Sevgili Milena

Cumartesi
Şu ara kızıyorum kendime, üzgünüm de üstelik; telgrafını
yitirdim, yitirmiş olamam elbet, ama aramak zorunda
kalışıma kızıyorum. Gene de suç sende, öylesine güzel
yazmış olsaydın, heir dakka elimde olmazdı, bulurdum şimdi.
Doktorun sözleri su serpti yüreğime. Kanın hiç önemi
yokmuş, "gördün mü? Ben de öyle dememiş miydim? İyidir
doktorluğum. Peki, ciğerin için ne dedi? Aç kalmanı, ya da
yük taşımanı salık vermemiştir sanırım? Ama beni sevmene

---

bir diyeceği yoktur, değil mi? Yoksa benim adım hiç geçmedi
mi? Benden bir şeyler bulamadıysa sende, inanmam doktorun
doktorluğuna. Kim bilir, belki de benim ciğerimdekı yarayı
görmüştür sende!
Korkulacak bir şeyin yok, değil mi? Sana yalnız bir aylık
bir dinlenme verdiyse iyi, çok iyi hem de. Ha Viyana'da
kalmışsın ha başka bir yere gitmişsin... Ne diyeyim? Bütün
umudunu bu yolculuğa bağladığına göre, ben de inanıyorum,
istiyorum gitmeni.
Gene Viyana yolculuğu; bu konuda yazdığın, şaka
etmediğin zaman, sallanmaya başlıyorum, yer kayıyor
ayağımın altından, ha düştüm, ha düşeceğim. Düşmüyorum,
ama kötü bu durum. İç engellerin üstünde durmak
istemiyorum, güçlü olmalarına onlar da güçlü, ama
alıkoyacak kadar değil anlaşılan; bu da benim gücümden
geliyor; dış engelleri daha önce yazmıştım. Bu yolculuğu
yapabilirim elbet, ama yalana sığınarak, oysa yalana
başvurmak istemiyorum; bu yalandan kaçışta onurlu bir
erkeğin çekingenliği yok, bir okul öğrencisinin korkusu var
yalnız. Sonra da tuhaf bir duygum, bir önsezim var bu
konuda: Nasıl olsa, diyorum, ya kendim ya da senin için bir
Viyana yolculuğu var sonunda, kaçınılmaz bundan, işte yalanı
o zamana saklamak istiyorum. Bu konuda iki kez üst üste
yalan söylemeyi en vurdumduymaz öğrenci bile göze alamaz.
Zamanı gelince başvuracağım bu yalana dört elle sarılmışım,
senin verdiğin gelme sözüne sarıldığın gibi. Onun için şimdi
gelemem. İki günün güveni yerine, ne zaman olsa giderim
olasılığı daha iyi Milena. N'olursun kes, anlatma

---

buluşmamızın güzelliğini, eziyet ediyorsun bana; daha sırası
değil... Ama biliyorum: isteklerin en zorlayıcısı da bu!
Ya çiçekler? Çoktan solmuştur, değil mi? Ne kötü bir
zamanıma rastlamıştı onların gelişi bilemezsin, anlatamam da.
Max'la arandaki anlaşmazlığa karışmak istemiyorum,
seyirci kalmak daha iyi. Sen, yerden göğe haklısın, ama bak,
bir de işi şu yönden al: Sen yurtsuz değilsin, senin bir yurdun
var, dilersen sırtını çevirebilirsin yurduna - en iyisi de bu
anlaşılan, çünkü ne de olsa yüzdeyüz kopamaz insan
yurdundan- Ama Max yurtsuz, sırtını çevirecek yeri yok
demektir.
O, durmadan bir yer arıyor kendine, bir yurt yaratmak
istiyor, her gün, her saat, nerde olursa olsun, ister yolda
yürürken, ister yüzme kulübünde güneşlenirken, ister senin
çevireceğin kitabı yazarken (belki yazarken sinirleri en az
gergin olduğu zamandır - ama sen, zavallıcık, suçluluktan
kurtulmak için az yük almadın sırtına: Görür gibiyim seni,
çeviriyi yapıyorsun, eğilmişsin kâğıdın üstüne, boynun çıplak,
arkanda duruyorum, dayanamayıp öpüyorum ensenden...
Kaçma n'olursun, öpmek istemiştim... İşe yaramayan
sevgimin bir gösterisiydi bu.) evet, Max böyle işte, durmadan
onu kurar usunda, sana yazarken bile.
Ona davranışın ne tuhaf Milena? Genel olarak kendini çok
iyi koruyorsun, ama ayrıntılarda onun buyruğu altındasın
sanki. Davos'a gitmemi, bir de anamın babamın yanındaki
yaşamımı yazmışa benzer. Anlattıkları gerçeğe uymuyor pek.

---

Bizimkilerin yanında oturma işi çok kötü, yalnız birlikte
oturmaktan değil bu, oradaki yaşamım, o iyilik, o sevgi
çemberinin içinde yavaş yavaş erimem, çekilir gibi değil!
Babamın mektubunu okumadın daha, sinek kâğıdına
tutulmuş bir sineğin çırpınmasının iyi yanlan da vardır belki;
biri Marathon'da savaşır, öteki yemek odasında... Savaş
Tanrısıyla yengi Tanrıçası her yerde vardır! Yolu yürümek
neye yarar? Evde yemek yemenin daha yararlı olacağını
bildiğim halde...
Davos için başka zaman yazarım. Davos'a gitmeyi tek şey
için istiyorum: Ayrılırken seni öpme fırsatını bulurum diye.