Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc
Download 5.08 Kb. Pdf ko'rish
|
Shaytanat 4- kitob (2)
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
272 Kesakpolvon «sizlar o‘tiraveringlar, o‘zim kuzataman», deb mehmonlarni boshlab ketdi. Asadbek orqasiga o‘girilayotgan Jamshid bilan ko‘z urishtirib olishga ulgurdi. Bir hafta bo‘ldimikin, Jamshid daraksiz edi. Bular bilan boshlashib kirib kelishidan Asadbek bir balo boshlanayotganini sezdi. Muhiddin ota mehmonlarning tashrifi mezbonga yoqmaganini sezdi. Bosh egganicha sukutga berilgan Asadbekni turli xayollar oqimidan tortish maqsadida so‘z qotdi: — Haydar oshnangiz ko‘p icharkan, chamasi, a? — Ko‘p emas, tinmay ichadi, u haromi, — dedi Jalil. — O‘tgan yili ramazondan oldin «baliq yeb, xalqumni tozalayapman», devdi. «Sen Qora dengizning barcha baliqlarini pishirib yesang ham halquming toza bo‘lmaydi», dedim. — Hay-hay bo‘tam, bandani bunday haqoratlamang. — Men uni haqoratlamadim. Siz uning qiliqlarini bilmaysiz. Agar Abu Jaxl tirilib kelib shu kaltakessakka ro‘para bo‘lsa, «olamda mendan o‘tadiganlar ham bor ekan-ku», deb ko‘ngli ancha taskin topardi. Muhiddin ota «hay-hay, astag‘firulloh», deb Asadbekka qarab oldi. Jalil bir kuni Kesakpolvon bilan jig‘illasha turib «senlar ko‘p qon to‘kkansanlar», deganida uning tirjaygancha «qon yorug‘lik, akaxon», deb javob berganini ham aytmoqchi bo‘ldi-yu, oshnasiga gap yoqmayotganini bilib, indamadi. Asadbek Jalil bilan Muhiddin otaning gaplariga be’etibor edi. Agar xayoli joyida bo‘lganida «Abu Jaxl deganing kim?» deb so‘rar, Jalil esa chala ilmini jamlab, musulmonlarga, xususan Ollohning rasuliga qilingan yomonliklardan gapirib berarmidi... Ular shom yaqinlashganini bahona qilib o‘rinlaridan turishdi. — Shomni machitda o‘qib, o‘shanaqasi uyimga ketaman. Menda gaping yo‘qmi? — deb so‘radi Jalil. — Samad olib borib qo‘yadi, — dedi Asadbek. Jalil odatiga ko‘ra «avtobusda ketaveraman, onam meni mashinada tug‘maganlar», demoqqa og‘iz juftladi-yu, mavridi emasligini fahmlab, «Rahmat, oshna», deb qo‘ydi. Asadbek Jamshidni shu kecha kelib qolar, deb kutdi. Lekin undan darak bo‘lmadi. Ertasiga ham kelmadi. Tunlarni bedor o‘tkazib, vujudining qaqshab og‘rishidan xorigan Asadbek tongga yaqin mizg‘ib olardi. Xongireyning tashrifidan so‘ng bu ham yo‘qqa chiqdi. Bu safar subhi kozibda ham, subhi sodiqda ham Asadbek bedor edi. Tong otdi, ammo uning vujudidagi zulmatga nur oralamadi. Peshinga yaqin Jamshid keldi. Asadbek maydalab so‘rab-surishtirmasa ham, bir haftaga yaqin nima uchun ko‘rinmaganini tushuntirib berdi. Gapni Xongireyning atayin fotiha o‘qish uchun kelmaganidan boshladi. 2 «Polkovnikning yuragi kasal ekan, o‘ldi», deb Xongirey navbatdagi yolg‘onini ishlatgan edi. Polkovnikning o‘lishi yoki tirik qolishi o‘zi uchun ahamiyatsiz bo‘lgani sababli Mamatbey bu gapning chin yoki yolg‘onligini surishtirib ko‘rmagan ham edi. Xongireyni kutib olgani chiqqanida yonida polkovnikni ko‘rib, «ie, o‘lgan edi-ku?» deb ajablanmadi ham. Kesakpolvon «Xongirey avval fotiha o‘qigani borar», degan maqsadda «oshnasining g‘oyatda qayg‘uda o‘tirgani»ni aytdi. Xongirey mamnun holda Mamatbey bilan ko‘z urishtirib olgach: — Oldin ishni qilaylik. Fotiha qochmaydi, — degach, shaharda qolmay, yo‘lga tushishdi. Jamshid ularni Afg‘on urushidan o‘liklari kelgan askarlardan birining uyiga boshlab bordi. Marhumning ota-onalari maskovlik aziz mehmonlarni izzat-ikrom bilan kutib olishdi. |
