Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc
Download 5.08 Kb. Pdf ko'rish
|
Shaytanat 4- kitob (2)
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
163 boshlarimni og‘ritadi hali. Buni Jamshidga buyurishim kerak, imi-jimida to‘g‘irlaydi», deb qo‘ydi. Asadbek o‘zicha haqiqat yo‘lida bir ish qilib qaytayotgan edi. Ilgarilari ham biron bir masala xususida hukm chiqarsa, yoinki biron bir kishining taqdirini hal etsa «Ish haqiqat yo‘rig‘icha, vijdonan bo‘ldi», deb hisoblardi. Ammo ko‘p hollarda u yanglishardi. Chunki u haqiqat degan narsa aslida haqiqat emas, to‘g‘rilik degan narsa to‘g‘rilik ham emasdi. U vijdon deb hisoblaydigan narsa aslida insoniy vijdon emasdi. Chunki zulm bilan vijdon bir tanada, bir qalbda yashay olmasligi oyday ravshan. Bu safargi zulmga Asadbekni ayblamoq insofdan emasdir. Chunki bu zulmni To‘xtaxon bilan kuyovning o‘zlari befarosatsizliklari tufayli sotib oldilar. Ular haqlarini talab qilib, nohaqlikning achchiq suvini ichib, qiynalishga erishdilar. Agar oradan uch kunni o‘tkazib, keyin «Mayli, otamning vasiyatlariga qarshi bormaylik, uyga da’voyimiz yo‘q, lekin bola- chaqamiz bilan ko‘chada qolmaylik», deyishganida masalaning boshqacha hal bo‘lishi aniq edi. Insonni har baloga giriftor etuvchi til bir oilani boshpanasiz qoldirdi. Asadbek uyiga ana shu ko‘ngilxiralik bilan qaytdi. Avval o‘g‘illari, so‘ng kelinlari chiqib salom berishgach, bu g‘ashlik bir oz ko‘tarilgandek bo‘ldi. Ayniqsa kelinlarning shirin talaffuzda so‘zlashishlari, salomni ham dilni erituvchi ohang bilan berishlari Asadbekning qorong‘u ko‘nglini yoritguvchi chiroqdek edi. Kelinlaridan shodlanishi barobarinda «shunday ajoyib qizlarni uzoq, notanish yurtga uzatgan qudalaridan ajablanardi. Zaynabni uzatganida necha kun bir narsasini yo‘qotgan odam kabi garangsib yurgan edi. Zaynabi shundaygina qanoti ostida, istagan onida ko‘rib, sog‘inch dardiga malham topishi oson edi. Qudalari qanday chidashayotgan ekan? Janozadan qaytgan Asadbek kelinlarining salomidan rohatlandi, ammo bu safar qudalarining sog‘inchini o‘ylamadi. Zaynab kasalxonadan qaytgach, Manzura kirib, yoshlarning shahar aylanib kelish uchun ruxsat so‘rashayotganini aytdi. Ijozatdan shodlangan yoshlar ketishgach, Manzura «ovqatni suzaveraymi?» deb so‘radi. Asadbek kelgan mahalida xuddi shu savolga «qornim to‘q» deb javob bergan edi. Bu safar Manzuraning ovqatlanishni kutayotganini fahmlab, ishtahasi bo‘lmasa-da, «hozir chiqaman, suzaver», dedi. Xotinining ra’yini qaytarmaslik uchun qozonkabobdan kichikroq bir qovurg‘ani olib ermak qildi. Manzuraning ishtahasi ham erinikiga bog‘liq edi. Asadbek ishtaha bilan ovqatlansa, u ham ko‘ngli tusaganicha yerdi. Bu safar ham odati kanda bo‘lmadi, qo‘lga olingan qovurg‘aning yarmi ham yeyilmadi. «Sen yeyaver, qornim to‘q», degan da’vatga «Bolalar bilan yedim», degan yolg‘on javob ovqatlanish jarayoniga yakun yasay qoldi. Asadbek qo‘lini sochiqqa artgach, Manzura choy qu-yib uzatdi-da: — Qamar aka chiquvdilar, — deb «nimaga chiqqanlarini aytaveraymi?» deganday savol nazari bilan qaradi. — Tinchlikmi, nimaga chiqibdi? — deb so‘radi Asadbek. — Sizda maslahatli ishlari bor ekan. — Senga aytmadimi? — Bir uchini chiqarganday bo‘ldilar. — Qani, sen ham o‘sha uchini chiqar-chi? — Uyni sotishmoqchimishmi? — Nega? — Uchta o‘g‘ilni uyli-joyli qilishga qiynalishayotganga o‘xshashadi. Kenjalarini uylay desalar ortiqcha xona yo‘q. Hukumatning uylaridan ikki xona-ikki xonali qilibmi sotib olishsa kerak. Samadingiz gaplashayotgandi. Qamar aka hamma dardlarini unga aytgandirlar, xotin kishiga aytarmidilar. |
