Ўткир ҳошимов наср бўстони изтироб ҳикоялар тошкент Езувчи* нашриёти

олиб келиб, чўккалаб ўтирганча хамир қоради. Тоғо- 
рани дастурхон билан ўраб-чирмаб, ҳовли бурчагидаги 
уйилиб ётган гўзапоялар олдига боради. Бир қучоқ 
ғўзапоя олаётганида, қўлларини ҳавода муаллақ тут- 
ганча тўхтаб қолади. Пастак деворнинг орқасидаги, 
қўшни ҳовлидаги бир туп ўрикнинг дув тўкила бош- 
лаган япроқлари тонг шамолида оҳиста пирпирайди. 
Муяссарнинг яқингина ўтмишини, кечаги кунларини 
ёдига солгандай шивирлайди. Бир пайтлар мана шу 
ўрик шохига арқон илиб арғимчоқ учарди. Шу ўрик- 
нинг ғўрасини биринчи бўлиб ўзи ерди.
Энди у шўх қизалоқ эмас, келин. Девор-дармиён 
қўшнисига тушган. Дадаси ҳам уларга — Муяссар би- 
лан Алшконга ўз қўли билан фотиҳа берган. «Алижон 
яхши йигит, ўзимизнинг синашта бола. Етим ўсган. 
Бир-бирига кўнгил қўйибди, бўлди-да», деган.
Муясеар, тўй куни дадаси қанчалик узундан-узоқ 
дуо қилганини эслаб жилмайиб қўяди-ю, ғўзапояни 
олиб тез-тез юриб кетади. Қоқ-қуруқ гўзапоя гув ёнади, 
юзига олов тафти уради.
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

У энди уй томонга юрганида бузоқ маърайди. Си- 
гир ҳам Муяссарнинг қадам товушларидан уйғонган- 
дай аста мўъраб қўяди.
Муяссар айвон лабидаги каттакон сирли челакни 
кўтариб хашак иси анқиб турган оғилхонага киради. 
Нимқоронги бурчакда ётган сигир ўрнидан туради.
«Таги ҳўл бўлибди, тозалаш керак*, деб ўйлайди 
у. Кейин сигирнинг елинини ҳўлланган эски сочиқ 
билан тозалаб артади-да, чўққайиб ўтирганча сога 
бошлайдй. Илиқ сут томчилари челакка шовуллаб 
тушиб, кўпириб кетади, билакларига сачрайди.
Челак тўлганидан кейин қозиқ атрофида айланиб,