Hercai II meftun hercai II / meftun

7. BÖLÜM
“MEZARLIK”
Sanki  sonu  görünmeyen  bir  uçurumun  kıyısındaydı.  Aşağı  baktığında  gördüğü  tek  şey,  yalanlarla  örülü,
ihanetlerle bezeli, acılarla sarılı bir geçmişti ve o geçmiş bugün bütünüyle dökülmüştü avuçlarına. Büyük bir
belirsizliğin  içinde  tepetaklak  oluyordu  Reyyan.  Nergis  Hanım’ın  evine  gelmeden  önce,  onunla  konuşup
konuşmama konusunda bir karara varması uzun sürmüştü. Ama yanlış, ama doğru... Sonuç olarak, yanlış bile
yapsa her şeyi göze alıp o kadınla konuşmuştu.
Zaten ne doğruydu ki hayatında?
Aptal Reyyan!  Kendi  kendine  kızması  bir  fayda  vermiyordu.  Sonuç  olarak  bu  deliliği  yapmış  mıydı?  Evet.
Nergis  Hanım’ın  gerçeği  bilip  bilmediğini  hesaba  katmadan  dudaklarından  fütursuzca  savurmuş  muydu
bildiği her şeyi? Yine evet...
Nergis Hanım kız kardeşinin yıllar evvel Hazar Şanoğlu ile evli olduğunu biliyordu. Dilşa, hastalığının son
zamanlarında,  öleceğini  anladığı  vakitlerde  tek  bir  vasiyet  bırakmıştı  ardında.  Miran,  annesinin  daha
önceden  başka  bir  adamla  evli  olduğunu  asla  bilmeyecekti.  Ve  Nergis  Hanım,  kız  kardeşinin  son  isteğini
yerine  getirmiş,  yıllar  yılı  susmuştu.  Tek  bildiği  buydu  kadının.  Tek  suçu  da  susmak.  Dilşa  hiçbir  zaman
Miran’ın  öz  babasının  Hazar  Şanoğlu  olduğunu  söylememişti  ki  kadına.  Belki  de  bu  gerçeği,  Dilşa  da
hazmedememişti zamanında. Bu nasıl bir nefretti ki, çocuğunun gerçek babasını herkesten saklayabilmişti?
Nergis Hanım bu sarsıcı gerçeği, ilk kez bugün Reyyan’ın ağzından işitmişti. Sonrası zaten felaketti, bayılıp
kalmıştı  ve  kendine  gelmesi  uzun  sürmüştü.  Üstelik  o  sıralarda  evinde  Reyyan’dan  gizlediği  bir  başka
misafirinin  olduğunu  dahi  unutmuştu.  Kendi  derdine  düşmüştü  ne  de  olsa.  Reyyan’ın  uzun  uğraşları
sonucunda  kendine  geldiğinde  ise  dökülmüştü  bildiği  her  şeyi.  Şimdi  Reyyan,  o  can  yakan  geçmişi  bir  de
Nergis Hanım’ın ağzından dinlediğinde, kime hak vereceğini bilememişti.
Arabanın arka koltuğunda oturuyordu. Ali onu buraya getirdiği gibi, eve geri götürüyordu. Kafasını cama
yaslayıp bakışlarını binlerce insanın ayak bastığı İstanbul sokaklarına dikti. Camın ardında birçok insan vardı
fakat Reyyan’ın gördüğü tek manzara dipsiz bir geçmişin anılarından ibaretti.
Nergis Hanım’ın anlattıkları ağır bir yara olmuştu kalbine... Evet, bildiği gerçeği yıllar boyunca Miran’dan
saklamıştı  o  kadın.  Annesinin,  Hazar  Şanoğlu  ile  kısa  zamanlı  evliliğini  Miran’dan  gizlemişti.  Hatta  bir  de
yalan  söylemiş,  baban  mal  davası  yüzünden  öldürüldü  demişti.  Çünkü  Miran’ın  her  şeyi  böyle  bilmesini
isteyen, annesinden başka kimse değildi.
Aptallığına yanıyordu Reyyan. Yanlışa bir kere daha el vermiş, söylememesi gereken şeyleri söylemişti. O,
teyzesinin her şeyi bildiğini düşünerek gitmişti evine. Miran’ın öz babasının Hazar Şanoğlu olduğunu biliyor,
bile  bile  de  saklıyor  diye  düşünmüştü.  Ancak  bu  gün,  bu  gerçeği  bir  kişi  daha  öğrenmişti.  Reyyan,  Nergis
Hanım’a  hastanede  duyduklarından  ve  DNA  testinden  bahsettikten  sonra  aslında  onun  da  hiçbir  şey
bilmediğini anlamıştı.
Neyse ki Nergis Hanım susup Miran’a bir şey söylemeyeceği konusunda söz vermişti.
Zaten  Nergis  Hanım’ın,  Miran’ın  öz  babasının  Hazar  Şanoğlu  olduğunu  bilmediğini  şu  sözlerinden
anlamıştı.  “Biz  seni  Hazar  Şanoğlu’nun  öz  kızı  biliyorduk  Reyyan.  Eğer  ben  Miran’ın  babasının,  Hazar  Bey
olduğunu bilseydim, iki kardeşin evlenmesine müsaade eder miydim hiç?”
İşte bunca zaman bunu düşünememişti Reyyan. Bazen kafası gerçekten çalışmıyordu. Bu gerçeği öğrendiği
ilk  gün  Nergis  Hanım’ın  her  şeyi  bildiğini  düşünmüştü.  Ancak  teyzesi  doğru  söylüyordu.  Babasıyla  ilgili
gerçeği  bilmediği  ortadaydı.  Zaten  bir  insan  ne  kadar  kötü  olursa  olsun,  asla  iki  kardeşin  evlenmesine
müsaade etmezdi.
Peki ya ne kadarını biliyordu bu sancılı geçmişin?