Favoyid ul-kibar alif harfining ofatlarining ibtidosi «favoyid»din

www.ziyouz.com kutubxonasi 

266

Ki, hayvon chashmasining ostida voqi’durur ul chah. 

Yuz olman sarv birla gul ayog‘idinki, vah, yo‘qtur  

Aning qaddu yuziga bog‘ aro bu ikkidin ashbah. 

Yuzung vasfini yuz tah safhag‘a yozsam, tamom o‘lmas  

Ki, bo‘lg‘ay safhai xurshidcha ul safhadin har tah. 

Jununum man’ qilding ul pariy ishqida, ey nosih,  

Kishi devona bo‘lsa yaxshiroq, yuz qatlakim ablah. 

Tajammul raxtidin, ey shah, gadog‘a qilma istig‘no,  

Chu bog‘lar raxt bu dayri fanodin gar gado, gar shah. 

Navoiy, ko‘p dema g‘am xaylidin mayxona ma’mandur,  

Azimat qilsang ul dorul-among‘a fi amonullah. 

523

Ne po‘ya urdum yo‘lida, ne boshim o‘ldi xoki rah,  

Ul sho‘x ishqi sa’yida boshtin ayog‘imdur gunah. 

To boda ichti ul sanam, to mayg‘a cho‘mdi la’li ham,  

Jonimda o‘tdur dam-badam, bag‘rimda qondur tah-batah. 

Chun jilva bo‘ldi yorg‘a, aysh o‘ldi joni zorg‘a

Kim, ul qadu raftorg‘a jon gulshanidur jilvagah. 

Jon qasdig‘a qilsa kamin, xayli erur yuz nozanin  

Xurshid cheksa tig‘i kin, anjum ne tong bo‘lmoq siyah. 

Yuz ishva birla boqibon, jonimg‘a o‘tlar yoqibon,  

Lab tishlabon, ko‘z qoqibon, tirgizdiyu o‘lturdi, vah. 

Ochqach yuzin ul no‘shlab, qildim fig‘on birla taab, 

 Bulbulg‘a tushsa ne ajab, oshubu afg‘on subhgah. 

Umr o‘tmakin andisha qil, davrong‘a yo‘qtur mehr — bil,

Ey shah, gadoni ko‘zga ilkim, ne gado qolur, ne shah. 

Soqiy, to‘la jome ketur, dardimg‘a orome ketur,  

Holimg‘a anjome keturkim, g‘am ani qilmish tabah. 

Har yon, Navoiy, sunma qo‘l, ne kelsa haqdin — rozi o‘l,  

Sen ojizu hokimdur ul, al fajru lak al hukmu lah. 

524

Sarvu gul husn ichra yo‘q ul sarvi gulruxsorcha.  

Uylakim, qumriyu bulbul nolada men zorcha. 

---

Alisher Navoiy. Favoyid ul-kibar 

www.ziyouz.com kutubxonasi 

267

Ul bahori husn uchun har sayl ranginkim, bulut  

Zohir etti, yo‘q edi bu didai xunborcha 

Garchi davron xoridin gul yafrog‘idur yuz teshuk,  

Hajr neshidin emas bu xotiri afgorcha. 

Zulfining har tori bir mo‘minni chun kofir qilur  

Desa bo‘lg‘ay ani din ahlig‘a ming zunnorcha. 

Ko‘yini ul hurnnng selobi ashkim kasrati  

Aylamish jannatu tajri tahtuhol-anhorcha. 

Abri rahmat soyai sihhat boshimg‘a solmag‘ay,  

Ul quyosh ko‘yi qirog‘inda buzug‘ devorcha. 

Bu ko‘han dayr ichra bir dam qilg‘ali daf’i xumor,  

Amni manzil topsa, bo‘lmas kulbai xammorcha. 

Olam ahlig‘a vafo aylab, jafo ko‘rgan erur,

Yuz tuman ming zor emas, ammo biri men zorcha. 

Chun Navoiy ko‘nglini snndurdung, endi topmag‘i  

Mumkin ermas, itti chun har yon tushub bir porcha. 

525

To qulog‘ingg‘a zirih soldingu qoshingg‘a girih,  

Xasta ko‘nglumdurur yuz girih, andoq zirih. 

Qo‘ngluma g‘uncha kebi tushti tugun uzra tugun,

Qo‘rgali sunbuli zulfungda girih uzra girih. 

Ne nazohatdurur ul gulshani ruxsordakim,  

Ravzai xuld aning shabnamidin bo‘ldn nizih. 

Bo‘ldi qoshu ko‘zidin zulf saromad, ne ajab

Kim, ko‘ngul qaydi uchun ikkisidin keldi firih. 

Qoshi yosig‘a dedim chilla kerak rishtai jon,  

Bu so‘zumga, ne ajab, bor esa har go‘shada zih. 

Anga g‘am tig‘i bu bog‘ ichra harom o‘ldikim,  

Kiydi pashmina sarig‘ yuz bila, andoqkim beh. 

Honaqah ichra Navoiyg‘a yetar ko‘p makruh,  

Dayrdin ul sari bormoqqa ham erdi korih.