Kin A’zam Pakananing oshiq ko‘ngli (qissa)
Download 0.7 Mb. Pdf ko'rish
|
|
Er
kin A’zam Pakananing oshiq ko‘ngli (qissa) Nimqorong‘i xonani battar tutun bosadi. Isiriq, o‘zimizning hazorispand! Boyagi azoblar dan keyin rohat, maza. Zehningizni mudroq chulg‘aydi. Ko‘zingizni ochsangiz — xona yop-yorug‘, oyoq-qo‘lingiz kishandan, a’zoyi badaningiz ignadan ozod — bo‘g‘inlardagi sal-pal og‘riqni aytmasa, qushdek yengilsiz! Xona o‘rtasidagi kursiga chiqib olgan mo‘jizakor tabib qo‘llarini kindigi ustiga qo‘ygancha tirjayib qo‘shta’zim bajo keltirayotir: yakshi — yok, yakshi — yok, yakshi — yok. Oqibati yaxshilik bilan tugagan hamma ish xayrlidir, deydilar. Balki shundaydir. Ammo bu og‘riq, bu xo‘rliklarga chidamoq!.. Nachora! Bu ro‘yi olamda mukammal bo‘lmoq oson emas, uning mana shu kabi azobu tashvishlari bisyor-behisob. Ana shu sinoqlarga chidagan, bardosh berganlargina murod cho‘qqisiga yetgusi. Boshqatdan, boshqacha bo‘lib tug‘ilmoqning iloji bo‘lmagandan keyin — nachora? Jon chekmasang, jonona qayda! Muolaja bahona qatnab yurib Pakana bu yerda kimlarni uchratmadi deysiz! Bu shahri azimga kelib shu choqqacha ko‘rgan-bilgan suluv qiz-juvonlarining bari shu go‘shaning fuqarosi bo‘lib chiqdi. Bunda faqat taniqli, dongdor odamlar istiqomat qilar ekan. O‘zbek xalqini zo‘r berib yagona sho‘ro qavmiga qo‘shmoqqa uringan baynalmilalchi arbobu el-ulus qatag‘ondan qaltirab jon saqlagan qora yillarda «Vatan obod, xalqlar ozod!» deya alyor aytib chiqqan zamonasoz shoirgacha — hamma-hammasi shu yerda. Ularning ko‘pchiligini allaqachon o‘lib ketgan, deb yurarkan, qiziq, hammasi shu yerda, shu jannat makonda davron surib yotibdi. (Birovga o‘lim tilamoq gunoh-u, ammo g‘ofillik uncha katta ayb sanalmas.) Pakana ularni taniydi, ular Pakanani — yo‘q. Ayniqsa, bir gal peshtoqini tomoshapechak qurshagan ko‘rkam imorat yonidan o‘tayotib deraza oldida mashhuri jahon Zamiraxonimni ko‘rib, hayratidan qotib qoladi: haliyam tirik ekan- da?! Xudo o‘zi kechirsin, uni barhayot chog‘larida ham — azbaroyi g‘ofillik — o‘lgan hisoblab yurardi. Darhon tarafda uyi, tomoshaxonasi borligini eshitgan, lekin o‘zi allaqachon olamdan o‘tgan bo‘lsa kerak, deb o‘ylardi. To‘g‘ri-da, o‘ziyam xo‘b unutilib yura-yura, hech kutilmaganda qaytadan dovrug‘ taratib, borligin namoyon qilar, turli- tuman dabdabali yubileylar o‘tkazar, radio- televizorni zabt etib qolar edi. El oldiga har safar yangidan yasharib chiqardi — siri bu yoqda ekan-da. Yakshi — yok, yakshi — yok, yakshi — yok…ka, yosh ko‘ringani bilan kampir odam, qandoq chidash berar ekan? Chidaydi, yasharish uchun, shon- shuhrat kerak bo‘lsa, bundan battariga-da chidaydi. Joni qattiq. Joni qattiq bo‘lmasa, allaqachon xokiturob bo‘lardi. Ana, o‘tiribdi-ku deraza oldida, qoshiga o‘sma qo‘yib! O‘tgan gal hovlining biqinidagi turnikda mashq bajarib yotgan, Pakanaga ko‘zi tushib, negadir boshini sarak-sarak qilgan edi. Xo‘sh, bu do‘zaxiy muolajalar biron natija berdimi? Berdi. Berganda qandoq! Ammo … Avvalo shuki, Pakana (endi pakana ham emas, darvoqe) enkayib yurishni odat kilgan — bo‘y qurg‘ur uzun-da. O‘zi azaldan xipcha emasmi, battar ingichka tortib, yurganda ichakdek qomatni tutib yurmog‘i dushvor bo‘lib qolgan — buralib- |
