Odam bo‘lish qiyin: roman va hikoyalar
Download 1.53 Mb. Pdf ko'rish
|
|
Olmas Umarbekov
98 , – Ha? – Chimyonning bunaqa joyligini endi bilishim. Maza qildik. Ahrorning dadasi o‘sha yerda ekan. Bitta qo‘y so‘yib berdi. Ikki kun kabob qilib ye dik. Cho‘mildik, tog‘ga chiqdik. Lekinchi, men shamollab qolib, ikki kun yotib qoldim. Keyin cho‘milmadim. Borsang, maza qilarding. Abdulla jilmaydi. – Qishloqda yaxshi bo‘ldimi? – so‘radi Rustam. – Tuzuk, – dedi Abdulla, – bedana otdik, cho‘mildim... – Bedana? – havas bilan so‘radi Rustam. – Ha. – Ancha otdingmi? – O‘ntacha. – Obbo seney! Maza qilibsanku! Abdulla yana jilmaydi. Ko‘p narsani gapirishga yuragi to‘lib turgan bo‘lsa ham, o‘zini tutdi. U sa faridan xursand edi, shuning o‘zi kifoya. Birovlar ning bilishiga hojat yo‘q. Ko‘rib turibdi, shuning o‘zi yetarli. Shuning uchun u gapni bo‘ldi. – Qachon qaytdilaring? – O‘tgan kuni. Bilasanmi, odam juda zerikdi. Kechqurun Ahrorlar bilan bir aylanib, ko‘lga bor moqchimiz. Orolchada o‘tirib, qittakqittak qila miz. Biz bilan yur. – Mayli. – Bo‘lmasa, kechqurun kiraman. – Qayoqqa ketyapsan? – so‘radi Abdulla sum kaga ishora qilib. – E, oyim bozorga ketayotuvdilar, qo‘llaridan yulib oldim. Odam zerikib o‘ldi. Xo‘p, kechqurun kiraymi? Odam bolish qiyin 99 , Abdulla boshini qimirlatdi. Uyi tomon yurar ekan, u o‘ylardi: uning zerikishga vaqti yo‘q. U o‘qiydi, ko‘p o‘qiydi va Gulchehrani o‘ylaydi. IX G‘afurjon aka o‘g‘lining qaytishini sabrsizlik bilan kutardi. Abdulla Mingbuloqqa ketgandan keyin uchto‘rt kun o‘tgach, bir odam uni ko‘rgani keldi. O‘rta yashar, yaxshi kiyingan, boshida shlyapa. U G‘afurjon aka bilan eski qadrdonlar day so‘rashib, uni betob ko‘rganiga qayg‘urdi. – Kecha bilib qoldim, – dedi u. – Ertalab Lenin graddan qaytganimni eshitib, og‘aynilar kelishdi. Shular sizni betob deyishdi. Mehmonizlom bi lan bo‘lib kecha kelolmadim. Bugun, nima bo‘lsa ham sizni ko‘rishga ahd qilib, mana, keldim. – Rahmat, rahmat, – dedi G‘afurjon aka istarasi issiq, xushmuomala bu odamning kimligini, qa yerda ko‘rganligini eslolmay, lekin so‘ragani uyaldi. Ular ancha vaqt u yoqdan bu yoqdan gapla shib o‘tirishdi. Shahodat opa choy qo‘ydi. Meh mon gap orasida ikki yildan beri Leningradda yashayotgani, u yerda yangi bir institut ochilib, uni professor sifatida taklif qilishganini aytdi. Bir oycha bu yerda bo‘lamanda, keyin qizimni olib ketaman, dedi u. – Institutni o‘zimning oldimda tamomlasin. Aytganday, Abdullajon qalay? Katta yigit bo‘lib qolgandir? – Ha, – dedi faxr bilan G‘afurjon aka. – Mak tabni oltin medal bilan tamomladi. Hozir Qo‘qon da. O‘ynab kelsin deb jo‘natdik. Olmas Umarbekov 100 , – Juda yaxshi, juda yaxshi. Qaysi institutga kirmoqchi? – ToshDUga. Fizmatga kiraman, deydi. – O, juda yaxshi. Matematikani yaxshi ko‘rar ekanda. – Ha, yozma matematikani yigirma daqiqada topshirib chiqdi. – Yo‘g‘e? – xursand bo‘lib so‘radi mehmon. – Ha, o‘qituvchilari ham hayron. – Yaxshi, juda yaxshi. Bizning Sayyora ham matematikaga durust. Shuning uchun ham o‘zimning institutimga olib ketmoqchiman. Kela jagi yaxshi institut. Atom bilan, atom energiyasi bilan bog‘liq institut. – Shunday deng? – Ha, qiz bolaga ozgina og‘irlik qiladiyu, ammo yaxshi. Mehmon o‘ylanib qoldi. G‘afurjon aka ham unga, shunday ajoyib o‘qishga ketayotgan qiziga havasi kelib xayolga cho‘mgan edi. Qani endi u ham shu mehmonga o‘xshagan bo‘lsayu, o‘g‘li ni shunday o‘qishga yuborsa! Abdulla esli, aqlli bola, katta odam bo‘lib qaytardi. – Stipendiyasi tuzukmi? – so‘radi u nimaning dir ilinjida. – Boshqa institutdagidan baland, yotog‘i bor. G‘afurjon aka, nima deysiz, o‘g‘ilchani yubor maysizmi? Tag‘in o‘zi matematikaga qiziqar ekan, yaxshi bo‘lardi. – Mehmon G‘afurjon akaning ik kilanib turgaiini o‘zicha tushunib, qo‘shib qo‘ydi: – Moddiy tomondan hech qiynalmaydi. Innayke yin, men borman. Yolg‘iz tashlab qo‘ymayman. |
