Microsoft Word muqaddas ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
19
лекин Йўлчи билан Гулнорга бўлган самимий муносабатимни, ҳурмат ва муҳаббатимни қоғозга 
туширишга астойдил ҳаракат қилдим. Қоғозга Гулнор билан Йўлчининг номларини ёзардим, 
аслида эса ўз муҳаббатимни ҳикоя қилардим. 
Иншони шундай самимий, шундай зўр ҳаяжон билан ёзар эдимки, ҳамма нарсани, ҳатто 
ўтирган жойимни ҳам эсимдан чиқараёзган эдим. Фақат бир марта хаёлим бўлинди — 
аудиторияга таниш ёш домланинг кириб келганини кўриб қолдим. У биринчи столнинг 
орқасида олтин кўзойнагини чақнатиб ўтирган кекса домланинг қулоғига ниманидир 
шивирлади. Ўзи домлага гап уқтирар эди-ю, кўзлари Муқаддасда эди.... Аудиториядан қайтиб 
чиқиб кетаркан, назаримда менга ҳам бир қараб қўйгандек бўлди. Кўнглимдан: «Ўзи тилчи 
эмас-ку, бу ерда нима қилиб юрибди?» деган гап ўтди ва яна тунов кунгидек юрагим «шув» 
этиб кетди. Унинг кирганини Муқаддас ҳам пайқамадимикин, деб ер остидан кўз ташладим. У 
пайқамаган бўлса керак, бошини чап томонга эгиб, ёзиш билан банд эди... 
Муқаддас «Шоҳи сўзана»ни танлаган эди... Биз иккимиз «чурқ» этиб оғиз очмас, ҳар 
биримиз ўз ишимиз билан банд эдик. Фақат бир марта — ёзганларимни оққа кўчиришга 
киришганимда, унинг «севгисини» эмас, «севгисининг» деб ёзинг, «ни» эмас «нинг» деб 
шипшиганини эшитиб қолдим. 
Биз иккимиз баравар ёзиб тугатдик, лекин Муқаддас ёзганларини қайта-қайта ўқир, 
ниманидир тузатар эди. У ҳамма қизлардек энг сўнгги минутгача топширмаслигини билдим-да, 
сабрим чидамасдан, олдинроқ топшириб чиқиб кетдим. 
Муқаддас мендан анча кейин чиқди. У одатдагидек яйраб-қувнаб эмас, аллақандай бўшашиб 
чиқди, гўё мен олдиндан билишим мумкиндек: 
— Беш оламизми, йўқми? Сиз нима дейсиз? — деб сўради юзимга тикилиб. 
Каромат қилишни билмаслигимни айтиб кулдим. 
— Мен энди то баҳомизни эшитмагунимизча сира тинчимайман, уйқум ҳам келмайди, — 
деди Муқаддас ва қошларини сал чимириб ўйчан овоз билан қўшимча қилди: 
— Энди энг қийини қолди. Нима бўлса ҳам тезроқ тамом бўлиб қўя қолса эди! 
— Қўрқсангиз бирга тайёрлай қолайлик! — дедим унинг кўзларига тикилиб. 
— Сиз химияни яхши биласизми? — сўради у. 
— Яхши биламан. Ишонмасангиз бирга тайёрланайлик. Ўзингиз... 
— Йўқ, ишонаман, — деди Муқаддас ва бир секунд иккиланиб тургач: 
— Қаерда тайёрланамиз? — деб сўради. 
— Сиз қаерни хоҳласангиз ўша ерда... Агар хоҳласангиз... 
Муқаддас юзимга савол назари билан тикилиб турарди. 
— Агар хоҳласангиз биз томонларга борамиз, — дедим мен ва шошиб қўшимча қилдим: 
уйда эмас, биз томонларда жуда яхши жойлар бор. Жуда ажойиб, салқин... 
— Сиз қаерда турасиз? 
— Шундай кўлнинг орқасида. Майда-чуйда олиб чиқиб кетсак... Эрталабдан кечқурунгача 
ўқиб келамиз. Ҳеч ким халақит бермайди. 
Муқаддас ерга тикилиб турарди. Бу сафар у йўлакда юрган қиз-йигитлардан тортинмас, ё 
хаёли бошқа ёқда бўлиб, уларни пайқамас эди. У яна бармоқларига тикилиб ўйланиб қолди. 
Унинг қаттиқ иккиланаётганини яна бир нафас кутсам: 
«Йўқ, боролмайман», деб жавоб беришини пайқадим ва тўсатдан кутилмаган бир журъат 
билан қўлини ушладим: 
— Нимага бунақа қиласиз? Ё менга ишонмайсизми? — дедим. 
Овозим титраб кетди. 
Муқаддас ҳайрон бўлиб юзимга қаради. 
— Ишонмасам шундай қилармидим?— деди у секин. 
— Ишонсангиз нега... 

---

Одил Ёқубов. Муқаддас (қисса)