I b L i s d e V o r I q I s s a

I
B L I S   D E V O R I  
(
Q I S S A
)  
Tohir Malik 
 
70 
library.ziyonet.uz/ 
 
-Nega? - deb ajablandi Shavkat. 
 
-Yana ukangiz kelgandir, - shunday deb chiroqni oʻzi oʻchirdi. - Hali keluvdi... 
 
-Uyga kirmadimi? 
 
-Kelganida uy toʻla mehmon edi. “Erimning oʻgʻri ukasi qamoqdan chiqib keldi”, deb 
tanishtirishim kerakmidi? 
 
-Uyga kirmasa ham chiqib koʻrishib qoʻyay. 
 
-Hozir shart emas. Erta-indin partiyaga oʻtadigan odamsiz. Bunaqa ukangiz borligi 
ma’lum boʻlsa, raykomning yaqiniga ham yoʻlatishmaydi. Hech boʻlmasa 
dissertatsiyangizning javobi kelsin, keyin bordi-keldi qilaverasiz. Men hali “akangiz 
Maskovga ketganlar”, deganman, meni yolgʻonchi qilmang. 
 
Yolgʻonchi xotinning bu yolgʻon gapiga Shavkat ishondi. Iblisning nafasi bilan keyingi 
gap sal nozli ohangda aytilib, yumshoq va issiq bilaklar boʻyinga chirmashdi-yu, lablar 
osongina qovushaqoldi. 
 
Ichkaridagi bu savdodan bexabar Ibrohim bir oz harakatsiz turdi. Deraza tomon yana koʻl 
uzatdi, lekin taqillatmadi. Dilida akasiga la’nat toshlarini otganicha iziga qayta boshladi. 
Muyulishda uch yigitcha toʻxtatdi. Avval soat soʻrashdi. Keyin “yo hamyon yo jon!” deb 
dagʻdagʻa qilishdi. Ibrohim ularga bas kela olardi, bittasining qoʻlida pichoq borligini 
bilmabdi. Qovurgʻasi ostiga pichoqning sovuq tigʻi sanchilganida “meni ajal boshlab 
kelgan ekan-da”, deb oʻyladi-yu, hushdan ketdi. Kasalxonada hushi oʻziga kelganida 
yonida oʻtirgan notanish kishini koʻrib ajablandi. U kishi oʻzini “Usta Umar” deb 
tanishtirdi. Ammo uch kun avval kechasi koʻchada uchratib, bu yerga olib kelganini 
aytmadi. Ibrohim oyoqqa turgach, uyiga olib bordi, mehmon qildi. “Qiyomatli ogʻa-ini 
boʻlaylik, siz Xudoning marhamati bilan oʻlim jaridan chiqib keldingiz”, dedi u. Ibrohim 
uning taklifini qabul qilib, “men hali beri oʻlmayman, onam menga uzoq umr tilab duolar 
qilganlar”, dedi. Bu gapni eshitgan usta Umar “Onaning duosi qabul, insha Alloh”, deb 
qoʻydi. 
 
Ibrohimning biqiniga pichoq sanchilgan payt... 
 
Ikki oʻgʻilni tugʻib, tarbiya qilgan onaning lablariga begona odam suv tomizayotgan 
vaqt... 
 
Taqdirni qarang-ki, har ikki voqea bir daqiqada yuz bergan edi. 
 
Akasinikiga kirmaganida onasidan rizolik tilab qolishga ulgurardi... 
 
Bular endi oʻtmish. Akasi va kennoyisining gunohlarini kechirgan boʻlsa-da, dilni tirnab 
yaralagan bu alamlarni unuta olmaydi. Ehtimol qiyomatda yana uchrashishar. Lekin 
Ibrohim bu dardlarni Allohning huzurida dasturxon qilib yozishni istamaydi. Aksincha, 
akasini doʻzax azobidan qutqarishni soʻrab, Allohga yolboradi. Akasi shaharga oʻqishga 
ketguniga qadar qishloqda qanday ahil yashashgan boʻlishsa, jannatda ham shunday 

---