Hayotjon Abdullayev yomg‘irga aylansam…

HAYOTIY FALSAFA.
Yolg‘izoyoq yo‘ldan yurib boraman,

Menga qo‘l beradi o‘y-hayollarim.

O‘z-o‘zimga so‘roq berib boraman,

Oxiri ko‘rinmas so‘z, savollarim.

Bilmoqni istayman olamning sirin,

Hijjalab so‘rashga vaqtim bemalol.

Men bilmagan yana nelar yashirin,

O‘zim javob beray, kelmaydi malol.

Mavjudlik, mavhumlik ayro tushuncha,

Lekin bir-birini yetaklar mudom.

Dunyoda sevinchlar va alam qancha,

Bularning bariga duch kelar mardum.

Bir osmon ostida yashasa odam,

Bir quyosh, bir oydan bahramand bo‘lsa.

Nega jang-jadalga to‘la har qadam,

Axir bir Atodan tarqagan bo‘lsa.

Chalkash savollarning cheki ko‘rinmas,

Bir-birin ustiga tushar navbatsiz.

Har birin maqsadi dunyoni anglash,

Olam mukammaldir, u to‘kis shaksiz.

Insonning umrini qisqa deyishar,

Yuz yil yashasa ham, yashasam deydi.

Chin gap, umr degan daryoga o‘xshar,

O‘tgan har daqiqa yoshlikni yeydi.

Olamni batamom anglamoq uchun,

Kamlik qilayotir o‘tgan asrlar

Olam kalavaga tizilgan, uzun,

Kim kelsa, o‘zining tegishin olar.

Yolg‘izoyoq yo‘ldan yurib boraman,

Manzilga yetguncha qancha yil o‘tar.

Yo‘ldagi toshlarni surib boraman,

Ertaga shu yo‘ldan bolam ham o‘tar.

O‘QI!
Oqish-bilish, tushunish,

Anglash gunoh, savobni.

O‘qish-olg‘a intilish,

Ochmoq yangi hayotni.

O‘qi! usting but bo‘lar,

O‘qi! qorning bo‘lar to‘q.

Hayotingda qut bo‘lar.

Birovdan hech kaming yo‘q

Hamma ilm kitobda,

Sen unga qo‘ygin mehring.

Shunda ilm-u odobda,

Bo‘lmagay kaming sening.

Ustozlarning qo‘lin tut,

O‘rgangin razm solib.

Bir kun ustozingdan o‘t,

Shunda sen yaxshi tolib.

Fursatingni qizg‘onma,

Kunda kitob o‘qishdan.

Behuda ishga borma,

Foyda yo‘q u yumushdan.

O‘qi! yo‘ling ravondir,

O‘qi! hayoting yorug‘.

Bugun otingni choptir,

Ertaga noming ulug‘.