Adalet Menzili

Adil Yakubov
164

---

— Adamın biri.
— Peki ya bu adam tuzak kurmuşsa?
— Olur mu hiç? Hem de savcı! Laçin öfkeyle kaşlarını çattı:
— Bu nasıl lanettik bir savcı ki, suçu olmayan bir adamı rüşvetçilikle
suçlayıp, kendisi rüşvet istiyor? Böylelerine inanılır mı, anacan? Durup
dururken işleri Arap saçma çevirmeyesin!
Mercanay, birkaç kez yutkunduktan sonra güçlükle konuştu.
— Yoksa bir tek at babandan daha mı değerli, yavrum?
— Anacan! - dedi Laçin bir of çekerek. - Neden anlamak istemiyorsun?
Benim kaldırgaçı esirgediğim falan yok. Ama savcının asıl maksadının ne
olduğunu nerden biliyorsun? Niyeti kötü demek istiyorum o kadar.
— Bunu ben de düşündüm oğlum.. Sabahtan beri düşünüyorum. Ama ne
de olsa eskiler ümitsiz yaşamaktansa bir ümidi olmak iyidir demişler! Biz de
hiçbir yola başvurmadan eli kolu bağlı oturalım mı? Bakarsın bir faydası olur
da baban kurtulursa, sana kaldırgaçı- nın yerine on tane at alır, balacanım!
Laçin birden boşanıverip anasını bağrına bastı:
— Anacanım, ah anacanım! Pekala, dediğiniz gibi olsun. Babam için değil
bir at, bin at feda olsun! - Laçin boğazına bir şeyler düğümlendiğini hissedip
kendini arabadan dışarı attı.
— Allah seni tökezletmesin, oğlum. Böyle diyeceğini biliyordum. Her iki
cihanda da razıyım senden!..
Mercanay’ın sözleri yanda kaldı. O an yakındaki büyük bir motosikletin
pat pat sesi işitildi ve az sonra araç birden durdu. Onun yerine ağır küfürler
savuran kalın bir ses, şırrak diye bir sesle kırılan deynek ve arkasından acı acı
kişneyen bir at sesi işitildi.
Laçin “Kaldırgaç!” diye haykırıp çalılar arasından fırlayarak ana yola çıktı.
Mercanay ise eli yüreğinde oğlunun peşinden seyirtti.
Şehire giden ana yolun ortasında üç tekerlekli bir motosiklet duruyor, ona
bir iple boynundan bağlanan kaldırgaç ön ayaklarını gererek motosikleti
durdurmaya çalışıyordu.
Laçin’in gördüğü kadarıyla kaldırgaçı alıp götürmekle görevli iki askerden
Adalet Menzili
Adil Yakubov
165

---

birisi şoför mahalline oturmuş, diğeri elindeki kalın bir deynekle neresi denk
gelirse ata vuruyor, onlardan az geride Selim, biraz daha geride ise Altınay
ile Gümüş Bibi hüngürdeyerek ilerliyorlardı.
Yıldırım gibi ileri fırlayan Laçin, kaldırgaçı dövmekte olan askerin
yakasından kavradığı gibi kaldırıp ark tarafına doğru fırlattı. Asker beş altı
adım sendeledikten sonra dirsekleri üzerine yıkıldı kaldı. Laçin ise ona dikkat
etmeksizin varıp atının boynuna sarıldı. Oğlunun peşinden sürüklenip gelen
Mercanay, iyice yaklaşınca atın ağzının ve burnunun kapkara kan içinde
kaldığını, gözlerinden şıpır şıpır yaş aktığını ve genç küheylanın sıtma
tutmuş insan gibi tir tir titrediğini farketti.. Zavallı hayvan kanlı ağzını
Laçin’in eline, kollarına sürtüyor, burnundan soluyor, aralıksız tepiniyordu.
Laçin’in dahi eli yüzü simsiyah kana bulanmış, görenin korkacağı bir hal
almıştı.
Mercanay can havliyle oğlunun eline ayağına kapandı:
— Balam! Allah ananın belasını versin yavrum!
O an motosiklette oturmakta olan asker aşağı atlayarak “Seni pezevengin
dölü seni! Kime el kaldırıyorsun sen ulan!?’’ deyip Laçin’in üzerine yürüdü.
Mercanay oğlunu bir kenara çekip askerin yolunu kesti:
— Güzel evladım, affedin onu arslanım, cahillik etti!
Birden arka taraftan takur tukur ok sesleri işitildi. Acı içinde kişneyerek
havaya savrulan at, Ön ayaklarıyla yine motorsikletin arka kısmını şiddetle
sarsıyordu.
Mercanay korkuyla arkasına batı. Biraz önce Laçin’in fırlattığı asker
gözlerinden ateş püskürerek “Vuracağım! Şimdi vurup geberteceğim bu
eşkıyayı!” diyerek tabancasını göz hizasında tutup ilerliyordu.
Mercanay birinci askeri bir yana bırakıp ona doğru atılırken ayağı taşa
takılıp yere kapaklandıysa da Selim gelerek ayağa kaldırdı.
Ondan sonra ne oldu? Mercanay bir an kendinden geçip bayıldı mı, yoksa
başka bir şey mi oldu bunu kendisi de hatırlamıyordu.
Selim kendisini tutup bir kenara çekmiş, kızlar başına çömelip ahlayıp
vahlayarak, yüzüne su serpip kendine getirmişlerdi.
Adalet Menzili