Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc
Download 0.83 Mb. Pdf ko'rish
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
90 xayrlashmagan. Bo‘yi yetib qolganidan so‘ng otasiga erkalik qilganini ham eslamaydi. Har qancha erkaligi, har qancha injiqligi bo‘lsa onasiga qilardi. Onasi ko‘tarardi. Hozir Manzuraning yo‘qligi Zaynabga ham, Asadbekka ham bilindi. Indamaygina uy ishlari bilan mashg‘ul yuruvchi bu ma’sumaning o‘rni sezildi. Manzura ikkovi ham suyanadigan tog‘ ekan. Tog‘ o‘rnidan jilib, ikkovi ham yiqilish xavfida tebranib qoldi. Yaratganning qudratini qarangki, ayni chog‘da uch qalb hamohang ravishda bezovta tepardi. Uzoq Olmon yeridagi behalovat yurak bu xonadagi ikki poralangan dil orasida vositachi edi. Bu ikki qalbning faryodini Manzuraning yuragi eshitardi. Ammo oraliq masofa uni chorasizlik jari naryog‘ida ushlab turardi. Dillar so‘zlamoq imkoniga ega bo‘lganlaridami edi, bu ondagi nolalardan zamin erib ketarmi edi. Bolaligi, yoshligida qalb nolalaridan charchagan Asadbek bir necha sana rohat bulog‘idan suv ichdi. Ko‘pdan beri nolaning achchiq suvidan totib ko‘rmagan edi. U boshqa qalblarning nolalarini eshitmasdi. Aniqrog‘i, tinglashni xohlamas edi. Hozir, o‘zi azob chekib turgan paytda «Men qancha odamlarni shu dardga giriftor etdim. Qancha odam shu dard bilan bu dunyoni tark etib ketdi», deb o‘ylamadi. Ayni damda qizini tirik ko‘rib Tangriga shukur ham qilmadi. Iziga qaytayotganida — xayolan ming bir ko‘chaga kirib chiqar chog‘ida Xudoni eslagan edi. Qizini tirik ko‘rgan taqdirda unga aytadigan gaplarini xayolida pishitgan edi. Ostona hatlab, bir qo‘lida sirtmoq, bir qo‘lida telefon go‘shagini ushlab turgan qizini ko‘rgani zamon hammasini unutdi. Nimadir demoqchi bo‘ldi — gapirolmadi. Tili shishib, og‘zini to‘ldirib turganday qimirlamadi. Otasining qaytishini sira kutmagan, yo‘qlik dunyosi sari uchishga hozirlanayotgan Zaynab ham bir nima demoqqa ojiz edi. Ammo bu jonsiz sukunat uzoq davom etishi mumkin emasdi. Zaynab otasining ko‘zlariga boqishga botinmagan holda, yerga qaraganicha: — Oyim telpon qildilar, — dedi. Uning pichirlab aytgan gaplari Asadbekning qulog‘iga «Ada, men tirikman!» degan ma’noda jaranglab urilib, bir seskandi. Shu gapdan keyingina «Xayriyat, Xudoga shukr», deb qo‘ydi. So‘ng: — Yur uyga, — dedi. Uning ovozida amr emas, uzrli yalinish ohangi bor edi. Zaynab uchun bu ohang mutlaqo yangilik edi. Otasiga bir qarab olib, go‘shakni joyiga ildi. Asadbek qizini ovutish uchun nimadir deyishga o‘zida majburiyat sezdi. O‘sha «nimanidir»ni aytdi: — Men hammasining qonini ichaman. Bu so‘zlarni Asadbekka xos ohangda aytdi. Bu ahdni eshitgan Zaynab yalt etib otasiga qaradi. — Yo‘q, o‘ldirmang, — dedi. So‘ng ovozini bir parda ko‘targan holda izoh berdi: — O‘lim ular uchun xaloskor... Asadbek qizining gapidan ajablandi. To‘g‘rirog‘i, titroq ovozning ohangi u uchun yangilik bo‘ldi. Zaynabning keyingi ahdi esa uni yanada hayron qoldirdi: — Ularni o‘zimga qo‘yib bering! Kim aytyapti bu gaplarni? Ma’suma qizimi? Bu qanday ahd? Bir necha daqiqalik alam tutunimi yoinki qasos o‘timi? Asadbek «Nima qilmoqchisan?» deb so‘ramadi. Qizining ahdi unga shunchaki alam tutuni bo‘lib tuyuldi. U bir necha daqiqa muqaddam bu uyda pokiza Kumush osilganidan bexabar, Zaynab o‘zini emas, dilidagi Kumushni, unga qo‘shib ishonchini, gardsiz e’tiqodini osganini bilmas edi. Buni his ham qilolmasdi. Chunki qizining ruhiy olami ota uchun begona edi. Kumush osilgach, bu xonada boshqa Zaynab dunyoga keldi. Iblis uning qalbidagi sururni siqib chiqarib, zulm nafasini ufurdi. Hayotning shafqatsiz panjalari oldida Zaynabning tuyg‘ulari, umidlari taslim bo‘ldi. Sho‘r yerda sunbul bitmaganidek, yovuzlik olamiga umid urug‘ini ekib bo‘lmaydi. Zaynab |
