Ўткир ҳошимов наср бўстони изтироб ҳикоялар тошкент Езувчи* нашриёти

лик билан.
Муяссар тушунади. Бу — эрининг қатъий қарори. 
У бир лаҳза алағда бўлиб ётади. Кейин уйқу унинг 
киприкларини 
алдаб-сулдаб 
қовуштиради. 
Қанча 
фурсат ўтганини билмайди-ю, айвонда чироқ ёнга- 
нини ҳис этади. «Салима турди, — деб ўйлайди уйқу 
аралаш. — Хўп меҳнаткаш чиқди-да, шу қизим. Ум- 
ридан барака топсин». Пақир банди даранглаганини 
ҳам эшитади. «Туриш керак, хамир кўпчиб кетган- 
дир... Салима сигир соғгунча мен зувалаб қўймасам 
бўлмас». Уйгонмоқчи бўлади-ю, кўзини очолмайди.
Туш кўради... Баҳор эмиш. Урик гуллаганмиш. 
Қизалоқ эмиш. Ур1и< шохига илинган аргимчоқда 
учаётганмиш. Арғимчоқ силкинган сайин бошига дув- 
дув гул ёғилармиш. Оқ, пушти гуллар...
1Х,олтуба демоқчи.
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Шунда... Ҳалимахон пайдо бўпти. Сочлари ер су- 
пурадиган, киприги, юзига тушадиган қизи Ҳали- 
махон...
«Кел, қизим, келақол! — дермиш у қўл чўзиб. Қи- 
зини қучоғига олибди-кқ учаверибди-учаверибди. Ҳа- 
лимахон унинг пинжига кириб, «аяжон, аяжон» дер- 
миш. Арғимчоқ борган сайин баланд ҳаволанар- 
миш.. Она-бола бир-бирини қучоқлаб осмон-фалакка 
учиб кетишаётганмиш. Негадир Муяссарнинг йиғла- 
гиси келармиш. 
V-
У туш кўради. Ой фонуси аллақачон ўчган. Кунчи- 
қар томонда эса кўкимтир қор босган тоғлар ортида 
осмон ёришади. Ҳовли этагида пастак бостирмада 
«пов-пов» деган овоз эшитилади. Салима сигир соғаяп- 
ти. Соғиб бўлиб, қозиқ атрофида бетоқат айланаётган 
бузоқчани ечиб юборади. Кейин тавдирга ўт қалайди...