Sevgili Milena

Çarşamba, gece

---

Şimdi ona doğru yazıhaneye uğradım, gelmiş telgrafın,
inanamadım gözlerime, ama tamam, benimkine karşılık işte:
4.8. günlü, sabah saat on birde çekilmiş. Akşam yedide
gelmiş, sekiz saat sürmüş ancak, Telgrafın verdiği
avuntulardan biri de, hiç değilse yerce yakınız birbirimize,
yirmi dört saat içinde alabiliyorum karşılığını. Bu karşılık her
seferinde de
"Gelemiyorum" olmayacak ya! Gene de umudumu kesmiş
değilim: Geceyi Viyana dışında geçirmeden de buluşuruz
demiştim, almamış olacaksın o mektubu daha, ama bunu
kendiliğinden de çıkarabilirsin. Çıkma izni yalnız bir ay için
veriliyor (sen de dinlenmeye gideceksin bu arada), bu küçük
umuda bel bağlayıp alayım mı bu izni, diyorum? Bilmiyorum
ki, 
dönüş 
biletimi 
de 
peylemem 
gerekir. Ama
gereksinmeyecek, öyle anlaşılıyor, çok kesin telgrafın, çok
önemli nedenlerin olmah gelmemen için. Üzülmeye değmez,
ne yapalım! Buluşmamızın ne denli kolay olduğunu
anladıktan sonradır ki, önüne geçilmez bir istek oldu
seni "hemen" bir ay sonra görmek isteğim. Senin elindeydi bu
buluşmayı gerçekleştirmek (yanlış anlama, suçlamıyorum
seni, gelemediğin için gelmiyorsun biliyorum), sen istemiştin,
istemeyen de gene sensin, bu konuda hiç söz etmemem
gerekir; yalnız şu var: Beni sana getirecek bir yol bulmuştum,
karanlıktan aydınlığa kavuşacaktım. Bu yolu umutla, sevinçle
kazmış, kendimden de bir şeyler katmıştım. Beni sana
getirecek bu yola çıkmak üzereyken "gelmiyorum" sözüne
çarpıyorum şimdi, sendeliyorum elbet. Bir çırpıda yüreğimle
açtığım bu yolu kapatmak, ağır ağır dönmek, vazgeçmek zor
geliyor biraz, elbet yüreğim sızlar. Gene de - sözünü

---

edebildiğime göre- o kadar zor gelmedi anlaşılan. Çok bilmiş
bir köstebek gibi yeni yollar açarım gerekirse, ne yapalım!
Öyle sanıyorum ki, buluşmamızın önemine dünkü
mektubumda dokunmuştum. Çok gerekiyordu seni görmem
Milena, onun için çok üzüldüm alınca telgrafını; ama belki
öbür günkü mektubunda bir avuntu vardır (*).
(*) Mektubun sol yanma yapılan bir çıkıntıda: "Neden
karşıt olayım izinli gitmene? Böyle bir şeyi nasıl
düşünebilirsin?"
Çok sert iki tümce var bugünkü mektubunda. "Sen
gelmezsin elbet, çünkü sen gelmeyi, sana gerektiği zamana
bırakırsın" diyorsun birincisinde. Gerçek payı yok değil
bunda, ama yüzdeyüz doğru değil; ikinci tümce şu: "Hoşça
kal, Franku" diyor, şunu ekliyorsun: "Uydurma telgrafı
çekmenin anlamı kalmadı artık, çekmeyeceğim." Gene de
çektin o telgrafı, neden? "Hoş kal Franku" demen kadar yersiz
bir şey olamaz! Bu iki tümceyi geri alabilir misin Milena?
Birinci tümcenin yarısına göz yumayım, ama ikincisini
istemiyorum, olduğu gibi al onu.
Babanın mektubunu unuttum bu sabah sana göndermeye,
özür dilerim. Meğer bu sana, üç yıldır yazdığı ilk
mektupmuş! Şimdi gördüm, üzüntünü daha iyi anlıyorum.
Ama senin babana yazdığın mektupta da çok yeni haberler
var ki, bu karşılığı aldın, değil mi? Üçüncü bir tümce daha var
ki mektubunda, o büsbütün bana karşıt. Mideyi bozan
şekerlerden söz ettiğin tümce.