I b L i s d e V o r I q I s s a

I
B L I S   D E V O R I  
(
Q I S S A
)  
Tohir Malik 
 
124 
library.ziyonet.uz/ 
 
 
-Siz yechimni topguningizcha devor bitadi. Biz ikkala farzandimizdan baravariga 
ajraymiz. Omilni qidirmang. Omil aniq: biz bolalarimizni oʻqitib odam qilamiz, dedik. 
Yaxshi oʻqishlarini talab qildik, yaxshi kiyintirdik, yaxshi boqdik. Bir-biriga mehr-
muruvvat qilish kerakligini singdirmagan ekanmiz. 
 
-Sen meni ayblayapsanmi? 
 
-Yoʻq, bu ishda ikkalamiz baravar ayblimiz. Devor urishlariga yoʻl qoʻymasligimiz 
kerak. 
 
-Qanday qilib? Umidim Ibrohimdan edi. Ajrim qila olmadi. Mening qoʻlimdan nima 
kelardi?! Imkonim boʻlsa bu la’nati gʻishtlarni mana bunday-mana bunday qilib otib 
tashlardim. 
 
Bu onda ikkinchi moʻ’jiza yuz berdi: Shavkat ushlagan gʻisht oʻrnidan koʻchdi. Bundan 
Shavkat ham Farida ham choʻchib tushishdi. Keyin Shavkat yana bir gʻishtga koʻl uzatdi. 
 
Bu hovliga devor qurilishini iblis istagan, ammo Alloh iroda etmagan edi. Hozir gʻishtlar 
Shavkat ruhining kuchi bilan emas, yagona Kudrat egasining istagi bilan koʻchib, 
otilayotgan edi... 
 
Bu tong xoʻroz qichqirmadi. Katagida hurpayganicha turaverdi. Bulut farishtasiz bu 
xonadonga quyosh nurining tushishini istamaganday mashriq yuzini toʻsdi. Yashin 
chaqnab osmonni ikkiga boʻldi. Boʻlinish sharmandaligiga chiday olmagan osmon 
guldirak ovozi bilan oʻkirib yeru koʻkni larzaga soldi. Keyin tunuka tomlarni qarsillatib 
doʻl yogʻa boshladi. Bu xonadon ahli uygʻonganida osmonning faryodi bosilgan, ammo 
quyosh yuzini toʻsgan qaysar bulut oʻrnidan jilay demasdi. 
 
Odatdagiday birinchi boʻlib Robiya uygʻondi. Yuvinib oshxonaga kirayotganida sochilib 
yotgan gʻishtlarga ahamiyat bermagan edi. Uyga qaytayotganida koʻrib, taqqa toʻxtab 
qoldi. Yuragi bir qalqib tushdi. Keyin uyga shoshib kirib erini uygʻotdi-da, ayvonga 
boshlab chiqdi. 
 
-Bolalar qilishmadimikin? Uygʻotaymi, oʻzingiz gaplashing. 
 
Toʻlqin hovlidagi manzaraga ajablanib qarab turib, gardanini qashigan boʻldi. Tayinli bir 
xulosaga kelolmay: 
 
-Jim turaver-chi, - debqoʻydi. 
* * * 
Koʻp oʻtmay Obodxon ham uygʻondi. Ayvonda turib bir kerishib olgach, rohatlanib 
esnadi. Tashqariga chiqdi-yu, hali uyqu toʻla tark etmagan koʻzlari katta-katta ochilib 
ketdi. Shoshilib iziga qaytdi-da, erini turtib uygʻotdi. Hovlidagi manzarani koʻrib Sattor 
ham bir zum taxtaday qotib qoldi. Keyin “Bu kimning qiligʻi?” degan ma’noda xotiniga 
qaradi. Obodxon javobga shay edi: 
 
-Bu jiyanlaringizning ishi. Kechqurun anavi naychingiz ivirsib yuruvdi. Koʻnglida 

---