Xotin uyga kirib ketdi. Anchadan keyin darchadan xira shuʼla tushdi. Turobjon ham kirdi. Xotin darcha yonida, bir tizzasiga boshini qoʻygan, qoramtir – kul-rang osmonga qarab oʻtirar edi. Turobjon tikka turib qoldi. Tokchadagi beshinchi chiroq pixillab yonar, uning atrofida katta bir parvona aylanar edi. Turobjon ham darcha yoniga oʻtirdi. Shiftning qayeridir “qirs” etdi, qayerdadir kaltakesak chirqilladi, Turobjonning qulogʻi jingʻilladi. U ham osmonga – xira yulduzlarga qaradi. Masjiddagi keksa baqaterak orqasidan koʻtarilgan qizgʻish oʻt koʻkka olovli iz qoldirib juda yuqoriladi va goʻyo osmonga urilganday chilparchin boʻlib, “poʻp” etdi. – Mushak, – dedi Turobjon, – Mullajon qozining bogʻida. Mullajon qozi beshik toʻyi qilgan. Xotin indamadi. – Shahardan toʻralar ham chiqqan, – dedi Turobjon yana. Xotin yana indamadi. U Mullajon qozining bogʻini koʻrgan emas, ammo taʼrifini eshitgan. Bu bogʻni koʻz oldiga keltirib koʻrdi: bogʻ emas, anorzor… Anor daraxtlarida anor shigʻil, choynakday-choynakday boʻlib boʻlib osilib yotipti. – Bitta mushak uch miri, – dedi Turobjon, – yuzta mushak otilsa… bittangadan yuz tanga. Bir miridan kam – yetmish besh tanga boʻladi. – Bitta mushak uch miri, – dedi Turobjon, – yuzta mushak otilsa… bittangadan yuz tanga. Bir miridan kam – yetmish besh tanga boʻladi. Er-xotin uzoq jim qolishdi. Turobjon ogʻzini katta ochib ham esnadi, ham uf tortdi. Xotin yaktakni olib yoniga qoʻydi, aftidan, hozir tikmoqchi emas edi. – Boʻl, – dedi Turobjon, birpasdan keyin, – ol… Senga aytyapman!.. – Ha, muncha!.. Turtmasdap gapira bering… Tikib qoʻyarman, muncha qistov… Turobjonning tepa sochi tikka boʻldi. – Hay, sening dimogʻ-firogʻing kimga! Xoʻsh, nima deysan? – Men sizga bir narsa deyapmanmi? Tikib qoʻyarman. – Har narsaga roʻzgʻor achchiq boʻla bersa… qiyinroq boʻlar, – dedi Turobjon yaktagini kiyayotib, – kambagʻalchilik…
Do'stlaringiz bilan baham: |
