Microsoft Word muqaddas ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
22
Муқаддас индамасдан ўйчанлик чўккан аллақандай ғамгин кўзларини яна деразага тикди. 
Асфальт йўлнинг ёнгинасида, чуқур жарликнинг тагида, кўм-кўк шишадек тиниқ Бўзсув 
оқарди, жарликнинг иккинчи томонида, баландликда, бир-бирига қўшилиб кетган ям-яшил 
боғлар туташ бир ўрмонзор кашф этарди. 
Автобус иккинчи кўприкдан ўтиб тўхтаганда Муқаддас: «Ҳалиям келмадикми?» деган 
маънода менга бир қараб қўйди. Мен ўзимни кўриб кўрмаганликка солдим, Муқаддаснинг 
ёнида ўтирган чол ўрнидан турган эди, унинг жойига ўтирдим. 
— Нимага бундай хафа кўринасиз? Тинчликми? — дедим секин. 
— Йўқ, ўзим... — деди Муқаддас ва тўсатдан ўрнидан туриб, автобуснинг олдига ўта 
бошлади. 
Бир дақиқа ўзимни йўқотиб қўйдим, сўнг секин юриб орқасидан бордим. 
— Мен тушаман, — деди Муқаддас. У юзимга қарамас эди. 
— Нега, яна бир остановка... 
— Керакмас!.. — Бу сафар Муқаддаснинг овози қаттиқроқ эшитилди. 
Ундан «нимага бундай қиляпсиз?» — деб сўрамоқчи бўлдим-у, тўсатдан 
автобусдагиларнинг ҳаммаси бизга тикилиб турганлигини, ҳамманинг диққат-эътибори бизда 
эканини кўриб, гапим оғзимда қолди. 
Машина тўхташи билан Муқаддас гўё уни биров ушлаб қоладигандек, автобусдан биринчи 
бўлиб сакраб тушиб кетди. 
Мен олдин унга аччиқ қилиб тушмай ўтиб кетавермоқчи бўлдим-у, лекин чидаб туролмай 
автобусдан секин тушдим — ўз иродамдан зўр бир куч унинг орқасидан мени ҳам машинадан 
судраб туширди. 
Муқаддас жарликнинг бўйида, секин оқаётган Бўзсувга ўйчан тикилиб турарди. Унинг ёнига 
келиб тўхтадим. 
— Нимага бундай қилдингиз? — дедим ҳаяжонимни зўрға босиб. 
— Бормайман, — деди Муқаддас. 
— Нега? Сабаби... 
— Сабабини нима қиласиз? Бормайман дедимми — бормайман! 
Бу сафар унинг овози қандайдир жуда кескин жаранглади. Бу кескинлик кўнглимга жуда 
қаттиқ тегди-ю, кутилмаган жойда мендаги журъатсизликка барҳам берди. 
— Сиз.. ёмон жойларга бошлаб кетяпти — деб ўйладингиз чамаси! — дедим, қаттиқ 
гапираётганимни сезиб ва нимагадир бундан севиниб, — мени ёмон мақсадда бошлаб кетяпти, 
— деб ўйлаганга ўхшайсиз! Сиз мени ким деб ўйладингиз? Наҳотки мен шунчаликка борсам? 
Шундай самимий гапирганим учунми, ё айтган сўзларим қаттиқ таъсир қилдими, билмадим 
Муқаддас қандайдир тез ўзгарди, юзидаги совуқ ифода бир зумда мулойим табассум билан 
алмашди. 
— Йўқ, унақа эмас, унақа деб ўйлаганим йўқ, — деди у ерга қараб: — шунчаки... Юринг, 
сквердаги паркка бора қолайлик! — тўсатдан таклиф қилди Муқаддас ва қандайдир шўх 
порлаган қора кўзларини ўйнатиб кулиб қаради. — Ана, машина ҳам келяпти! Хўп дея қолинг, 
Шариф ака! 
Муқаддас мендан куларди, албатта! У менинг «хўп» демасдан иложим йўқлигини, унинг ҳар 
қанақа талабини бажаришлигимни биларди-ю, тағин мендан нажот сўрарди!.. Шўх кўзларини 
ўйнатиб, оқ кўнгил ва пок қизлардагина бўладиган беғубор бир ноз билан жилмайиб, ўзининг 
«ғолиб» келишини билиб туриб, яна ижозат сўрарди! 
«Бу қиз олдида ўзимни жуда ерга уриб юбордим, чамаси. Менда на йигитлик иззат-нафси, 
на ғурур, на ирода қолди» — деб ўйладим ичимда. Буни ўзим ҳам сеза бошлаган эдим. Лекин 
унга қарши чиқишга кучим етмас эди. Бу сафар ҳам яна таслим бўлдим. 
Кўнглимда уйғонган ғазаб ва алам унинг «хўп дея қолинг», деб бир кулиб боқишидаёқ 

---

Одил Ёқубов. Муқаддас (қисса)