chiqadi: bu - m uallif y o ‘l q o ‘ygan imlo, til, uslubga oid xato va
kamchiliklami tuzatish.
Agar
shunday b o ig a n d a edi, y a’ni tahrir muallifning xato,
kamchiliklarini tuzatishdan iborat bo‘lganda edi, unda muharrir o ‘z
vazifasini a ’lo darajada bajargan va o ‘quvchi xatolarsiz asami
q o ig a kiritgan bo‘lar edi. Albatta, bu yomon emas.
Lekin kamlik
qiladi. Demak, nashriyot mutlaqo xatolardan xoli kitobni nashrdan
chiqaradi. gazeta axboriy yoki tahliliy material e ’lon qiladi.
Shunday mualliflar borki, ular o ‘z qoiyozm alarini mutlaqo xatosiz
yoza oladilar. Lekin ... o ‘quvchi oxirgi jum lani o ‘qib b o iib , ketgan
vaqtiga achinadi, nimani o ‘qidim, deya o ‘ziga o ‘zi savol beradi.
Demak, tahriming mohiyati bunda emas! X o‘sh, unda nimada?
Keling, quyidagi matnni diqqat bilan o ‘qib chiqing.
Do'stlaringiz bilan baham: