Microsoft Word kr utgan kunlar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
207
— Мен ҳозир дафъи учун дору юбораман, — деди ва қўзғалди. Отабек ҳам унинг билан 
биргалашиб ўрнидан турди: 
— Заҳарни ким беради? 
Нима дейишка ҳам ҳайрон табиб: 
— Ман... ман... ўзингиз ўйлаб кўринг-чи... Ман даррав дору юборай, даррав ичиринг, 
тузикми? — деди. 
— Билдим, билдим! — деди бечора Отабек. — Зай-наб, Зайнаб, Зайнаб... Жалаб! Юборинг, 
юборинг, даррав юборинг! 
Табиб кетди, Отабек телбаларча югуриб Кумушнинг бошиға келди, юзини очиб манглайини 
босди ва ўпди... Кумуш кўзини очиб куч билан сўл қўлини эрининг елкасига ташлади... Қўлида 
чақалоқ билан Ўзбек ойим кирди. 
— Зайнабни чақир, Зайнабни! 
Ўзбек ойим табиб сўзидан хабардор эди: 
— Зайнаб! Зайнаб! 
Зайнаб югуриб уйга кирди. Туси мурдадек оқарған эди. Отабек Кумушни қўйиб ердаги 
аталани олди: 
— Ич муни, ич жалаб! 
Зайнаб орқаға тисланди... Отабек косани унга отди... Зайнабнинг кийими атала билан 
беланди. Шунинг устига даҳлиздан Юсуфбек ҳожи кўринди. 
— Кет жалаб, кет! Талоқсан, талоқ! 
«Талоқ» сўзини эшиткан Кумушнинг кўзи ярқ этиб очилиб, яна юмилди... Ҳожи воқиъани 
табибдан эшиткан, шунинг учун ҳозирги фожиаъ саҳнасидан ажабланиб турмади. 
— Чиқ, Зайнаб, чиқ! — деди ул ҳам, — лаънат сендек хотинға! 
Зайнаб четланиб уйдан чиқди... Ҳожи Кумушнинг бошиға келиб ўлтурди. Отабек ва онаси 
оёғ устида эдилар, Кумушнинг кўзи юмиқ, сочлари юзи устида пари-шон эди. Ҳожи ўз қўли 
билан сочларни тузатиб Кумушнинг кўкимтил товланған юзини кўрди ва манглайини босди... 
— Ойим... Ойим!.. — деди ҳожи. Кумуш кўзини очиб бесаранжом унга назар ташлади ва 
таниб... қўзғалмоқчи бўлди. 
— Қўзғалманг, ойим... қўзғалманг! 
Кумушнинг кўз ёшиси чаккасидан оқиб тушди... Ҳожи ҳам ўзини тўхтатолмай, Кумушнинг 
ёшини артиб, бошини силади: 
— Худо шифо берар, болам! 
Кумуш жомга қўзғалди, Отабек келиб қўлтиқлади, ҳожи ҳам унинг бошини тутди... Бу гал 
қусуқ қонға айланган эди, бурнидан ҳам бир неча томчи қон оқди... Қусуб ётғач, кўзи ярқиллаб 
очилиб кетди ва теварагига бетоқат қаранди: 
— Ойи... дада... — сўнгра, — бегим, — деб ингранди... Эрининг юзини юзига қўйди, 
уялғансумон кўзини юмди... 
* * * 
Eртаси кун дафн маросими бўлди. Жанозаға Тошканднинг ҳар бир маҳалласидан деярлик 
кишилар иштирок қилди. Фақат мақтуланинг энг яқинлариғина бу тантанага етиб 
келалмадилар. 
Бечора она, бечора ота!.. 
Учунчи кун улар ҳам келиб етдилар... Уларнинг ҳозирги ҳолини тасвир этиш мумкинми?! 
Еттинчи кун хатми қуръон қилиниб халқға ош берилди ва шу муносабат билан чақалоққа 
«Ёдгорбек» деб исм қўйилди. 
Кумушнинг яқинлариғина эмас, балки фожиъадан хабардор бўлған шаҳарнинг катта-кичиги 
Зайнабка бериладирган жазони эрта-кеч кутмакда эдилар. Бироқ фожиъанинг ўнинчи 
кунларида Зайнабнинг жинни бўлиб, очиқ кўйи кўчада юрган хабари ва оғаси томонидан 
ушланиб кишанга солинған можароси эшитилди. Зайнабнинг жунуни қозилар ва табиблар 

---

Ўткан кунлар (роман). Абдулла Қодирий