Sevgili Milena

Pazartesi, akşam
Geç vakit yazıyorum bunları, sıkıntılı bir gündü bugün.
Yarın gelmez mektup senden, cumartesi günü yazdığını

---

aldım, pazar günü yazdığım öbür gün alabilirim ancak,
mektubunun etkileyemeyeceği bir gün geçecek demektir.
Mektupların ne türlü gözümü kamaştırıyor, bilemezsin
Milena. Ama bir haftadır -belki daha da çok- bir şeyler
sezinliyorum, bir şeyler oldu... Ya birdenbire oldu ya da yavaş
yavaş, Ya önemli ya da değil, belirli belirsiz oldu bir şeyler,
bir şey var Milena, yanılamam, duyuyorum bunu. Tümünde
var, ayrıntılarda da sezinliyorum, örneğin; mektupların
anılarla dolu (hem de önemli anılarla), sorularıma karşılık
veriyorsun, gene tümüne değil belki; üzüntülüsün, nedenini
bilmeden üzüntülüsün, durup dururken İsviçre'ye göndermeye
kalkışıyorsun beni, buluşmamızı istiyorsun birdenbire. (Oysa,
buraya gelme, dediğimde, boyun eğmiştin bu dileğime
hemen; Viyana'da buluşmayı da uygun görmemiştin;
dinlenmeye gitmeden önce buluşmamayı isteyen sendin, değil
mi? Ama şimdi, iki üç mektuptur bu telaş neden?
Sevinmeliyim, sevinemiyorum, bir kuşku, bir korku gizli
mektuplarında... Benden yana mı, yoksa bana karşı mı bu
korku? Bilmiyorum. Ama bu telaşta, bu birdenbire ortaya
çıkan buluşma isteğinde bir şeylerden ürkme var, ne dersen
de. Seviniyorum buluşmamızı kolaylaştıracak bir yol
bulduğuma, senin de aklın yattı buna, değil mi? Viyana'dan
dışarda geçirmek istemezsen geceyi, birkaç saati gözden
çıkarır, gene de buluşabiliriz. Pazar sabahı yedide kalkan
ekspresle Gmünd'e gelirsin -Viyana'dan ayrılırken benim
yaptığım gibi- onda Gmünd'de olursun, ben daha önce gelmiş
olacağım, akşam dört buçukta döneceğime göre, altı saat
birlikte oluruz demektir. Son akşam treniyle dönersin, saat on
bir kırk beşte Viyana'da olabilirsin, küçük bir pazar gezintisi!)

---

Sıkıntım bundan ötürü, rahat değilim, daha doğrusu
rahatsız değilim; işte böylesine güçlüsün Milena. Susarak bir
şeyler gizlediğin, gizlemek zorunda kaldığın, ya da bilmeden
gizlediğin için rahatsızlığım artacak yerde artmıyor da, yalnız
sıkıntılı olmakla kalıyorum, sana olan güvenim böylesine
büyük, anla, hem de güzelliğini unutarak. Milena, bir şey
gizliyorsa, diyorum, gizlenmesi gerekiyor da ondan gizliyor,
suçlu bulmuyorum seni.
Bu kuşku karşısında rahat kalabilmemin, olağanüstü başka
bir nedeni daha var. Bir özelliğin var -yanılmıyorsam
doğuştan böylesin, her yerde görülmüyorsa etkisi, suç sende
değil- kimsede olmayan bir şey, sende gördüm yalnız, gene de
akıl erdiremiyorum: kimseyi üzmeme özelliği. Acıma
duygusundan ötürü değil bu, üzmek elinden gelmez de ondan.
Akılların alamayacağı kadar güzel bir şey bu, akşama dek
bunu düşündüm, bunu inceledim, ama şimdi uzun uzun
yazmaya çekmiyorum; sana sarılma isteğimi hoş göstermek
için belki de bütün bunlar, kim bilir?
Yatmalıyım artık. Sen ne yapıyorsun, şimdi, şu saatte?
Pazartesi, saat gecenin on birinde?
F.
Salı
İnsanları tanıma gücün ne az, Milena! Hep söylerdim ya.
Peki, Elze hastalandı, hastalanabilir elbet, bunun için de
Viyana'ya gitmek zorunda kalır insan belki, ama yaşlı Klara
Teyze'nin ağırlaşması (hastalanması?) Her şey bir yana,
müdürün yanına girip Klara Teyze'nin sözünü edebilir miyim

---

gülmeden? Başarabileceğimi alıyor mu akim? (Bak, bu
konuda insanları tanıma gücün fena değil, her Yahudinin
Klara adında bir teyzesi olacağını biliyorsun, ne var ki,
benimki çoktan öldü.) Olacak şey değil bu. İyi ki, buna
başvurmak zorunda değiliz artık. Bırak ölsün, hem yalnız
değilmiş, Oskar yanındaymış! Sahi, kim bu Oskar? Klara
Teyze'yi anladım, ama Oskar kim? Neyse, Klara Teyze'nin,
yanındaymış ya, iyi...
Bari o da hastalanmasa, miras avcısı Oskar!(*)