Kitobxon. Com Uo‘K

TO‘RT DEBOCHA
1.
29-aprel, soat 12:30. Shaharning mag‘rib
tomoni.
U hammasini ko‘rib turardi.
U jon berishning bunchalik og‘ir azob ekanini shu
paytgacha his qilmagan edi.
Onasi u tomon qaraganday bo‘ldi.
Ha, qaradi! Ko‘rdi! «Hali senmiding?» degan kabi
ham savol, ham nafrat nazari bilan qaradi. Hayot
ziyosi so‘nayotgan ko‘zlardan so‘ng bor otilib chiqqan
nur go‘yo olovli cho‘qqa aylandi-yu, uning qalbiga
qadaldi. Nazarida o‘zi ham yaralanganday bo‘ldi.
Go‘yoki uni ham jon tark etayotganday edi. Ammo
bu qo‘rquv uni uzoq vaqt o‘z changalida ushlab
turolmadi. Qoradoriga bo‘lgan xumor azobi bu
dahshatdan ham kuchlilik qildi. A’zoyi-badanining
qaqshab og‘rishi uning ongiga xira parda tortdi. U
dahshat manzaralarining tezroq ko‘z o‘ngidan
yo‘qolishini, va’da qilingan dorining yanada tezroq
em ignasi bilan jon tomiriga yuborilishini istardi. Shu
amalgina unga ayni damda halovat berishi mumkin
edi.
Mo‘ljalidagi ishi ko‘ngildagidek amalga oshmagani
uchun Akula jahl otiga mindi. Ayol ko‘ksiga sanchgan
nayzani sug‘urib olib, qonni ohori to‘kilmagan
ko‘ylakka artgach, unga g‘azabli nigohini qadadi.
Nayza sug‘urib olingandan so‘ng yengsiz ko‘ylakdan
sizib chiqqan qon tillarang gilam ustida halqob holiga
keldi. Dahshatga tushgan ona-bolaning qichqirig‘idan
seskangan sukunat yana ma’yuslik pardasiga o‘raldi-
yu, xosiyatsiz uyga hukmronlik qila boshladi. Agar
sukunat mayli, odam emas, barg yoki ko‘kat kabi

---

7
jonli narsa bo‘lganida edi, «bu onda bu uyda faqat
sukunat shodondir» demoqlik mantiqqa zid kelmasdi.
Ikki jonning o‘limidan so‘ng kimsasiz qoladigan uyga
uzoq vaqt hukmronlik qilish sukunat uchun ulug‘
ne’mat emasmi?
U vazifasini b ajargan, end i ajrini k utardi.
Akulaning va’dasi yodida: ish bitdimi, demak, shu
yerning o‘zidayoq em ignasiga qoradorini olib, unga
uzatishi kerak. U esa ochiqqan odamday shoshilib,
qaltiroq qo‘llari bilan soniga shapatilab urib, tomirni
topgach, ignani sanchishi zarur. Boshqalar uchun
bu oddiy em ignasi, uning uchun esa jon baxsh
etguvchi yagona najot. O‘lim azobida to‘lg‘anayotgan
vujudga hayot beradi, uni rohat bulutiga o‘tqazib
osmonlarga uchadi… Yo‘q, najot ignasi qo‘lga
olinmadi, songa shapatilab urilib, qon tomiri
topilmadi. Hatto hidlagan chog‘ida vaqtincha bo‘lsa-
da, xumorni bosa oluvchi bir chimdim kukun ham
bermadi. U iltijo bilan boqdi. Najotga tashna bu
qarashga javoban boshiga og‘ir musht tushdi.
– Qaralaring, faqat shu so‘takning barmoq izlari
qolsin, – degan buyruqni elas-elas eshitdi. Qancha
vaqt behush yotganini bilmaydi. Ko‘zini ochib, o‘zini
nimqorong‘i xonada ko‘rdi. Badanini omburdek burab
azoblayotgan xumor qiynog‘i so‘ngan edi. «Doridan
olibman», deb ko‘ngli ravshanlashdi. Biroq oradan
daqiqa o‘tmay, xumor azobi uni yana burovga oldi.
Ozgina chidadi, keyin najot umidida baqira boshladi…