden  bir  ses,
kulağına hiç iyi şeyler fısıldamıyordu.

---

Yutkundu Gönül. “Baban hakkında.”
Miran’ın suratı ansızın ifade değiştirirken attığı iki adımla Gönül’ün yanına oturdu. Artık sabrı kalmamıştı.
Ne biliyorsa konuşsun istiyordu. “Anlat,” dedi sabırsızca. “Ne duydun, bahsettiğin şey neydi, anlat!”
Konuşurken  kendisini  o  kadar  sıkmıştı  ki,  boynundaki  damarlar  irileşmiş,  teni  kıpkırmızı  olmuştu.
Gözlerinin saçtığı dehşet ise ayrı bir korkunçtu. Gönül bir karış uzağındaki adamın yakınlığıyla dağıldı. Biraz
gerilmişti üstelik, ama hâlâ sakinliğini koruyordu.
Ayağa  kalktı,  Miran’ın  ona  bahşettiği  yakınlığı  birkaç  adımla  def  etti.  Ancak  hemen  ardından  Miran  da
kalktı koltuktan.
“Senin babanın ölüm sebebi, sıradan bir mal mülk davası değilmiş.”
Miran’ın  şaşkınlıklarına  habire  yenileri  eklenip  duruyordu.  Bugün  ne  kadar  da  berbat  bir  gündü  böyle?
Bunlar nasıl sözlerdi? Artık söylenenleri idrak edemez hale gelmişti. “Gönül... Sen ne saçmalıyorsun?” diye
sordu  çaresizce.  Tüm  bu  sözlerin  bir  şakadan  ibaret  olmasına  bile  razıydı  şimdi.  Halbuki  gerçekleri
öğrenmeye yeni başlıyordu. Şimdiden yıkık bir haldeydi. Neler duyacağını bilmediği halde çok korkuyordu.
Gönül’ün  ifadesiz  bir  şekilde  gözlerine  bakmasından  rahatsız  olduğu  için  aralarındaki  mesafeyi  tamamen
kapatarak kollarından tuttu eski karısının.
“Susmasana  lan!  Konuşsana!”  Gönül,  Miran’ın  kendisini  sarsan  ellerinden  tutarak  kurtulmaya  çalışsa  da
başarılı  olamadı.  “Annen,”  diye  fısıldayabildi.  Canı  acıyordu.  Miran,  duyduğu  ismin  ardından  sıktığı  kolları
serbest  bırakınca,  acıyan  kollarını  tuttu  Gönül.  Ve  duyduğu  korkudan  ötürü,  tekrar  bir  adım  geriye  gitti.
“Sakin  olmazsan  nasıl  konuşacağım  seninle  ben?”  Kalbi  küt  küt  atıyordu  korkusundan.  “Miran,  beni
korkutuyorsun!”
Karşısında  gördüğü  adam  daha  öğrendiği  ilk  gerçekte  bir  canavara  dönüşmüştü.  O  an  tüm  korkularını
dizginledi  Gönül.  Nihayetinde  ona  bir  şey  olmayacaktı.  Miran,  Gönül’ün  tüm  bunları  kimden  öğrendiğini
sorunca, Reyyan’ın adını verecekti. İşte bu haz, onun için paha biçilemez bir intikamdı.
Miran  titreyen  parmaklarını  yüzüne  bastırdı,  sakinleşmeye  ihtiyacı  vardı  ama  olmuyordu  işte!  Gönül  onu
can evinden vurmuştu, farkında mıydı? Miran bu uğurda kaç insanın hayatını karartmayı göze almıştı, haberi
varmıydı?
“Bak  bu  bahsettiklerin  benim  en  hassas  noktam,”  dedi  boğazına  oturan  yumru  eşliğinde.  “Yarama
dokunuyorsun  Gönül,  konuş  artık!”  Elleriyle  ateş  basmış  tenini  sıvazladı,  ensesine  ağır  bir  darbe  yemiş
gibiydi, bünyesinde ağır bir tahribat vardı.
Gönül bir kez daha dudaklarını araladığında, sarf ettiği kelimeler Miran’ın yıkılışı oldu. “Annen, babandan
önce bir başkasıyla evliymiş!”
Miran duyduğu şu cümleyle beraber elini ensesinden çekip karşısındaki kadının ela gözlerine baktı. Gönül
bu  bakışların  karşısında  yerin  dibine  girecekmiş  gibi  hissetti  kendini.  Evet,  Miran’ın  şu  anki  halinden
fazlasıyla korkuyordu ancak sonunda Reyyan’ı ispiyonlamak her şeye değerdi. Biliyordu ki, Miran onu ölürdü
de affetmezdi.
“Ne!?”
“Senden saklamışlar Miran,” dedi bir çırpıda. “Bunu teyzen de biliyor. Seni kandırmışlar.”
“Kim söyledi tüm bunları?” diye sordu Miran o an. Çenesi kaskatı kesilmişti. Şu an sadece o ismi duymak
istiyordu Gönül’ün dudaklarından. İçinde yıllar yılı harlanmayan o ateş cehenneme dönmüş gibiydi. Her bir
zerresi alev alev yanarken, dudaklarından korkunç bir tınıyla döküldü sorusu. “Bunları kimden duydun lan!”
“Kimden duyduğumu da öğreneceksin elbet,” dedi Gönül. “Ama öncesinde bilmen gereken daha mühim bir
gerçek  var.”  Kaşlarını  imayla  kaldırdığında  pürdikkat  kendisine  bakan  adamın  ciğerini  sökecek  sözleri
acımasızca sarf etti. “Annenin babandan önce evli olduğu adamın adı, Hazar Şanoğlu!”
Duyduğu isim gözlerinin önüne binlerce kanlı senaryo sererken kalbinde tüm hissiyatları yakacak bir ihtilal
gerçekleşti.  Miran,  suratına  binlerce  yumruk  yese,  yahut  binlerce  kurşunun  hedefi  olsa  şu  aciz  bedeni,
canının bu denli acımayacağına dair yemin edebilirdi. Duyduklarının hemen ardından ortadaki sehpaya dikti
gözlerini.  Savurduğu  kuvvetli  tekme  darbesiyle  sarsılan  sehpanın  orta  camı  kırıldı,  kırıklar  dört  bir  yana
saçıldı. Aklı, mantığı, kalbi kabul etmiyordu tüm bu duyduklarını. Bu sözlerin gerçek olma ihtimalini sadece
düşününce  bile  ölecekmiş  gibi  hissediyordu.  Hayır,  gerçek  olamazdı.  Gönül,  yalancının  tekiydi  ve  her
zamanki gibi Miran’a olmayacak yalanlar söylüyordu.
Belki  de  Miran’ın  inanmak  istediği  tek  şey  buydu.  “Sana  inanmıyorum,”  dedi  bağırırcasına.  “Sen  ve  her
zamanki yalanların işte!”
“Sana yalan söylemiyorum!”
Hissettiği  çetin  korku  duygusu  onu  olabildiğince  uzaklaşıyordu  Miran’dan.  O  sadece  aracılık  ediyordu
duyduğu  gerçeklere.  Neden  Miran  ona  bu  kadar  kötü  bakıyordu  ki?  Neden  inanmıyordu  söylediklerine?
Aslında  tahmin  etmeliydi  böyle  olacağını.  Çünkü  bu  konuda  Miran’ın  ne  denli  hassas,  ne  denli  gözü  kara
olduğunu  biliyordu.  Miran’ın  Gönül’ün  üzerine  doğru  attığı  her  adım,  geriye  doğru  kaçmasına  sebep
oluyordu. En sonunda içini bir pişmanlık kapladı. Miran sanki birazdan onu öldürecek gibiydi. Keşke onu eve
çağırmak yerine, her şeyi telefonda söyleseydi.
“Seni  söylediğin  yalanlarda  boğacağım!”  Miran  çıldırmış  bir  vaziyette  haykırırken  neredeyse  Gönül’ü
kovalar bir duruma geldi. “Yemin ederim, ölümün benim elimden olacak!”
“Git  Reyyan’la  konuş  Miran!”  Gönül  her  şeyi  ballandıra  ballandıra  anlatmaktan  vazgeçmişti  çünkü  kaş
yapayım  derken  göz  çıkaracak,  Reyyan  için  kazdığı  kuyuya  kendisi  düşecekti  neredeyse.  “Her  şeyi  o  çok
sevdiğin küçük cadı biliyor!”
Miran kısa bir an duraksadı.  An  itibariyle  öfkesine  tamamen  yenilmiş,  sabrı  tamamen  küle  dönmüştü.  Bu
kadının  söylediği  hiçbir  şeye  inanmıyor,  tamamen  kendi  doğrularıyla  hareket  ediyordu.  Bir  de  Reyyan’ı

---

karıştırıyordu  işin  içine.  Şimdi  anlamıştı  esas  niyetini.  “Senin  derdin  belli  oldu,”  dedi  Gönül’ün  üzerine
yürümeye devam ederken. “Aklınca yalanlar uydurup Reyyan’la aramı bozacaksın!”
Gönül salonun orta kısmını çevreleyen koltukların arkasına dolanmakta buldu çareyi. İlk defa Miran’ karşı
oldukça  dürüstken  yalancılıkla  suçlanması  daha  önceden  söylediği  yalanların  cezasıydı.  Korkuyordu,  çünkü
daha  söylediği  ilk  gerçekte  zıvanadan  çıkan  adama,  sen  başkasının  oğlusun  dese,  ne  olurdu  kim  bilir...
Miran’ın oldu olası öfkeli hallerine şahit olmuştu Gönül, lakin bu seferki bambaşkaydı, onu ilk defa böylesine
çıldırmış görüyordu. Dünden beri düşünüp durmuştu oysa, gitmeden evvel her şeyi Miran’a anlatmaya karar
vermişti. Ama onun bu denli delireceğini düşünememişti.
Bir de Reyyan’ın adını verdiği halde inanmamıştı. Bu kadar çok mu seviyordu onu?
Arkasına  saklandığı  koltuktan  Miran’a  bakarken  korkuyla  yutkundu.  “Sana  karşı  ilk  defa  hiç  olmadığım
kadar dürüstüm,” dedi kendinden emin bir halde. Göğsü kalkıp iniyordu korkusundan. “Neden inanmıyorsun
ki söylediklerime? Sana her şeyi Reyyan’dan duydum diyorum!”
Miran  o  an  histerik  bir  kahkaha  patlattı.  Deliriyordu,  az  kalmıştı.  Sinirinden  veyahut  inanmak
istemediğinden.  Bu  kadına  duyduğu  yüzeysel  nefret  şu  saniyelerde  öldüresiye  tehlikeli  bir  gazaba
dönüşmüştü. “Ölmek mi istiyorsun sen?” diye sordu avazı çıktığı kadar bağırırken. “Canına mı susadın?”
O sırada çalan kapının sesini işiten Gönül, bakışlarını koridora dikti. Miran büyük adımlarla koltuğa doğru
yürüdüğünde  Gönül  arkasını  dönüp  koridora  doğru  koştu.  Miran  koltuğun  üzerine  çıkıp  Gönül’ün  ardından
atlayarak arkasından koşarken, “Gel buraya!” diye gürledi. “Yok öyle zırvalayıp ardından kaçmak!”
Gönül uzun koridorda ardına bakmadan koştu, kapıya vardığında kimin geldiğine dahi bakmadan kulpunu
indirdi. Gelen her kimse, onun kurtarıcısı olacaktı. Açılan kapının ardında Arda’yı görünce hiç düşünmeksizin
ardına sakladı. Genç adam bir anda arkasına dolanıp gömleğini çekiştiren kadınla neye uğradığını şaşırsa da
çabuk toparlandı. Böylesi beklenilen bir sondu.
“Arda! Yardım et!” Gönül korku içinde bağırıyordu. “Öldürecek beni bu adam!”
Arda evin içine zor girebilmişti, kapıyı kapatma fırsatı dahi bulamadan üzerlerine atlayan Miran’ı son anda
kollarıyla itekleyerek durdurdu. “Oğlum bir dur ya!”
Miran  çıldırmış  gibiydi,  Arda’yı  gördüğü  bile  yoktu.  Onun  tek  derdi  şu  an  en  yakın  dostunun  ardına
saklanmış  olan  korkak  yalancıydı.  Her  şeyine  susmuş,  tüm  şmarıklıklarına  göz  yummuştu  ama  bu  konuda
kendisiyle oynamazdı. Hiç kimse ama hiç kimse, Miran Karaman’ı geçmişiyle imtihan edemezdi.
“Bırak şu kadını,” dedi çıldırmış gibi bağırmayı sürdürürken. “Onu öldüreceğim bu kez!”
“Ben sana ne yaptım be!” diyerek bağırdı Gönül, Arda’nın arkasından. “Git Reyyan’la konuş!”
“Çıldıracağım,” diye haykırdı Miran. Yumruk haline getirdiği ellerini duvara sertçe geçirdi. “Hâlâ Reyyan
diyor!”  Dakikalar  içinde  kan  oturmuş  gözleri  acıdan  kapanıp  duruyordu,  göğsünden  hırıltılı  bir  nefes
nüksediyordu,  Miran  ölecekmiş  gibi  hissediyordu  kendini.  Zihninin  içine  ansızın  iteklenmiş  düşünceler,
ömrünün intiharına sebep olacak gibiydi.
Şu  anda  hiçbir  ikna  edici  sözcüğün  Miran’ı  durduramayacağını  biliyordu  Arda.  Önünde  öfkeden  çıldırmış
bir  adam  vardı,  arkasında  korkudan  titreyen  bir  kadın.  Şaşkındı  genç  adam  çünkü  onu  ilk  kez  bu  denli
çıldırmış  görüyordu.  “Miran!”  Kuvvetle  bağırdı.  “Sakinleşmediğin  müddetçe  hiçbir  şeyi  halledemeyiz!”
Anında gözlerine dikilen öfkeli mavi gözlere bakarken bu sefer kısık sesle konuştu. “Anlatın bana! Ne oldu?”
“Ona  annesinin  eskiden  Hazar  Şanoğlu’yla  evli  olduğunu  söyledim,”  dedi  Gönül  nefes  nefese.  “Bana
inanmıyor, çıldırdı!”
Miran  mantığını  ve  aklını  bir  kenara  bıraktı.  Belki  de  şu  an,  hayatı  boyunca  asla  yapmam  dediği  bir  şeyi
yapıyordu. O kadar kuvvetli ve ani bir şekilde atılmıştı ki Arda’nın üzerine, Arda arkasında saklanan kadını
kurtaramadı.  Bilhassa  şaşkınlığındandı.  Gönül’ün  sözleri  Arda’yı  o  kadar  şaşırtmıştı  ki,  Gönül’ü  Miran’dan
koruyamamıştı.
Şimdi  Miran  tüm  öfkesinin  biriktiği  parmak  uçlarıyla  Gönül’ün  boğazını  sıkıyordu.  Arda  afallamış  bir
haldeydi,  Gönül’ü  kurtarmak  için  iki  eliyle  birden  Miran’ın  tek  eline  asıldı,  öyle  kuvvetli  sıkıyordu  ki  şu  an
burada olmasa Gönül’ün ne halde olacağını düşünemiyordu.
Gönül,  Miran’ın  dehşet  saçan  elinden  kurtulduğunda  boğazını  tutarak  öksürmeye  başladı.  Bir  dakikadan
kısa bir süre içinde bile ciğerleri yanacak raddede nefessiz kaldığını hissetmişti, kıpkırmızı olan tenini eliyle
ovalarken hızlıca içeriye doğru yürüdü. Burada daha fazla kalmayacaktı.
Miran  bu  denli  çıldırmışlığının  ona  verdiği  bitkinlikle  duvara  yasladı  sırtını,  bir  an  önce  bu  evden  ayrılıp
Reyyan’a gitmek istiyordu. Tüm bu söylenenlerin, onun ağzından bir yalan olduğunu duymaya ihtiyacı vardı.
“Delirdin mi Miran?” diye sordu Arda oldukça kızgın bir halde. “Öldürecektin Gönül’ü!”
Gönül,  Miran’ın  umurunda  değildi,  içinde  aklın  ve  kalbinin  karşı  karşıya  geldiği  öyle  kudretli  bir  savaş
vardı ki mantığı neyin doğru neyin yanlış olduğunu umursamıyordu. Geçmiş önüne serilmiş, mazinin anıları
dizlerini titretmişti. Ayakta duracak gücü bulamıyordu kendisinde.
“Neler söylüyor Arda...” Sessizce hayıflanırken koridordan duyulan bavul tekerleğinin sesiyle ikisi de evin
içine  doğru  çevirdi  bakışlarını.  Gönül’ün  yere  eğilmiş  olan  bakışlarından  anlaşılıyordu,  çıkıp  gidecekti
buradan  ama  Miran’dan  hâlâ  çok  korkuyordu.  Arda’nın  bir  şeyler  söylemesini  bekler  gibiydi,  genç  adam
bunu fark ettiğinde sabırsızca mırıldandı. “Git artık Gönül.”
Gönül  adımlarını  hızlandırıp  Miran’ın  önünden  geçerken  duraksayıp  son  bir  kez  baktı.  Bu  kadar  kötü  mü