I b L i s d e V o r I q I s s a

I
B L I S   D E V O R I  
(
Q I S S A
)  
Tohir Malik 
 
122 
library.ziyonet.uz/ 
 
Kechki payt oila dasturxon atrofida jamul jam boʻldi. Robiya qaynisi bilan ovsinini ham 
taklif qildi. Biroq taklifga u tomondan lutf boʻlmadi. Salohiddin ovqatdan keyin yana uzr 
soʻrab ketdi. Bahriddin safar taassurotlarini gapirayotganda Toʻlqin ham, Robiya ham 
dardlarini bir oz unutdilar. Bahriddin olib kelgan videotasmani ikki marta tomosha 
qildilar. 
 
Tun hukmiga hamma itoat etsa-da, Bahriddin boʻysunmadi. Tashqariga chiqdi. Ikki 
qarich balandlikka koʻtarilgan devor ustiga oʻtirdi. Qalbiga ma’yus bir kuy oqib kira 
boshladi. 
 
Bir tom ostidagi ikki xonadon orasidan ola mushuk oʻtganini u ham sezib yurardi. Ammo 
bunaqa oqibatga olib kelishini oʻylamagandi. U hovlini boʻlib olgan aka-ukalar haqida 
eshitardi. Lekin bu balo chaqinining shu hovliga kirib kelishini hazm qila olmasdi. Uning 
nazarida hovlini boʻlib oluvchi aka-ukalar oʻqimagan, ongsiz, johil kimsalar edi. Adasi 
va amakisi oʻqigan, tushungan odamlar boʻla turib nahot bunchalik pastkashlikka 
borishdi? Bahriddin shunisiga hayron edi. 
 
Bu yerda qancha oʻtirganini bilmaydi. Ma’yus kuyga monand bir necha satrlar xayoliga 
quyila boshlagach, oʻrnidan turib xonasiga kirdi-da, qoʻliga qogʻoz qalam oldi. 
 
Uning shoshilib yozgan satrlarini ertalab Robiya oʻqidi: 
 
Bu satrlarning oxirini oʻqiyotganda Robiyaning kipriklari quyilib kelayotgan yoshlarni 
toʻsib qolomadi. Ikki tomchi yosh qogʻoz ustiga yumaladi. Robiya oʻgʻlini uygʻotib 
yubormaslik uchun qogʻozni joyiga qoʻydi-da, asta-asta yurib xonadan chiqdi. 
 
Milliy konservatoriyada Bahriddinni qutlash marosimiga borgan Toʻlqin ham, Robiya 
ham quvonchning yettinchi osmonida suzardilar. Marosimdan chiqishgach, hammalari 
ham homush tortganday boʻldilar. Hatto Nuriddinning ham uyga borgisi yoʻq edi. Toʻlqin 
buni sezib, biron holiroq joyda ovqatlanishni taklif qildi. Anhor sohilidagi soʻlim 
oshxonada oila shiringina davra qurdi. Boshlari ustida suzib yurgan tashvish buluti ham 
qayerdadir qolib ketganday boʻldi. Bu davra oilaning oʻziga hos bayrami edi. Bu 
bayramga, Toʻlqinning ta’biri bilan aytganda, faqatgina Nuriddinning xoʻrozi 
yetishmayotgan edi. 
 
Ular quvnab oʻtirishgan damda Obodxon tashvish tikonzori uzra yalangoyoq kezardi. 
Roʻparadagi uyda hech kimning yoʻqligi, hammalarining birvarakayiga koʻrinmay 
qolishlari uni havotirga solayotgan edi. Odatda odam “yaqinlarim biron falokatga 
uchramadimikin?” deb havotirlanadi. Obodxonning havotiri boshqacharoq: uning 
nazarida bularning barchasi devorni yoʻq qilish chorasi bilan band, hammalari qayerdadir 
nimanidir kavlashtirib yurishibdi. Egalari boʻlmagani uchun xoʻroz ham jim. Obodxon 
hatto shundan ham shubhalandi. Toʻlqin boshchiligidagi oilaning xursandchilik bilan 
kirib kelishi uning havotirini yanada oshirdi: “bular bekorga quvonishmaydi, bir baloni 
boshlab kelishgan!” Shu xulosaga kelgan Obodxon erini qiyin-qistoga olib, qovura 
boshladi. 
 
Bir oz televizor koʻrishgach, uch oʻgʻil oʻz xonalariga kirib ketishdi. Nuriddin tezgina 
uxlab qoldi. Salohiddin bilan Bahriddinning hovli muammolaridan gaplashgisi kelmadi. 

---