Sevgili Milena

Pazartesi, öğleden sonra
Sabahki mektubumda dediklerimden daha çoğunu
söylemedim dersem, yalan olur... Seninle konuştuğum gibi,

---

kimseyle rahat konuşamam, kimse senin kadar benden yana
olmadı da ondan, kimse senin kadar iyi niyetli ve her şeyi
kavramış değil de ondan, evet "her şeye rağmen!" (Bu "her
şeye rağmen"den ayırman gerekir.) Maktuplarınm içinde en
güzelleri (çok önemli bu, çünkü mektupların bir bütün olarak,
- hemen her tümcesi- güzel, yaşamımda bana verilen en güzel
şey bu mektuplar) "korkumu" haklı gördüklerin, haklı görüp
savunmaya çalıştıkların, korkmamam gerektiğine beni
inandırdıkların. Korkuyu savunurken "rüşvet" almış bir
avukatın durumuna düşüyorum kimi zaman, ama için için de
hak veriyorum anlaşılan, evet korku demek, ben demek, belki
de en iyi yanım bu, kim bilir? En iyi yanım bu olunca, sen de
ister istemez bu yanımı seviyorsun! Yoksa bende sevilmeye
değer başka ne olabilir? Ama bu yanım sevimlidir, bilirim.
İçimdeki o korku ile cumartesiyi nasıl olur da "iyi"
geçirebileceğimi sorarsan, anlatması güç olmaz. Seni
sevdiğime göre (evet, seviyorum seni, anlayışı kıt kız, için
rahat etti mi? Koca deniz, dibindeki küçücük taşı nasıl
severse, benim de sevgim öylesine yığılıyor üstüne. Tanrı
isterse, o küçük taş ben olurum bir gün), yeryüzünü de
seviyorum demektir, sol omzunu da, hayır sağ omzundu önce,
canım isteyince öperimde onu (aç biraz omzunu, n'olur?) sol
omzun sonra gelir; sonra ormanda üstümdeki yüzün, gene
ormanda akımdaki yüzün ve çıplak göğsünde dinlenen başım.
"Biz tek insan olduk bile" demekte haklısın, korkmuyorum da
bundan ötürü, tersine, bu benim tek mutluluğum, tek
böbürlendiğim şey, yalnız olmana da yüklemiyorum bunu.
Gün ışığında kavuşulan yaşam ile "yatakta geçen o yarım
saat" arasında bir uçurum var biliyorum, "erkek işi" diye

---

adlandırmıştın bir kez, hem de tiksinerek... Ben de kurtulmuş
değilim bundan, ama kurtulmak istemiyorum belki de.
Olanlar gece olmuştu orada, geceyle ilintisi olan bir şeydi,
oysa ben gün ışığında kavuştuğum yaşamı tutuyorum elimde,
baştan kavuşmak için geceyi mi aşmam gerekiyor? Elde
edilmiş bir şey baştan elde edilebilinir mi? Yitirmek olmaz mı
bu?
Dünyam bu benim. Şimdi tılsımlı bir nesneyi elde etmek
için, el çabukluğu ile, Binbir Gece Masallarını yaşayacağım
diye geceyle ilintisi olan yöne mi döneyim? Hayır olmaz.
Bundan korkarım işte.
Her gün açık gözle düşlediğim şeyi, çabucak, soluk soluğa,
baş dönmeleri için, umutsuz, acınacak bir durumda ve bir
anda elde etmek, güzel mi? ("Belki" çocuklar başka türlü
doğmaz, "belki" çocuk dediğimiz de bir çeşit tılsımdır, kim
bilir?
Geçelim şimdi bunu.) Sana borçluyum bunu Milena, onun
için yanında çok rahat ve çok rahatsızım, onun için yanında
çok çekingen ve çok özgürüm; bunu anladıktan sonradır ki,
bütün öteki yaşamıma boş verdim. Gözlerime bak!
Şu son satırlara delice bir şey katmak isterdim (çılgınca bir
kıskançlık) ama sevin, korkma, yendim bu isteğimi.