Microsoft Word kr dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
82
кетди. Ойим лабларини тишлаганча ҳиқиллаб йиғлаб юборди. Илдам келиб, Хўжани бағрига 
босди. 
— Айновни-я! — деди унинг бошини силаб. — Қўявер, ойинг яна келади. 
Томоғимга бир нарса тиқилиб қолган, нафас олишга қийналардим. Бир маҳал қўлимга нимадир 
ёпишаётганини пайқадим. Қарасам, шоколад эриб кетибди. Нима қилишимни билмай, Хўжага 
узатдим. 
— Ма, ишкалад ейсанми? 
Хўжа индамай турар, кўзларида катталарникига ўхшаш тушуниб бўлмайдиган чуқур маъно бор 
эди. 
Ўша воқеадан кейин бир ойча вақт ўтгач, Хўжанинг дадаси уйланди. Ойимнинг таъбири билан 
айтганда, совуган ошдеккина тўй бўлди. Фақат Зеби хола дутор чертиб, йўғон, ширали овозда 
ашула айтганида тўйхона жимиб қолди. 
Шишани заргарга бердим тўтиё бўлгайми деб, 
Чин кўнгилни ёрга бердим ошно бўлгайми деб... 
Ҳамма-ҳамма билан, таванхонада ўтирган ойим биз билан. Нуқул Хўжани чақиради, гоҳ 
чўнтагига қовурма чучвара солиб қўяди, гоҳ попукқанд беради. 
Тўйдан кейин Хўжа аввалгидан ҳам маъюс, индамас бўлиб қолди. Ойим меҳрибончилик қилган 
сайин ўзини олиб қочади. Ўшанда бир нарсани билмаган эканман, кейин тушундим. Одам 
ўзининг ночорлигини қанчалик чуқур ҳис қилса, шунча мағрур бўларкан. 
Бир куни эрталаб, одатдагидек жилдини осганча, Хўжа эшикдан кириб келди. Ойим унга кўзи 
тушиши билан чумчуқдек чирқиллаб қолди. 
— Ким урди сени?! Қайси қўлинг сингур урди? 
Қарасам, Хўжанинг юзи моматалоқ бўлиб кўкариб кетибди. 
— Нимага уради?! — деди ойим овози қалтираб. — Шунча кўргилигинг етмайдими ўзи, Худо 
ургурлар! 
— Ургани йўқ, — деди Хўжа ерга қараб. — Нарвондан йиқилиб тушдим. 
Мактабга кетаётганимизда секин сўрадим. 
— Даданг урдими? 
Хўжа бир зум жавдираб қараб турди-да, бош ирғади. 
— Опам кир ювган эди, — деди шивирлаб (у ўгай онасини опа дерди), — ёйиб қўйган 
кўйлагини бузоқ ямлабди. 
— Даданг ёмон-а? 
— Йўқ, — Хўжа кескин бош чайқади. — Дадам опамни ёмон кўради. Шунга аччиқ қилиб урди. 
— У ҳеч кимга айтмаслиги керак бўлган сирни очаётгандек, атрофга жавдираб қараб олди-да, 
қўшиб қўйди.— Дадам ойимни яхши кўради... 
Ўша бизнинг охирги суҳбатимиз бўлди. Хўжа негадир икки дарс ўқиб кетиб қолди. Дарсдан 
қайтиб келсам, ойим йўқ. Кечқурун аллақаёқдан ҳориб-чарчаб қайтди. 
Eртасига эрталаб Хўжани кутиб ўтирган эдим, ойим негадир жеркиб берди. 
— Хўжа билан киндигинг биттами! Боравер мактабингга. 
Индамадим. Ўша куни Рисолат опа ҳам Хўжани йўқлама қилмади. 
Қайтиб келсам, ойим ҳалиям жаҳлидан тушмабди. Хўжанинг бузоғини ҳовлидаги бодомга 
арқонлаб, ҳадеб кимнидир қарғаяпти. 
— Уйига обориб бер, манави ҳаром ўлгурни! — деди арқоннинг учини узатиб. 
Ёмон бир нарсани ҳис қилиб, бўшашиб кетдим: 
— Ўзи-чи? Ўзи қани? 
— Хўжа кетди, билдингми! — Ойим яна жеркиб берди. — Ойиси билан кетди. 
Талмовсираб қолдим. Хўжанинг бузоғини етаклаб борарканман, уни жудаям яхши кўришимни 
илк бор англаб етдим. Уларнинг дарвозасига яқин келишим билан юрагимни қўрқув босди. 
Дарвоза олдида Эгамберди ака ўтин ёрар эди. Ўрик шохини бир учидан ушлаб, тўнка устига 

---

Дунёнинг ишлари (қисса). Ўткир Ҳошимов