MaâRİF (Mevlâna'nın Hocası) seyyid burhâneddin tiRMİZÎ Tercüme Ali Rıza karabulut

yapışmıştır"(Bakara 256)
(Akıl)
İnsan aklı yaratılış itibariyle eksik olabilir, fakat çalışıp gayret göstermekle belli 
bir dereceye, kemâle ulaşabilir. Olgun aklı birazcık cilalamak yeter, o akıl hemen 
kendiliğinden şimşekler çaktırmaya başlar. Ayna aynacının elinde, senin gördüğün ise 
ayna değildir. Aynanın yüzünde bir sır vardır. Bu havass taifesini Allah'tan başka hiç 
kimse tanımaz, yüce Allah bazı hallerde onları kendinden haberdar eder.
41 Bu sözler Seyyid Burhaneddin Hz.lerinin kerametine hamledilmesi gerekli sözlerdir. Levh-ı Mahfuz yüce 
Allah'ın ezelden ebede kadar takdir ettiği şeylerin yazılı bulunduğu kudsî levha, Levh-ı Mânevi veya Levh u 
Kalem ifadeleriyle de geçmektedir. 

---

(Yüksek Mertebe)
Hiç kimse önce bekçilik yapmadan çile çekmeden, Padişahlık makamına 
ulaşamaz. Yusuf Aleyhis-Selâm bile ancak kuyudan çıktıktan sonra yüksek mertebeye 
ulaşabilmiştir. Bekçi geceleyin uyumaz, uyuşa bile kuvvet kazanmak için uyur. Yediği 
zaman, bekçilik yapmaya kuvvet ve kudret kazanmak için yer, bu ise vazife yerine 
geçer, yemek yerine değil.
(Yemek Âdabı)
Yüce Allah nimetlerini yesinler içsinler diye yaratmıştır, fakat tıka-basa yesinler 
diye değil. Onlar melek değiller ki yemesinler. İştahla yenen şeylere "yemek" denir. 
Nitekim Kur'ân-ı kerim'de: "Ey Peygamberler! Temiz ve helal olan şeylerden 
yeyiniz, güzel amel ve hareketlerde bulununuz. Çünkü ben, sizin 
yaptıklarınızdan haberdarım" buyrulmuştur. (Müminûn 51)
Yemek üç kısımdır. Haram, mubah, vacip. Haram ve mubah olan yemek, ihtiyaç 
yokken yemektir. Vacip olan ise, ihtiyaç olunca yemektir. Şehvette ona yardımcı olur. 
Şimdi sen, mubah olunca da yeme, öyle bir hal meydana gelsin ki o zaman yemek 
sana vacip olsun, yani yemeye ihtiyacın olsun, mecbur olasın. İnsan mücâhede ede 
ede öyle bir hâle gelir, öylesine acıkır ki, yemek yemeye ihtiyaç hâsıl olur, işte o 
zaman yemek farz olur, yediği zaman ise farzı yerine getirir. Böyle yenen bir yemekte 
hem iştah vardır, hem de şehvet, bu durumdan sonra yememeye imkan yoktur. 
Önceki iki türlü yemede ise yalnız iştah vardır, zaruret yoktur.