Microsoft Word qaynona ahmad lutfi lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
71
chiqmayaptimikin, deb xonasiga bordim, eshikni sekingina taqillatib: 
— Ona, ona, — deb chaqirdim. Javob bo‘lmadi. Yana eshikni taqillatdim, chaqirdim, yana javob 
bo‘lmadi. Uchinchi marta taqillatmoqchi edim, xonamizning eshigi ochildi, xotinim: 
— Onang u yerda emas, — dedi. Hayron bo‘ldim: 
— Qaerda bo‘lmasa? — dedim va xona eshigini ochdim. Haqiqatdan ham hech kim yo‘q edi. 
Yotoq olib tashlangan, uy boshqacha jihozlangan edi. Hech narsani anglay olmadim. Xotinimga qarab: 
— Onam qaerda? Nega bu yer bunday jihozlangan? — dedim. Xotinim o‘ta xotirjam ovozda: 
— Bu yerni mehmonxona qildim. Uni bemalolroq yerga ko‘chirdim. O‘ziga juda munosib joyga. 
Bu gaplarni shu qadar sokin, xotirjam gapirar ediki, hayron qolasan. Go‘yoki, uydagi bir stulning 
o‘rnini almashtirganini aytayotgandek befarq edi. Uyda onam uchun bu xonadan qulayroq joy yo‘q edi. 
Uchinchisi o‘tiradigan xonamiz edi. 
— Qaerda? 
— Yuring, — deb qo‘limdan tutdi. Shunda miyamda chaqmoq chaqqandek bo‘ldi. So‘z bilan 
ta’riflab bo‘lmas iztirob tuydim. Meni narvon tomon boshlamoqtsa edi. Narvon bilan chiqiladigan 
yagona joy chordoq edi. Sabr kosam to‘lgan edi. Sho‘rlik onaizorimni ko‘rish uchun tishimni tishimga 
bosdim, chidadim. Narvonga tirmashdim: 
— Shu yerdami? 
— Ha, degandek boshini qimirlatdi. 
— Qachon ko‘chirding? 
— Idishini alohida qiltan kunimiz o‘rnini ham ko‘chirgan edim. 
Ortiq kuta olmadim. Tezda narvondan ko‘tarilib, eshikni ochdim. Chang va mag‘orli havo 
dimog‘imga urildi. Ko‘zlarim ko‘nikkuncha kuta olmadim. 
— Ona, ona, deb chaqirdim. Ko‘rpaning ostidan ovoz keldi: 
— Nima deysan, bolam? 
Onamning ovozi edi. Ichkariga yurdim. Ko‘rgan manzaram shunday edi: onam o‘rinda, ustiga 
ko‘rpani tortgan, orqasini eshikka o‘girib o‘tirar edi. Ko‘rpa-to‘shak zo‘rg‘a sig‘adigan joy naridan-
beri tozalangan, singan ashqol-dashqollar bir tomonga surib qo‘yilgan, atrofi changligidan oyoq bosib 
bo‘lmaydigan holga kelgan bu iflos yer onam uchun yotoqxona, xotinimning ta’biri bilan aytganda, 
munosib xona bo‘lgan edi. 
Turganida boshini egmasa shiftga tegar, yillar bo‘yi yig‘ilgan chang va mog‘ordan boshqa fazilati 
bo‘lmagan chordoq edi onamga loyiq ko‘rilgan joy. Ko‘zlarimdan qo‘yilgan yoshlarni artib: 
— Ona, bu yerda nima qilayapsiz? Qani, pastga tushaylik, — dedim. Boshini ham burmasdan: 
— Sizlar pastda yashayveringlar. Bu yerda bemalolroqman, menga shu yer qulay, — dedi. Ovozi 
siniq edi. 
— Nega menga aytmadingiz, ona? "Menga shu yerda yot deyapti", deb nega aytmadingiz? 
— Nega aytay, o‘g‘lim. O‘zing: "Men aytsam yaxshi bo‘lmaydi. Sen ayt, onam ovqatini alohida 
yesin, pastda ham yotmasin. Mening xabarim yo‘qdek chiqaversin. Mehmon kelganda siqilishib 
qolamiz. Men aytsam xafa bo‘ladi", debsan-ku, — dedi. 
Keyin chuqur xo‘rsinib: 
— Shunaqa, o‘g‘lim, — dedi. — Bir paytlar jajjigina go‘dak bo‘lganing, meni tong sahargacha 
uxlatmaganlaring, yuzingga birorta pashsha qo‘nmasin deb soatlab qo‘riganlarimni bilmaganliging 
uchun shunday qilsang ranjimayman. Shu yoshga kelguningcha bir og‘iz yomon so‘z aytdimmi? Seni 
o‘rtoqlaringdan uyaladigan axloq bilan ulg‘aytirdimmi? Yoki jomelarda domlalar onangizni shu kuyga 
soling, deb nasihat beradimi? 
Qo‘lini ko‘tarib ko‘z yoshlarini artdi va davom etdi: 
— Nima qilay. Madomiki, o‘g‘lim meni ko‘rishni istamas ekan, men o‘g‘limga ortiqcha yuk 
bo‘layotgan ekanman, buning haad chorasi topilar; Ikki-uch kundan so‘ng Alloh o‘lim yuborar, xor-zor 
bo‘lmasman deb chidayman. Sen ishingga boraver, o‘g‘lim. Yaxshi bor. Alloh ishingni o‘nglasin. Seni 

---

Qaynona (roman). Ahmad Lutfi Qozonchi