Oq so‘yloq qissa g ‘afurG‘ulom nomidagi nashriyot-matbaa ijodiy uyi

— C hinoqni faqat shu y o ‘l bilan ushlab turish m um kin. Q ayishni 
g ‘ajib uzish uning u ch un h ech gap em as. Xuddi pichoq bilan kesgandek 
shartta uzib tashlardi. Bu ah vold a ertalabgacha birontasi qayishni 
uzolm aydi.
— U zib b o ‘pti! — dedi Bill. — Agar bittasi yechilib ketsa ertaga 
qahva ichm aganim b o ‘lsin.
— Anavilar adabini berib qo'yishga hech vaqom iz yo'qligini bilishadi- 
da, — dedi yotishga hozirlanayotgan G enri, qarorgohni gir aylana o'rab 
olgan yon ar k o ‘zlarni k o ‘rsatib. — B ir-ik ki gu m b urlatsak b orm i, 
haddilaridan bunchalik oshm asdilar. Indamagan sari, qara, yaqin kelib 
olishganini?! H adeb olovga tikilaverm ay, anavi yoqqa bir qarasang 
bo'lardi. Qalay? H ov anavini k o ‘rdingmi?
Ikkovi gulxan ortida g ‘im irlayotgan g ‘ira-shira sharpalarni sin ch - 
kovlik bilan kuzata boshladilar. D arhaqiqat, q o ro n g ‘ulik q o ‘ynida 
yarqirayotgan bir juft ko'zlar tom onga diqqat bilan tikilgan odam yirtqich 
bo'rilar sham oyilini ilg'ashi m um kin edi.
Itlar orasida ko'tarilgan shovqinni eshitib, G enri bilan Bill o ‘sha 
to m o n g a y u zla n ish d i. C h in o q b etoq at b o 'lib a n g illa r va b o g 'la b  
qo'yilganiga qaramay, dam qorong'ilik sari talpinar, dam ortiga chekinib 
quturgandek tayoqni g'ajishga tushardi.
— Bill, qara! — deya shivirladi G enri.
G ulxan yon iga ko'rinishidan itga o ‘xshash bir yirtqich pusib yaqin- 
lashardi. U hadiksirab, shu bilan birga odamlardan sullohlarcha k o'zini 
u zm ay itlarga yaqinlashdi. C h inoq arqonni siltab tortgancha begona 
hayvonga talpinardi, hech ilojini topolm agach alamiga chidolm ay uvillab 
yubordi.
— Bu tasqara zig'ircha ham qo'rqmayapti, shekilli, — deya shivirladi