Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
126
yopmay turib: 
— Menga qara, senam bir farosatingni ishlatgin, nomahram degan gapni tushunasanmi 
yo yo‘qmi, dayus emassan-ku, axir, — dedi. — Xo‘p, ilgari mayli edi, endi kelinlaring 
bor. Laychangni boshqa yoqqa bog‘la, g‘ar ko‘zini lo‘q qilmay yursin. 
Bu gapni eshitib Asadbek mashinadan tushdi-da, Jalilga yaqinlashgach bilagidan 
ushlaganicha bir-ikki qadam nari yurdi. «Laycha» deyilganida kim nazarda tutilganini 
anglab tursa ham: 
— Haydarni aytyapsanmi? — deb bosiqlik bilan so‘radi. 
— Ha, yana boshqa laychang bormi? 
— Endi... oshnam, hadeb unga yopishaverma. 
— Namuncha?! —Jalil jirillashini boshlamoqchi edi, Asadbek bilagini qattiqroq qisib, 
siltadi: 
— Gapni eshit: Haydar yomonmi-yo‘qmi, sendan ko‘ra yaxshiroq bilaman. Haydar bilan 
oramizda do‘stlik yo‘q, ish bor. Shuning uchun sen tinch yur. Ilgari osilsang ham endi 
osilma. Endi u... — Asadbek «xo‘jayin» deb yuborishiga salgina qoldi. Gapni boshlashga 
boshlab qo‘yib yakunlashga taraddudlanganini sezgan Jalil unga tik qaradi: 
— Ha, tinchlikmi? Gapiraver. 
— Endi u boshqa odam, — dedi Asadbek. 
— Uning o‘lganda ham boshqa odam bo‘lmaydi. 
— Sen ham odamga o‘xshab bir marta «xo‘p» degin. Sen uchun u endi yo‘q, o‘lgan, 
ko‘mib tashlangan, bildingmi? 
— Bilmadim. Ochiq gapir, nima bo‘ldi? Maskovdan kelishing menga yoqmay turibdi. 
— Hozircha «xo‘p», deb turaver, qolganini keyin bilib olasan. Endi boraver, ukang 
sog‘inib, ichikib o‘tirgandir. 
Asadbek shunday deb iziga qaytdi. Jalil esa turgan yerida uning orqasidan qarab qoldi. 
X b o b 
1 
Hammasi ortga chekindi: ota-onasining mungli nigohi ham, Noilasi bilan bahslashuvlari 
ham endi bezovta qilmay qo‘ydi. Bel tomonga azob berayotgan og‘riq kamayib, uyquli 
damlaridan ko‘ra uyg‘oq soatlari ko‘paydi. Behisob dorilarning kuchidan karaxt bo‘lsada, 
o‘tmish voqealarni idrok etishga urindi. Ana shunday onlarda Zelixonning «nodonsan, 
sen bola» degan gapini esladi. Qamoqdan chiqib uchrashganlarida Zelixon bu gapni 
erkalash ohangida aytgan edi. Asadbekning gapini ikki qilmay eski hovliga kelishi, uning 
hukmiga itoat etib, uzatilgan to‘pponchani olganicha tashqariga chiqishini har eslaganida 
Zelixon endi erkalash o‘rniga jahl bilan «Nodon!» deb so‘kayotganday tuyulaverdi. Aslida 
Zelixon emas, «Qasoskor ham shunchalar ahmoq bo‘ladimi!» deb Elchin o‘zini o‘zi 
so‘kardi. So‘ka-so‘ka qancha o‘ylamasin, Asadbek maqsadining tagiga yeta olmayotgani 
barobarida Jamshidning paydo bo‘lib qolishi sababini anglashga ham ojiz edi. Uy-
g‘ongan turli gumonlar oqimlari uning esini teskari qilib yubordi. Dastlab «Asadbek 
jonimni olishga yubordimi buni» deb o‘yladi. Qimirlashga ham holi yo‘q damda shuning 
qo‘lidan o‘lim topmog‘i unga alam qildi. «Ey Xudo, mening azroilim shu jallod bo‘lsa, 
mayli, olsin jonimni, ammo ozgina fursat ber menga, o‘zimga kelib olay, menga ozgina 
kuch-quvvat ham ber, o‘lsam-da, olishib o‘layin!» deb nola qildi. 
Zelixon Sochidan telefon qilib «Jamshid tirik» deganidan so‘ng asadbeklar olamining 
nayrangiga tushunmay gangib yurgan Elchin hayronu parishonlik girdobiga yanada 

---

Shaytanat (4-kitob). Tohir Malik