Sevgili Milena

Cumartesi
Bu mektup yağmuru dinmeli artık, Milena! Bizi serseme
çeviriyor... Yazdıklarımızı unutuyor, hangi soruya karşılık
vereceğimizi anımsamıyoruz... Ne türlü olursa olsun, sürekli
bir çarpıntı içindeyiz. Çekçeni çok iyi anlıyorum, gülüşünü
bile duyabiliyorum. Zaten sözlerinle gülüşlerinin arasında
bocalıyorum daha, ama sonunda sözlerin kalıyor ortada.
Unutma, niteliğimin temeli: Korku!
Çarşamba günkü mektubumdan sonra, beni gene görmek
istiyor musun? Bilmiyorum; ama bildiğim başka bir şey var:
Sana karşı olan durumum. (Seni hiç görmesem bile, sen
benimsin.) Daha doğrusu, korkunun ağır basmadığı konularda
biliyorum durumumu. Ama senin durumunu hiç bilmiyorum,
o büsbütün korkunun elinde. Gene söylüyorum: sen de beni

---

tanımıyorsun Milena! (Sen de anlamıyorsun beni! "Yahudi
işi" alıkça edilmiş bir şakaydı, nasıl anlamazsın!) Bütün bu
olanlar aklımı durdurabilir. Dünyam yıkılıyor, yeniden
kuruluyor, bak bakalım, başının çaresine! (Buradaki
"baş" kendi başım) Yıkılıyor diye yakınmıyorum, zaten
çöküyordu, ama yeniden kuruluşunu da istemiyorum!
Güçsüzlüğümden ötürü yakmıyorum, yeniden hayata
kavuşacağım için yakınıyorum; görmek istemiyorum güneşi!
Ne yapmamız gerekiyor? Her şeye "peki" diyorsan,
kalamazsın artık Viyana'da, kalmamalısın.
Bildiğin gibi değil Milena... Kadınlığın önemli değil! Sen
benim için el değmemiş bir kızsın, senin gibi apak biriyle
karşılaşmadım ki! Böylesine arınmış birine el uzatmak için
yürek ister. Benim elim kirli, titrek, kararsız. Kimi vakit
pençeyi andıran bu terli, bu soğuk eli nasıl uzatırım sana?
F.
Prag'da başvuracağın memurdan istediğin salkıyı
alamazsın. Evi boş bulursun, orası yazıhanem sözde. Ben o
sırada Alstaedter Ring 6 numaranın üçüncü katında, masanın
başında, ellerimin arasında başım, oturuyorumdur.