Microsoft Word garoyib bolalar ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
52
Ochig'ini aytsam, shu kuni rosa xumordan chiqdim. Qani endi shunaqa majlislar tez-tez bo’lib 
tursa. Sizlarda ham majlis bo'lib qolsa, bir ilojini qilib albatta kir. Gaplarni eshit. 
Majlisga oyim borgan edi. Uyga qaytgach, oyimdan: «Siz ham nimaga so'zga chiqmadingiz?» — 
deb so'radim. 
— Navbat tegdimi o'zi menga? Hammasi og'ziga kelganini vaysaydi. 
— Aytadigan gapingiz bormidi? 
— Nega bo'lmas ekan? Nima, menda lab-dahan yo'qmi?! Biror nimani topib gapirardim. Gal 
berishmasa nima qilay? 
Mana, Ahmad, xatim yana cho'zilib ketdi. Seniki holva ekan. 
Minega aytib qo'y, haligacha undan javob olganim yo'q. Senga muvaffaqiyat tilab: 
Zaynab Yolqir.
 
Zukkolar musobaqasi 
 
Istanbul, 30-yanvar, 1964-yil.
Zaynab! 
Xatingni oldim. Sen hikoya qilib bergan majlis xuddi kinolentaga o'xshab ko'z o'ngimda jonlanib 
ketdi. Dadam ota-onalar majlisiga hecham bormaydi. Ba'zi kunlari ishi ko'payib ketsa, yarim kechada 
qaytadi. Dadam faqat yakshanba kuni biz bilan birga bo'ladi. Butun ro'zg'or tashvishi onamning 
yelkasida. Majlisga borishga, ochig'i, qoii tegmaydi. 
Senga aytadigan bir xushxabarim bor — zukkolar musobaqasida uloqni bizning donishmand ilib 
ketdi. 
Gapimga tushunmagan bo'lsang kerak. Donishmand kim, bilasanmi? Singlim Fato'sh. O'tgan yak-
shanba kuni oltita zukko bola o'zaro musobaqa o'tkazishdi. To'g'rirog'i, ularni bir-biriga kattalar 
cho'qishtirdi. Shu musobaqada birinchi o'rinni o'zimizning Fato'sh oldi. Haloli ham shu. 
Mening ikkita amakim bor. Katta amakim bir o'g'il-u bir qiz, kichigi esa bir o'g'il ko'rgan. O'sha 
yakshanba kuni amakimlar uy ichi bilan biznikiga kelishdi. Dadam bir injener o'rtog'ini ham chaqirgan 
ekan. Keyin qo'shnimiz chiqdi. Bular ham arzandalarini olib kelishibdi. Xullas, uyimizda olti bola jam 
bo'ldi. 
Katta amakimning qiziq bir odati bor: kimni ko'rsa, shunga o'g'il-qizini maqtaydi, juda miyasi 
o'tkir, balo bola bo'lishgan, deb keriladi. Har gal ularning yangi-yangi qilmishlarini gapirib beradi. 
— Tunov kuni kichigi nima hunar ko'rsatdi deng? Og'zim ochilib qolibdi. Xudo haqqi, birov eshitsa 
ishonmaydi. 
Katta amakim nuqul gapni shundan boshlaydi. Kenjatoyning qilgan ishi shu bo'ptiki, amakim 
kechqurun uyga kelishi bilan yugurib borib shippagini olib kelibdi. 
— Mushtday bolaning shunga aqli yetganiga hayronman. Tavba, deb yoqamni ushlayman. Shippak 
kiyishimni bilganini qarang... Voy farosatingdan o'rgilay-ey... G'uj-g'uj miya ekan buning boshi. 
Shippakka farosati yetgan bu zukko bola necha voshda, bilasanmi? 
Ho'kizday bo'lib qolgan, Fato'shdan bir yosh katta. 
Injener gapni ilib ketdi. 
— Shu zamonning bolalari juda o'tkir bo'lib ketgan. Bizning qizcha ham shunday. Hali yettiga 
to'lgani yo'g'u fransuzchani bidirlab gapiradi. 
— Yopiray! Alomat-ku! 
— Balli, juda alomat qiz! Fransuzchani qotirib tashlaydi. 
Katta amakim gap oqimini yana o'g'liga burdi: 
— Kenjamiz juda o'tkir bo’lgan-da, ko'z tegmasin. Opasini bosib tushadi. Opasiyam lekin chakki 
emas. Ikkoviyam baloyi azim... Qaysi kuniyam uyga kechroq qaytgan edim, oyisi o'g'ilchadan nolib 
gapirdi. Hech so'zimga kirmayapti, katta bo'lib kuchim yetmay qoldi, ko'chadan beri kelmaydi, o'zing 

---

G’aroyib bolalar (roman). Aziz Nesin