Microsoft Word muqaddas ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
23
тарқаб кетди, лекин унинг яна шундай кулиб боқиши ва шундай илиқ сўзларини эшитгим 
келгани учун бўлса керак, автобусда кетаётганимизда атайин қовоғимни солиб олдим. 
Муқаддас бир-икки марта ер остидан менга кулимсираб қараб қўйди. Лекин буни кўриб 
кўрмаганликка солдим. 
Муқаддас мени астойдил хафа бўлди — деб ўйлади шекилли, хиёбоннинг ёнига келиб 
автобусдан тушганимизда юзимга аллақандай гуноҳкорона тикилиб: 
— Мен сизга ишонмаганим учун эмас, шунчаки... ўзингиз бир ўйлаб кўринг: яхши эмасда — 
деди ва қизариб қўшимча қилди: 
— Қўйинг энди, шунақа қилманг! 
Соя жойга нур тушгандек кўнглим бирдан ёришиб кетди: 
— Нима қилдим? 
— Шунақа... Бирам қовоғингизни солиб олдингиз-ки!.. 
Иккимиз баравар кулиб юбордик, орамизда ғов бўлиб турган номаълум тўсиқ ҳам 
кўтарилди-да, гўё бир-биримизга яна ҳам яқинроқ бўлиб қолдик. 
Хиёбонда одам кўп эди, институтга кириш имтиҳонларини топшираётган ёш-ялангларнинг 
ҳаммаси гўё бошқа ердан жой тополмагандек шу ерга келган, улар хиёбоннинг энг хилват 
бурчакларигача эгаллаб олган эдилар. Қизил қум сепилган аллеяларнинг ўртасидан ўтарканмиз, 
скамейкаларда ўтирган йигитларнинг бизга тикилиб қараб қолаётганларини кўрдим, бир 
вақтнинг ўзида ҳам ғазабим қўзғар, ҳам нимагадир фахрланардим. Муқаддас эса уялганидан 
юзлари гул-гул ёниб, яна ҳам жозибали кўринар, у кўзларини ерга тикиб борган сайин жадаллаб 
борар ва текис ерда ҳам ҳадеб қоқилар эди. 
Ниҳоят хиёбонни бир айланиб, қайтиб чиқаётганимизда, эшикка яқин жойдаги эстрада 
театрининг орқасида битта бўш скамейкани кўриб қолдик. 
Муқаддас худди уни биздан бурун бошқалар эгаллаб олишидан қўрққандек, чопиб бориб 
ўтириб олди. 
Скамейканинг икки ёнида икки туп кўк терак қад кўтарган, лекин унинг сояси қуюқ эмас, 
япроқлари орасидан сирғаниб ўтган нурлар худди шойи қуроқлардек парча-парча бўлиб ерга 
тушиб турарди. Скамейканинг олдига сепилган қизил қум ҳам қўғирмочдек қизиб кетган эди. 
Лекин Муқаддас ўтирган ҳамон: 
— Яхши жой экан-а? Ҳеч ким халақит бермайди! — деди-да, нимагадир ўз-ўзидан қувониб 
теварак-атрофга бир қараб қўйди. — Тўғрими? 
— Тўғри, — дедим. Унинг «Ҳеч ким халақит бермайди» деган сўзлари қулоғимга жуда 
иссиқ эшитилган, ўртамизни бўлиб турган масофа гўё яна бир-икки қадам қисқарганди. 
Муқаддас қўлига химия дарслигини олди. 
— Бўлди! Энди ким гапирса ҳам... 
— Кинога билет олсин! — дедим мен. Муқаддас «жуда муғомбирсиз-а?» деган маънода бир 
қараб қўйди-ю, индамасдан ўқишга киришди. Мен унинг нимадан бошлашни сўраб ҳам 
ўтирмасдан китобнинг тўғри келган жойидан шариллатиб ўқиб кетганидан сал ўтмасданоқ 
тўхташини сезиб, ён томондан қараганда жуда нафис кўринган майин қошига, жимир-жимир 
терлаган пешонасидаги соч толаларига тикилиб, кўнглим аллақандай нурга, бахтга тўлиқ 
ўтирардим, лекин қулоғимга ҳеч нарса кирмас эди. 
Тўсатдан, худди мен ўйлагандай Муқаддас ўқишдан тўхтади, гўё бу китобни сира қўлига 
қайтиб олмайдигандек, четга отиб: 
— Сиз қўрқяпсизми? — деб сўради. 
— Йўқ, — дедим, — нимадан қўрқаман? 
— Мен шундай қўрқяпман, қўрқяпман, шундай қўрқяпманки, қўлимга китоб олгим келмай 
қолди! — деди Муқаддас ва ҳар сафаргидек бирдан ўйчанлик чўкиб, маъюс бўлиб қолган 
кўзларини бир нуқтага тикиб, кейин қўшимча қилди: 

---

Одил Ёқубов. Муқаддас (қисса)