Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc
Download 0.83 Mb. Pdf ko'rish
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
126 Qariyalarning iltifotidan ruhlangan Jalil o‘zining «chala mulla» ekanligini unutib, undan- bundan eshitgan diniy ma’ruzalaridan esida qolganini aytib, o‘z ko‘nglida da’vat qila boshladi. Uning bu da’vati umri sut ichish bilan o‘tgan odamga noshud tabibning sut ichish foydasi xususidagi nasihatiga, yoinki yetmish-sakson yillik umrini dalada o‘tkazgan dehqonga kechagina o‘qishni bitirib kelgan agronom tomonidan shudgorning afzalligi haqida qilingan ma’ruzaga o‘xshab ketardi. Jalil bechora bu o‘tirganlardan ikkitasining Buxoroi sharifda madrasa tahsilini ko‘rganligini qaerdan bilsin? Jalilning «ilm bisoti» tugab, gaplari bir tog‘dan, bir bog‘dan bo‘la boshlagach, mehmonning izzatini qilib indamay o‘tirgan chollardan birining toqati toq bo‘lib, suhbatga aralashdi: — Birodar, biz tomonlarga qaysi shamol uchirdi? — Yaxshi odamning shamoli, — dedi Jalil. So‘ng maqsadini aytdi. Uning kelishidan maqsadini taxminan chamalab o‘tirgan qariyalar bosh egib, jim qolishdi. Suhbatni uzgan qariya esa Jalilga qarab bosh chayqadi: — Nafsilamrni aytganda, birodar, muddaoga yetmayoq izingizga qayta qolganingiz durustmikin? — Nima uchun? «Bormaydilar» demoqchimisiz? Axir tabib degani odamlarni davolashi kerak-ku? — deb o‘zicha haqiqatni «kashf» etdi Jalil. — Shunaqa deysizu birodar, omma Abdurahmon aka o‘zlarini tabib sanamaydilar. — Nega? — deb ajablandi Jalil. — Dovruqlari butun olamga taralgan bo‘lsa... — Shunaqaku-ya... omma, Abdurahmon aka tabiblikni kasb qilmaganlar. Tuzata olishga ko‘zlari yetsa muhtojlarnigina boqadilar. Shifo — Ollohdan, Abdurahmon aka bir vositalar xolos. — Qiziq... — Jalil e’tiroz bildirmoqchi edi, qariya so‘zni uzdi: — Bir necha kun burun shahar odamlari chiqishib, Abdurahmon akaning ta’blarini xira qilibdilar. — U-bu narsa debdilarmi? — Nimalar deyishganlari bizlarga qorong‘u. Omma, ular ketganlaridan so‘ng yo‘lda taqsirimning uloqchi otlarini otib ketishibdi-da... — Otib ketishibdi? — Jalilning ko‘z oldiga Kesakpolvon keldi-yu, ichida «Obbo haromi-e, ishning ishkalini chiqarib qo‘yib, meni ro‘para qilayotgan ekan-da...» deb o‘yladi. — Ha, otib ketishibdi. Shahardan kelganingizni bilsalar, Abdurahmon aka siz bilan so‘zlashmasalar ham kerak. Fe’llari nozik juda. — O‘sha otlarni rostdan ham shaharliklar otganmi?— deb so‘radi Jalil. — Bunisi yolg‘iz Ollohgagina ma’lum. Mening bilganim shuki, o‘sha kuni xuddi shu arobada kelishgan edi, — qariya shunday deb ko‘chada turgan «Jiguli»ga qarab qo‘ydi. «Tamom, — deb o‘yladi Jalil. — Bu — o‘shaning ishi! Chollar ziyrak. Adashishmaydi, yolg‘on ham gapirishmaydi...» — Shaharda bunaqa moshinlar ko‘p, o‘xshatayotgandirsiz? — dedi Jalil «Zora adashgan bo‘lsa?» degan ilinj bilan. — To‘g‘ri aytasiz, birodar, bunaqasi ko‘pdir ehtimol. Omma no‘mirasi bundayin bir xil bo‘lmasov. Ikki no‘lu, ikki besh. Esdan chiqmaydigan no‘mira. Qariya bu gapi bilan jon tomiriga bolta urgan edi. Jalil boshqa gapirmasa ham bo‘lardi. Lekin indamay turib ketishni o‘ziga ep bilmay, so‘nggi umidini aytdi: — Chiqmagan jondan umid, balki bir uchrashsammikin?.. Men bu bolani... yaxshi tanimayman. Kira qilib kelayotuvdim. Balki mendan avvalgilar... Qariya uning yolg‘oniga yo‘l bermay, gapini kesdi: — Agar mening maslahatimga kiradag‘on bo‘lsangiz, borib ovora bo‘lmang. Kasalingiz oyoqda tura olsa, o‘zini olib keling. Lekin bunaqa arobani bo‘lak kira qila ko‘rmang. Xudo |
