Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc
Download 5.08 Kb. Pdf ko'rish
|
Shaytanat 4- kitob (2)
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
26 osilyapsan? — O‘zini ko‘rmaysizmi? — O‘chir, ahmoq! Manzura joyiga qaytgach, Jamshid aka-ukalarni ham qoldirib bojxonachilar bilan o‘zi gaplasha boshladi. Oqibat shu bo‘ldiki, o‘zi bilan kelgan yigitga ayollarni topshirib mehmonxonaga jo‘natdi. Aka-ukani esa yuklari bilan birga milisaxonaga olib ketdilar. Ular bilan izma-iz yetib kelgan Jamshid milisaxonaning kattalari bilan til topishga urindi. Bojxonada taftish qaydnomasi yozilmagani uchun bu yerda ish oson bitar, deb o‘ylab yanglishgan edi. Milisaxonada ham tergovchi so‘roqni boshlamay aka-ukalarni «izolyator» deb atalmish vaqtinchalik qamoqqa qamadi. Jamshid «Ish»ning rasmiylashtirilishiga shoshilishmayotganidan, gaplarini bee’tibor tinglashayotganidan bir shumlikni sezdi. Shu bois ular qarshisida ko‘pam elanmay, iziga qaytdi. Telegrafga kirib Bek akasiga noxush xabarni bildirdi-da: — Yuklaridan qora dori chiqqanmish, — deb izoh berdi. Bu gapdan so‘ng Asadbekdan bir necha soniya sado chiqmadi. — Xongireyga aytsammikin? — deb so‘radi Jamshid. Bu safar javob hayallamadi: — Yo‘q, — dedi Asadbek bo‘g‘iq ovozda. — Sen aralashmay tur, o‘zim yetib boraman. Milisalarga gapi o‘tmagach, Jamshid Xongireyga uchrashmoqni o‘yladi-yu, ammo «Xongireyning ishi bo‘lsa-chi, bu?» degan savol xayolini bir yoritib o‘tdi. «Agar bu ishda Xongireyning qo‘li bo‘lsa, gapimni sariq chaqaga olmaydi, Bek akamning oyoqlariga bosh urib kelishlarini xohlaydi, degan fikr uni to‘xtatdi. Jamshiddan sovuq xabarni eshitgan Asadbek ham birinchi galda Xongireyni esladi. Esladi-yu, maqsadini ham angladi: endi oyoqlariga bosh urib borishdan o‘zga chorasi yo‘q. Shu topgacha erkakman, deb qaddini g‘oz tutib yurgan Asadbek endi egilishga majbur. Bu qimor o‘yiniga anov-manov narsa emas, o‘g‘illarining jonlari tikilgan. Ko‘ngli shu xorlikni sezardi. Sezgani uchun ham ularning qaytishlarini istamayotgan edi. Xojasiga shumxabar yetkazgan Jamshid «Bek akamning jahllari chiqdi» deb o‘yladi. U jahl emas, naq jonning o‘zi chiqayozganini fahmlamadi. Shumxabarni eshitgan topda Asadbek bo‘lajak xorlikni, ta’zim qilib borib balchiqqa bulg‘anishini o‘ylamadi. Yo‘q, buni ancha keyin o‘ylaydi. Hozir uning ko‘zlariga faqat bolalarining joni ko‘rindi. «Bolalar qamoqda» degan gap unga «bolalar tobutda» deyilganday eshitilib, vujudiga muz yugurdi. Jamshidning «gaplashdim, ancha yumshatdim», deyishi ham bu muzni erita olmadi. O‘zining tezda yetib borajagini aytgach, «Kennayingga indamay qo‘ya qol», dedi. Hojasi ogohlantirmasa ham Jamshid nima voqea yuz berganini yangasiga aytmas edi. Vahima to‘riga o‘ralib yig‘iga bandi bo‘lib o‘tirgan ayollarga «ahvol chatoq, yukinglar orasidan ancha qoradori chiqibdi» de-yishining oqibatini yaxshi bilardi. Manzura mehmonxonaga joylashguniga qadar, yuragi yorilib ketguday darajada potirlab urayotgan bo‘lsa-da, alamli yig‘i bo‘g‘zidan bo‘g‘sa-da, o‘zini tutishga kuch topdi. Xonaga kirib oromkursiga omonat o‘tirdi. O‘tirdiyu mushuk panjasidagi onasiga mo‘ltillab tikilayotgan kabutar poloponlari holidagi kelinlarining ko‘zlariga ko‘zi tushgach boshqa chiday olmadi. Yuvinish xonasiga o‘tib unsiz yig‘ladi. Qalbidan nido vulqoni portlagan bo‘lsa ham ovoz chiqarmadi. Unsiz yig‘la- moq — uning qismati. Yaratgan unga shu azobni ravo ko‘rgan ekan, dardini kimlarga aytsin? Hamma uni baxtli hisoblaydi. Agar yemoq-ichmoq, kiyinmoq, bezanmoq baxt hisoblansa Manzurani eng baxtli ayollardan biri demoq mumkin. O‘lchovi, zamoni, makoni bo‘lmagan baxt atalmish tushunchaga Manzuraning o‘zi ham tushunmaydi. Manzurani baxtli deb hisoblovchilar, «shu ayolga nasib etganingdan menga ham ber», |
