Hercai II meftun hercai II / meftun

Peki, Elif’in duyguları?
Hayatında ilk defa böylesi bir kıza rastlıyordu. Odun, uyuz, soğuk ve mesafeli. İlahi adalet miydi böylesine
romantik bir adamın payına bu denli duygusuz bir kız düşmesi? Buna bile razıydı be... Tüm suratsızlığına ve
soğukluğuna rağmen istiyordu onu. Sanırım ona kapılmasındaki en büyük etken de buydu. Ne parası pulu, ne
yakışıklılığı ne de kızları deli eden tavırları bu kıza işliyordu.
“Sen kendini ne sanıyorsun ya?” diye sordu Elif. “Üç beş salak kızı kandırıp kendine âşık edince Brad Pitt
olduğunu mu sandın?” Elini havaya kaldırıp meydan okurcasına salladı. “Ben sana niye âşık olacak mışım?”
“Halt etmiş Brad Pitt!” Kafasını eğip Elif’in yüzüne doğru burun kıvırdı. “O benim yanımdan geçemez bir
kere.”
Sinirli sinirli gülerken parmaklarını dudaklarına kapattı genç kız. “Hey Allahım ya, tipsiz olduğu kadar da
ukala!”
İstanbul  uçağının  yolcularını  çağıran  anons  sesini  duyduğunda  kolundaki  saate  baktı  Arda.  Heniz
kalkmasına  yirmi  dakika  vardı  fakat  Elif  dönmüş  arkasını  gidiyordu.  Yine  kaçıyordu.  Bu  sefer  değildi,  bu
sefer, bu şekilde çekip gitmesine izin vermeyecekti. Zamanın veya mekânın müsait olmayışı umurunda bile
değildi. Dolup taşıyordu artık, haykıracaktı avaz avaz susamayacaktı daha fazla.
Adımlarını hızlandırıp Elif’in önünü kestiğinde genç kız diğer tarafa doğru adım attı fakat o yöne geçerek
yine önünü kesti Arda. Sonra diğer tarafa attığı adımlarını yine büyük bir ivedilikle engelledi. Bunu yaparken
kendisi gülüyordu fakat Elif burnundan soluyordu.

---

“Çekil önümden, geri zekâlı!”
“Çekilmiyorum,” dedi Arda. Hatta hareket özgürlüğünü tamamen kısıtlamak maksadıyla gelen geçen onca
insanın kendilerine bakmasına aldırmadan kollarından tuttu Elif’in. “Neden kaçıyorsun benden?” İnatçıydı ve
durumu Elif’e ispat edebilmek için hiç olmadığı kadar ciddi bir tutum sergiliyordu.
O an Elif, hiç beklemediği bir soru sordu genç adama. “Benden ne istiyorsun?”
Hiç düşünmeksizin, yüreğinden geçeni diline gönderdi Arda. “Seni istiyorum, seni!”
Şu an ki konuşmanın ciddiyeti nihayet Elif’i de sarmaladığında yüreği ağzına geldi genç kızın. Korkuyordu,
çok  korkuyordu!  Maksadı  sadece  gönül  eğlencesi  olan  bu  adama  günün  birinde  yenilmekten  ölesiye
korkuyordu.  Usul  usul  çattığı  kaşlarının  ardından  öfkeyle  savurdu  sözlerini.  “Benim  senin  gibi  bir  adamla
işim  olmaz!  Neden  anlamak  istemiyorsun?  Sana  ayak  uyduramam  ben,  senin  istediğin  Elif  olamam,  sana
aslında senin düşlediğin Elif’i veremem!”
Sözlerinin  sonunda  Arda’nın  ellerini  kollarından  çektiğinde  bir  adım  geriye  zor  attı  titreyen  bedenini.
Neden  titrediğini  de  bimiyordu  oysa,  hemen  de  kalbi  atağa  geçmiş  deli  gibi  çarpmaya  başlamıştı.  Salaktı,
salak!
“Neden?”  diye  sessizce  soran  Arda’nın  tüm  sevinci  kursağında  kalmış,  umutları  yok  olmuştu.  Onları  bu
denli imkânsız kılan neydi? “Neden?” bu sefer bağırırcasına sordu.
“Çünkü  senin  tek  derdin  eğlence!  Bugün  benimle  olursun,  yarın  başkasıyla.”  Parmaklarını  çantasının
kulpuna  geçirdiğinde  buradan  bir  an  önce  uzaklaşmak  istiyordu.  Sanki  onunla  aynı  uçağa  binip  aynı  yerde
inmeyecekmiş gibi... Nasıl bu kadar cesur ve acımasız olabildiğini de bilmiyordu ama bu tavırlarının altında
aslında Reyyan’ın yaşadıklarından etkilenmesi yatıyordu. Delice âşık kadınlar acı çekiyordu. Elif, acı çekmek
istemiyordu.  Az  önceki  cümleleriyle  derdini  tam  anlamıyla  anlatmıştı  Arda’ya.  Bundan  sonrasında
kendisinden uzak duracağını umuyordu.
Arda’nın  yanından  geçip  hiçbir  şey  olmamış  gibi  yürüdüğünde  genç  adam  az  önce  suratına  bir  tokat  gibi
çarpan  sözlerin  etkisindeydi  hâlâ.  Demek  böyle  düşünüyordu  hakkında...  Tek  derdi,  günün  birinde  onu
bırakacağının endişesiydi. Sevinmişti bir bakıma. Ya ağzından onu sevmediğini söyleyen bir itiraf dökülseydi
o zaman ne olacaktı?
Deliliği  kanına  işleyen  adam  yeni  bir  deliliğe  daha  imza  atmaya  ant  içmişti  bu  akşam.  Arkasını  dönüp
kendisinden uzaklaşan kıza baktığında ismini deliler gibi haykırdı.
“Eliiiif!”
Elif, Arda’nın tüm dikkatleri üzerine çeken gür sesiyle arkasını dönüp ona baktığında ne saçmalayacağını
düşündü.  Tek  temennisi,  burada  olan  insanlardan  herhangi  birinin  kendisini  tanımıyor  olmasıydı.  Fakat  o
sırada  Arda’nın  dudaklarından  çıkacak  sözlerin,  kendisini  alaşağı  edeceğini,  hayatına  bambaşka  bir  sayfa
açıp devam edeceğini tahmin edemedi.
“Madem bana inanmıyorsun, ben de sizin eve gelirim. Allah’ın emri, peygamberin kavliyle seni babandan
isterim!” Ellerini iki yana açtığında bir isyanı daha dillendirdi çaresiz âşık adam.
“Hadi bakalım, var mı bir itirazın?”

---