Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc
Download 5.08 Kb. Pdf ko'rish
|
Shaytanat 4- kitob (2)
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
71 2 Milisaxonadan chiqib, mashinaga o‘tirishgach, or-qadagi o‘g‘illari tomon qiya o‘girilib: — Qiynashmadimi? — deb so‘raganida Abdusamad: — Yo‘q, — deb javob qilgan, Abdulhamid esa: — Faqat bilakdan qon olishdi, — deb qo‘shimcha qilgan edi. — Nega qon oladi? — deb ajablangandi Asadbek. — Qoradorini o‘zimiz iste’mol qilamizmi, yo‘q-mi — bilishmoqchi ekan, — deb izoh bergandi Abdul-hamid. Asadbek «qiynashmadimi?» deb so‘raganda tan azoblarini nazarda tutgan, Abdusamad ham ayni shu ma’noda «yo‘q» deb javob qilgan edi. Odatda milisaxonaga tushib chiqqan har bir odamdan shunday deb so‘rashadi. Hech kim, hech qachon ruh azobi bilan qiziqib ko‘rmaydi. Ko‘p qatori Asadbek uchun ham bolalarining kaltaklanmagani muhim edi. Ruhlarining faryodini esa u eshita olmas edi. Zotan, ayni damda o‘zining bezovta ruhi ham chinqirig‘ini bas qilmagan edi. Tangri taolo bandalarini xo‘p ajib tarzda yaratmish ekan. Huda-behuda yig‘lashni, uvvos tortishni ayollarga kasb qilib berib, ba’zi-ba’zida yig‘lashi mumkin bo‘lgan erkakning xo‘ngrashini xunuklik libosiga o‘rab qo‘ymish ekan. Bu yig‘ining zohiriy ko‘rinishi. Botindagi ruhlarning faryodiga ham tovush ato etilsami, dunyoning quloqlari qomatga kelarmi edi... Abdusamad yuklarni tekshirishda boshlangan mashmasha qo‘lga kishan urilishi bilan yakunlanadi, deb sira o‘ylamagan edi. Sermulohaza, bosiq tabiatli bo‘lgan bu yigit o‘rtada bir qing‘ir o‘yin boshlanganini fahmlab, ko‘pam talashib-tortishmadi. Qoni ko‘pirgan, olishmoq ishtiyoqidagi ukasini ham og‘ir bo‘lmoqqa undab turdi. Alohida xonaga qo‘yilganlarida Abdusamad sezdiki, bu tomoshani tayyorlaganlar ehtiyot chorasini unutmaganlar. Tergovga chaqirilmayotganlaridan fahmladiki, bu tomosha zamirida uning aqli bovar qila olmaydigan bir sir-sinoat mavjud. Bu sir-sinoatning ildizi otasining qilmishlariga borib taqalishini u tasavvur qilib ko‘rmadi. Alhol, bu ig‘voga xorijdagi hayotimiz sababdir, deb gumon qildi. Ular o‘qishga ketishayotganda Berlin devori hali mahv etilmagan bo‘lsa-da, G‘arb deb atalmish dunyo bilan oraliqdagi to‘siqlar olina boshlangan edi. Siyosatchilar Sovet Ittifoqining tashqi olam bilan munosabatida yaxshilik sari burilish sodir bo‘layotganini maqtayotgan onlarida o‘qish uchun Olmoniyaga otlangan aka-uka maxsus suhbatga chorlanib, vatandoshlar bilan yaqin aloqaga kirish barobarinda ularning orasidagi gap- so‘zlardan xabardor qilib turish vazifasi topshirildi. Taqdir yozug‘i shunday ediki, maxsus topshiriqsiz ham ular vatandoshlar bilan yaqin aloqa o‘rnatdilarkim, oqibat bu aloqa nikoh bilan yakunlandi. Nikoh haqida gap chiqishdan avval ham, to‘y arafalari, keyin ham aka-uka maxsus topshiriqni eslab turishardi. So‘ralguday bo‘lsa so‘rovchilarni qanday chalg‘itish maslahatini pishitib olishardi. Biroq, Olmoniyada «topshiriqni bajaryapsizlarmi?» deb birov yo‘qlamadi. «Endi shu ig‘vo bahonasida so‘rashadimi? So‘rash uchun bu yerga olib kelish shartmidi?» Dunyoning ko‘p qing‘irliklaridan bexabar aka-ukalar «maxsus topshiriq faqat bizga berildi», deb o‘ylashgandi. Xorijga chiqayotgan har bir odam zimmasiga shunday topshiriq yuklanishidan, chetdagi vatandoshlarning xatti-harakatlari, maqsadlari, gap- so‘zlari bularning xizmatisiz ham maxsus idoralarga ma’lum ekanidan bexabar edilar. Vaqtinchalik qamoqxonaning temir panjarali eshigi sharaqlab yopilgach aka-uka uzoq vaqt gap-so‘zsiz o‘tirdilar. Abdusamad gumonu taxmin, farazlarini tarozi pallasiga bir-bir qo‘yib ko‘rgach, uf tortib: — Biz rostdanam go‘l sichqonlar ekanmiz, — deb qo‘ydi. |
