Ўткир ҳошимов наср бўстони изтироб ҳикоялар тошкент Езувчи* нашриёти

хаёлан. — Дили ёришади. — Яхшиям эри раисми, брп- 
гадми бўлмагани... Ана, қанчаси қамоқда ётибди.
Нариги хонадан ингроқ товуш келади.
— Қайси бири?— дейди Алил<он хавотир билан.
— Салимангиз... — Муяссар нариги хонада ётган 
уч қизининг қайси бири тушида алаҳснрагани-ю, қай- 
си бири инграганини аниқ биладн.
— Яна баннисага ётқизсакмикин, — дейди Али- 
жон.— Жигар огриғи қўзгади шекилли. Ҳалимага 
ўхшаб...
— Нафасингизни пссиқ қилинг! — дейди Муяссар 
беозор жеркиб.
Эрининг кўнглидан ўтаётганларни билади. Узи- 
нинг ҳам кўз ўнгига лоп этиб Ҳалнмахон келади. 
Валижондан кейин туққан қизи. Узиям бу дунёга си- 
ғадиган қиз эмасди-да. Сочи ер супурарди. Киприги 
юзига тушарди. Отаси ҳам ҳайрон: кимга тортган бу 
қиз? Чап қўллаб расм чизса, (чапақай эди), одамнинг 
ақли шошарди... Шунақа меҳнаткаш, шунақа чақ- 
қон. Нон ёпади, сигир соғади, пиллага қарайди, дала- 
га чиқиб, чопиқ қилади, юз килолаб пахта теради. 
Яхши қиз маҳалладан чиқмайди, деган гап рост экан. 
Ун олтига тўлиб-тўлмасдан турнақатор совчилар қат- 
наса денг... Бўлмаса тўққизинчига энди кўчган қиз...
Бир куни Муяссар ишдан келса, Ҳалимахон ака- 
сини айвон бурчагидаги курсига ўтказиб қўйиб, аль- 
бомга расмини чизяпти. Қўлида бўёқ-қалам, «Э, бу- 
нингизга айтинг, ая, хит қилиб юборди-ку, одамни, — 
деди Валижон дўриллаб. — Нима, мен виставкага қў- 
йилган эчкиманми? Икки соатдан бери қоққан қо- 
зиқдек ўтирибман. Э, бор-е1»— Валижон қўлини пахса 
қилиб ўрнидан туриб кетаётган эди, Ҳалимахон му- 
лойим жилмайди. «Қирқига чидадингиз, қирқ бири- 
гаям чиданг-да, акажон! Беш минут қолди».
Муяссар қизи чизган расмга мундай қараса... Е тав-