Orhan pamuk

17 Aralık Cuma 
Eski dengemi arıyorum. Muhittin eski dengemin beni mutlu, 
ama miskin yaptığını söylemişti. Yazıhanede çok çalışıyorum. 
19 Aralık Pazar 
Geceyarısı saat üç. Çocuk birdenbire ağlamaya başlayınca 
Perihan ile uyandık. Perihan onu uyutmaya çalışıyor. Ben buraya 
indim. Uykum kaçlı. Evin içinde pijamalarımla üşüyerek ge­
ziniyordum. Sonra elbiselerimi giydim. Aşağıya inip sobaya 
kömür attım. Buradaki küçük sobayı da yaktım; Bunları yaparken 
düşünmeye çalıştım. Ama benimkisi düşünmek değil. Aklımda 
düşünceler yerine görüntüler canlanıyor. Yağmur yağıyor. İki 
gündür durmadan yağıyor. Düşüncelerimi yazmak istediğim 
zaman aklıma bunun gibi şeyler geliyor. Ben şimdi burada 
oturuyorum, üşüyorum. Yarın yazıhaneye gideceğim. Bu deftere 
yazdıklarımı okudum. Muhittin'e hatıra defteri tuttuğumu 
239 

---

söylediğim zaman az daha gülüyordu. Ona hayatım rayından 
çıktı da demiştim. Yazın başından beri ne yapıyorum? Yazıhaneye 
gidip geliyorum! Perihan ile arada bir sinemaya gidiyoruz. 
Gazeteleri okuyorum. Gazeteleri okurken şöyle düşünüyorum: 
Acaba burada okuduğum şeyler benim hayatımı hiç etkiler mi? 
Her sabah gazeteleri hayatımı değiştirecek, etkileyecek yeni bir 
şeyle karşılaşma umuduyla okuyorum. Belki bir dünya savaşı 
çıkar diye düşünüyorum, ya da başka bir şey. Savaş çıksın is­
temiyorum. Beklediğim değiştiremediğim hayatımı değiştirecek 
bir olay. Hayatımı değiştirecek gücü kendimde bulamıyorum. 
Zaten bu değişmenin nasıl olması gerektiğini de bilmiyorum. 
Bildiğim şey bu evdeki ve ticarethanedeki hayatın onurlu bir 
insana yakışmayan, uyuşuk, kötü, pis, darkafalılıkla dolu, zavallı 
bir hayat olduğudur. Muhittin bana mutlu olmam gerektiğini, 
bende her şeyin olduğunu söylemişti. Haklı! Bunu düşündükçe 
suratım kızarıyor... Ama sonra eksik olan bir şey var diye dü­
şünüyorum. Buna "denge," "uyum," filan diyordum, ama ne 
olduğunu söyleyemiyorum. Muhittin'in "rahat kıçına batıyor!" 
deyişini hatırladıkça da sinirim bozuluyor... Burada bunları 
yazıyor, üşüyor, sabaha kadar hangi kitabı okuyacağımı düşü­
nüyorum. Belki Ömer'e mektup yazarım. 
22 Aralık Çarşamba 1937 
İki gündür evde yatıyorum. Çok fena hastayım. Ateşim var. 
Pazartesi günü üşüttüm herhalde. Akşam yazıhaneden eve geldim, 
yattım. Ateşim 39,5'tu. Dün akşam da öyleydi, bu akşam 39"oldu. 
Gözlerim sulanıyor, başım ağrıyor, öksürüyorum, ölü gibiyim. 
Perihan hastalık bulaşmasın diye çocuğu alıp Ayşe'nin odasına 
geçti. Burada arl nouveau yatak, odasının içinde tek başıma 
oturuyorum. Bir şey okuyacak halde değilim. İtiraflar'ı okuyup 
kendimi unutmaya çalışıyorum, ama kendimden başka bir şeyi 
de düşündürtmüyor bu kitap... Gazeteleri karıştırıyorum. 
Memlekette de şiddetli bir kış var. Yeni milletvekilleri için adaylar 
ilân edilmiş. Fırtınadan iki gemi kayıp. Bu haberlerin hepsini 
en azından onar kere okudum. 
240 

---

24 Aralık Cuma 
Hastalık geçmedi. Hep aynı ateş. Yatakta yatmaktan sırtım 
ağrıyor. Bütün gün yaptığım iş gazeteleri okumak, Oblomov gibi 
miskin miskin yatmak. Voltaire'i, Rousseau'yu hep aynı şeyleri, 
gazeteleri okumak. Yattığım yerden, pencerenin dar aralığından 
gözüken ağaçlara ve gökyüzüne uyuşuk uyuşuk bakmak. Bütün 
gün yaptığım bunlar... Bu hasta ve zayıf gövdemden, uyuşuk 
kararsız çürüyen ruhumdan utanıyorum... 
27 Aralık Pazartesi 
Sabah kalktım. Ateşime baktım: 38. Oysa hep, "Pazartesi sabahı 
artık yazıhaneye giderim!" diye düşünüyordum. Artık yatakta 
yatmaya dayanamam diye düşündüm ve kalktım. Sıkı sıkı gi­
yindim, yürüyüşe çıktım. Taşlık'a kadar yürüdüm. Soğuk da 
bir rüzgâr esiyordu. Pazartesi sabahının Nişantaşı'nı seyrettim. 
Bakkallar, manavlar, alışverişe çıkan hanımlar, uşaklar, çocuklar, 
ağaçlar, tek tek geçen arabalar... Taa Maçka tramvay durağına 
kadar yürüdüm. Dönüşte tramvaya bindim. Bizim köşede Sait 
Nedim Bey'in kızkardeşi Güler'i gördüm. Köpeğini gezdiriyordu. 
Onu görünce suratım, biraz, biliyorum, tuhaflaştı. Endişe, sıkıntı, 
tedirginlik gibi bir duyguya kapıldım. Böyle şeyleri hesaba 
katmam çok kötü, ama suratımda bir haftalık sakal olduğu için 
de sıkıntılıydım. Bana, "Sakal mı bırakıyorsunuz?" diye sordu. 
Allahım ne saçmalıklar. Böyle şeyler niye beni etkiliyor? Ben 
ne yapıyorum? Ne biçim kişiliğim var? Nerede eski dengem? 
29 Çarşamba 
Pazartesi akşamı ateşim arttı, kırka kadar çıktı. Gene yatağa 
yattım. Doktor İzak geldi. Kötü bir grip geçiriyormuşum. Burada 
yatakta eli kolu bağlı yatmak felâket! 
31 Cuma 
Ateşim düşmedi. Yılbaşı akşamı. Aşağıda tombala oynanıyor. 
Ne uyuyorum, ne de bir şey yapabiliyorumr Boş, bomboş, 
geçmişi ve geleceği olmayan, kişiliksiz bir eşya, bir saksı ya 
241 

---

da ne bileyim kapı tokmağı gibi hissediyorum. Evet, ben bir 
kapı tokmağıyım. 
2 Ocak 1938 Pazar 
Ateşim düşmedi. Yatıyor, hiçbir şey düşünmek istemiyo­
rum.