Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc
Download 0.83 Mb. Pdf ko'rish
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
118 lahadmi? Keyin... «Asadbek qanaqa odam edi?» so‘rashadi. «Yaxshi odam edi», deyishadi. Ha... Bu gaplari to‘g‘ri bo‘ladi. Dunyodagi eng yaxshi odam — o‘lik odam. Chunki u birovga yomonlik qilmaydi...» Shu fikrga kelgan Asadbek qaddini ko‘tardi. Nazarida shu yotishida o‘lib qoladiganday tuyulib o‘rnidan turdi. Shu paytgacha o‘limini o‘ylaganida uncha cho‘chimayotgan edi. Hozir lahadda yotishi ko‘zi oldiga kelganda sovqotayotgan odamday etlari junjikdi. Qo‘rqdi. O‘limidan emas, lahadda yotishidan qo‘rqdi. Lahad — u dunyo ostonasi. Asadbek bu ostonada o‘zini nimalar kutayotganini, qanday savol-javobga mubtalo bo‘lishini o‘ylamadi. U qorong‘u, zax lahadda yolg‘iz yotishdan qo‘rqdi. Nopok dil ila, imonsizlik ila o‘z umrini vayron qilishdan qo‘rqmagan odam lahadda yotishdan qo‘rqdi. Tushida onasi aytgan qabr azobi nima ekanini bilmay turib, lahadga tushishdan qo‘rqdi... Nazarida uy torayib lahadga aylanayotganday bo‘ldi. Yuragi o‘ynab, deraza tokchasidagi tugmani bosdi. Xastalikka chalinganidan keyin Chuvrindining topshirig‘i bilan barcha uylarga qo‘ng‘iroq tugmalari o‘rnatilgan, Asadbek boloxonadagi yigitlarni shu tugmalardan birini bosib chaqirardi. Navbatchi yigit hayallamadi. — Jalil akangni olib kel, — dedi Asadbek unga. Navbatchi yigit uzoqlashgach, Asadbek yana qo‘ng‘iroqni bosdi-da, iziga qaytib «Labbay, Bek aka» deganicha qo‘l qovushtirgan yigitga: — Jalilnimas, Mahmud akangni top, — deb buyurdi. Asadbek Jalilni ko‘rmoqni istagan edi. Lekin «Men ping‘illasam, u bobillasa dilim xufton bo‘lar», degan o‘yda ko‘ngliga qarshi ish qildi. Chuvrindini chaqirtirishga chaqirtirdi-yu, «Yarim tunda ovora qilishim shartmi?» deb o‘yladi. O‘zini xayolan lahadda ko‘rganidan so‘ng uyda yolg‘iz qololmas ham edi. U Chuvrindi kelgan taqdirda ham bu uyda ko‘ngli osoyish topmasligini bilib, yana qo‘ng‘iroq tugmasini bosdi-da, ostonada ko‘ringan yigitga «Chaqirma. Mashinani olib chiq. Idoraga boramiz», dedi. Xo‘jayinning yarim tunda kelishi Bo‘tqa uchun kutilmagan holat sanalardi. To‘g‘ri, u Bek akasi kunning istalgan vaqtida paydo bo‘lishi mumkinligini biladi, hamisha shunga shay turadi. Ammo uyida dam olib yotgan odamning yarim tunda yo‘lga chiqishi uni bir oz xavotirga soldi. Zamon sal qaltislashgani sababli keyingi oylarda tungi maishatlar asosan to‘xtatilgan bo‘lsa-da, ayrim ko‘ngli nozik akaxonlar hanuz bu yerto‘laga qo‘nib turishardi. Bu tun ham kichik ulfat aysh surayotgan damda Asadbekning tashrifidan ogoh bo‘lindi-yu, tezgina tarqalindi. Bo‘tqa «Bek akam kennayimsiz sal qiynalgandirlar», degan o‘yda har ehtimolga qarshi, o‘z ta’biri bilan aytilganda ikkitagina «qushcha»ni uchirib yubormay, olib qoldi. Videobardagilar uy-uylariga jo‘nagan bo‘lsalar-da, ulardan meros qolgan aroq hidi, sigaret tutunlari hali tarqamagan edi. Asadbek ichkari kirishi bilan Bo‘tqani bo‘ralab so‘kdi. — Yig‘ishtir demaganmidim bu ishlarni! — deb, qulochkashlab urdi. Zarba kuchli emasdi. Shu bois Bo‘tqa bir tebrangan bo‘ldi-yu, yiqilmadi. Aslida bu zarbaga chap berishi mumkin edi, ammo xo‘jayinning muborak qo‘llari quruq qaytmasin deb jag‘ini tutib bergan edi. — Akaxonlar iltimos qilishuvdi, yo‘q deya olmadim, — dedi aybdor bolaning holatida. — Kim u akaxonlaring? Bo‘tqa Asadbek hurmat qiladigan ikki odamning nomini aytishga aytib, «Ishqilib tekshirib qolmasin-da», deb cho‘chidi. Agar bu odamlarning bugun kelmagani Asadbekka |
