Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
171
bamaylixotir o‘tiraverdi. 
Tarsaki urgan yigitning ikki sherigi davradagi erkaklarning orqasiga o‘tishganida juvon: 
— Bular bilan birga ishlaymiz, bugun mening tug‘ilgan kunim edi, — deb ularni himoya 
qilmoqchi bo‘ldi. Yigit o‘rnidan jilishga, ayolni himoya qilishga urinmayotgan erkaklarga 
qaradi-yu, sheriklariga «urlaring», deb imlamadi. Juvonning bilagidan mahkam ushlab, 
barmog‘idagi uzukni tortib oldi. Keyin «soatni yech!» deb buyurdi. Juvon titroq 
barmoqlari bilan soatni yechib uzatgach, yana tarsaki yedi. Bu safar zarba qattiqroq 
bo‘lgani uchun qalqib ketdi. Yigit uni yana urmoqchi bo‘lib xezlanganida oshxona 
tomondan yugurib chiqqan xizmatchi oraga tushib, unga nimadir dedi. Yigit shu onning 
o‘zida shashtidan tushib, Asadbek tomonga qarab oldi-yu, shoshqich ravishda iziga 
qaytdi. Urushga shay turgan sheriklari nima voqea yuz berganini anglamay taajjub bilan 
unga ergashdilar. 
Bu tomosha Asadbekka yoshlik yillarini eslatdi. 
Restoranga kirgan paytlarda Kesakpolvonning shunaqa qilig‘i bo‘lardi. Ba’zida o‘ziga 
yoqqan juvonga ega chiqishni istab qolardi. Ko‘cha-ko‘ydami yoki bozordami ovi 
yurishmagan kezlari esa restoranga o‘ynashlari bilan kirganlarni shilib olish harakatini 
qilardi. Restoran, mehmonxona atroflariga in qo‘ygan fohishalarning ko‘pini yaxshi 
biluvchi Kesakpolvon xuddi hozirgiday tamoshani ko‘rsatardi. Kesakpolvon bilan til 
biriktirgan fohisha bir-ikki tarsaki yerdi-yu, keyin ulushni olgach, mukofotiga uning 
to‘shagini obod qilardi. Asadbek, o‘sha kunlarni eslab «bu tamosha hozir ham bor ekan-
da», deb o‘yladi. 
Dasturxon shohona ko‘rinish olgach, muovin yana ta’zim bilan paydo bo‘lib, 
shishalarning qopqog‘ini ochmoqchi bo‘ldi. 
— Ochma, — dedi Asadbek. 
— Odamdan aziz bo‘libdimi, Bek aka. Tabarruk qilib bering, o‘zimiz otamiz, — Muovin 
shunday deb turib qadahlarga konyak quydi. Asadbek uzatilgan qadahga qo‘l 
uzatmagach, nima qilishini bilmay noqulay ahvolga tushdi. Asadbekning: 
— O‘zing ich, — deyishi uni bu ahvoldan qutqardi. Qadahni Bek akasining sog‘lig‘i uchun 
ko‘tarib, yana oshxonaga qaytdi. 
Ko‘p o‘tmay ikki kosada manpar keldi. Asadbek xotiniga «ko‘rdingmi, bularni», 
degandek qarab, istehzo bilan jilmayib qo‘ydi, biroq, qo‘liga qoshiq olmadi. Manzura 
ham «endi bu yog‘i nima bo‘larkin» deb harakatsiz o‘tiraverdi. Manpar sovushga 
ulgurmay toboqi jo‘ja ham keltirilib, yoqimli hidi ishtahani qitiqladi. Ana shundan keyin 
Asadbek cho‘ntagidan pul chiqarib sanagach, dasturxon ustiga tashlab ustiga kon’yak 
shishasini bostirib qo‘ydi-da, o‘rnidan turdi. Asadbekning bu qilig‘idan talvasaga tushgan 
muovin: 
— Bek akajon, bizni uyaltirmang, — deb yalindi. 
— Haligi yigitlarni taniysanmi? — deb so‘radi Asadbek uning gapiga parvo qilmay. 
— Birinchi ko‘rishim... tanimayman, — dedi muovin dovdirab. 
— Cho‘tal berishmaydimi senga, shunaqa laqmamisan? Ertaga Jamshid degan yigit 
keladi, o‘sha bolalar shu yerda bo‘lishsin. 
Kuzatib chiqqan muovin ularning piyoda ketishayotganini ko‘rib ajablandi, lekin 
«mashina chaqiraymi?» deyishdan qo‘rqib, indamay turaverdi. 
2 
Ertalab Asadbek nonushta qilib bo‘lgach, Manzura to‘ydan gap ochdi: 
— Mahmudning qirqi o‘tgandan keyin deganman-ku? — dedi Asadbek unga javoban. 

---

Shaytanat (4-kitob). Tohir Malik