Sevgili Milena

Cumartesi
"İyi ve sabırlfyım, öyle mi? Bilmiyorum, ama şunu
biliyorum: İyi geliyor böyle demen, bedenime büe iyi geliyor,
önünde sonunda bir telgraf, bir kâğıt parçası, ne yazık ki,
uzatılmış bir el değil. Gene de yorgun, üzgün bir havası var,
yataktasın, belli. Ben de üzgünüm, bugün de mektup gelmedi
senden, gene mektupsuz geçti bu günüm de; iyi değilsin
anlaşılan. Telgrafı çekmek için postaya gidebildin mi? Belki
de hiç çıkmıyorsun yataktan? Odandasın hep? Ben de buradan
çok senin o odanda yaşıyorum. Bu gece düşümde birini
öldürdüm, senin yüzünden, korkunç, kötü bir düştü, kötü bir
geceydi, yerli yerine anımsayamıyorum.
Geldi mektubun, sevinçliyim artık! Çok açık seçik yazılmış
bir mektup. Ötekiler de daha az açık değildi, ama ötekilerdeki
açıklığı görmekten kaçınıyordum. Hem sen nasıl yalan
söyleyebilirsin? O yüz yok sende.

---

Max'i suçlamıyorum, ama gerçeğe aykırı şeyler yazmış
olacak sana. Hem istemiyorum, kim olursa olsun girmesin
aramıza, karışmasın bize. Bu yüzden birini öldürdüm bu gece.
Biri, hem de yakınlarımdan biri, söz arasında anımsamıyorum
konuştuklarımızı, ama aşağı yukarı biri bir işi bitiremeyecek,
sonuna getiremeyecekmiş sözde - evet yakınlarımdan biri,
iğneleyici bir sesle: "Öyleyse Milena'dır" deyince öldürdüm
adamı... Hırsla döndüm eve, anam hep arkamdan koşuyordu,
eve gelince gene buna benzer sözler edildi, sonunda kızdım,
sesimin yettiği kadar: "Milena'ya dil uzatırsanız" dedim, "kim
olursa olsun" dedim, "babam da olsa onu da öldürürüm,
kendimi de." Uyandım, ama ne uyku uykuya benziyordu ne
de uyanışım.
Eski mektuplara dönüyorum gene, kıza yazdığın
mektuplara benziyor kimi. Gece yazılanlar sabah yazılanların
üzüntüsünü taşıyor. Gece yazdığın bir mektupta; "Her şey
olabilir, ama beni yitirmen? bu olamaz işte." demişsin.
Bilinmez, birazcık zorlansaydı, olmayacak dediğin bu şey de
olabilirdi belki, belki oldu da böyle bir zorlanma, belki
başarıldı da...
Ama bu son mektubun bir soluk aldırdı bana; iyi, ötekilerin
altında ezilmiştim, diri diri gömülmüş gibiydim, kolumu
kanadımı kıpırdatmamak zorundaydım... Öyle ya, belki de
gerçekten yaşamıyordum artık. Yazdıkların şaşırtmadı beni,
bekliyordum, elimden geldiğincek hazırlamıştım kendimi...
Gene de gelip çatınca, yeterince güçlü olmadığım çıktı ortaya.
Ama, yığılıp kalmıyor kişi hiç değilse. Durumunu, esenliğini
anlattığın yerler korkunç Milena, dayanılması güç. Hele git
gel de o zaman düşünürüz. Umduğun esenliğe kavuşursun

---

belki - hiç değilse görünüşte kavuşursun. Çok şey
ummuyorum, ama güveniyorum sana. Zorlanmaya gelmezdin,
değil mi? Oysa ben zorlamadım mı seni? Seni, doğaya,
ormana, göle, iyi yemeklere bırakıyorum, bunlar yeterse,
sorun yok.
Bir kez daha okudum mektubunu, anımsadığım kadarı şu:
Bugünkü durumumla geleceği söz konusu etmişsin. Babana
benim için yazdıklarını ele alırsak -bir sefer daha yazmıştım-
mutsuzluğunun nedeni ben olduğum çıkar ortaya... Benim,
başkası değil Milena, ben, ben, yalnız benim -gözle görülen
nedenleri geçiyorum- ben olmasaydım, sen altı ay önce
ayrılmıştın bile Viyana'dan, o zaman ayrılmamış olsaydın
bile, şimdi ayrılırdın, biliyorum bunu. Viyana'dan ayrılmak
istemediğini de biliyorum, ben olmasaydım da ayrılmak
istemeyecektin, onu da biliyorum, ama benim oluşum,
Viyana'da kalmanı istemeden sağlıyor ya! Uzağa gitmeyelim,
güç, anlaşılmaz sorunları çözmeye uğraşmadan, en kolayını
alalım ele: Kocandan bir kez daha ayrılmıştın, onu bırakıp bir
kez daha gitmiştin bir yerlere; bugünkü durum karşısında;
bugünkü zorlanma karşısında daha da kolay olurdu onu
bırakman... Ama bırakmış olman için bırakmak başka,
başkasının gönlünü etmek için bırakmak başka, değil mi?
Bütün bu tartışmalar neye yarar? Yalanı ortadan kaldırır, o
kadar.
İstediklerini alırım elbet. Yünlüleri Viyana'dan alsan daha
iyi olur sanırım, çünkü burda çıkış izni isterler. (Geçenlerde
kitaplar için de istemişlerdi, ama sonra başka bir postaya
gitmiştim, oradan istememişlerdi!) Alacağım yerden sorarım,

---

onlar bilirler. Parayı azar azar mektupların içine korum,
"Yetti" dersen, hemen keserim.
"Tribuna" dergisini okumam için verdiğin izine sevindim.
Geçenlerde pazardı, bir kız gördüm, "Tribuna"yı alıyordu,
moda haberleri ilgi çekiyor anlaşılan. Kız iyi giyinmiş değildi,
kötü de sayılmazdı; iyice belleseydim ilerdeki değişmesini
gözleyebilirdim. Moda haberlerini küçümseme Milena,
haksızlık edersin. Çekinmeden okuyabileceğime seviniyorum
şimdi.
(Gizli gizli, sana söylemeden birkaç kez okumuştum daha
önceleri.)