Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
164
Asadbek xotinining gaplarini eshitib «Bugun faqat uy mojarosi bo‘ladigan kun ekanmi?» 
deb qo‘y- di-yu, qo‘shnining dardiga oid biron so‘z aytmadi. 
Choy og‘ziga bemaza tuyulib, piyolani dasturxon ustiga astalik bilan qo‘ydi. Avvalgi 
davrlari bo‘lganda «nima balo, xashak solib damlaganmisan?» deb to‘ng‘illar yoki 
piyolani do‘q etib qo‘yar, yoinki jahli chiqib turgan bo‘lsa, choyni sepib yuborardi. 
Shunda xotin bechora hadik bilan sapchib turib, boshqa choynakda choy damlab kelardi. 
Ammo yangi damlangan choydan ham ichilmasdi. Chunki aslida choy bemaza emas, 
kayfiyatning mazasi bo‘lmasdi. Asadbek g‘azab otidan tushgani bilan ko‘ngli na ovqat, 
na choy tusardi. Er-xotin dam-badam bir-birlariga qarab qo‘yib, jimgina o‘tirishardi. 
Asadbek jag‘i-jag‘iga tegmaydiganlarga toqat qilolmas, xotinining kamgapligidan 
mamnun yurardi. Biroq, hozirgiday hollarda uning gapirib o‘tirishini istadi. «Nimani 
gapirsa ham mayli, javrab tursa bas», deb xotiniga umid bilan qaradi. Yo‘q, Manzura 
javramadi. Mo‘’minalik libosini yechmadi. Ilgari ham, ayniqsa Zaynabning to‘yidan so‘ng 
mana shu tarzda ikkovlon ko‘p yolg‘iz o‘tirishardi. Lekni unda Asadbek yolg‘izlik to‘rida 
siqilmasdi. Hozir siqildi, yomon siqildi. 
— Adasi, choyingiz sovidi, qaynog‘idan quyaymi?— Manzura shunday deb piyolaga qo‘l 
uzatdi. 
Asadbek «Yo‘q, kerakmas», degan ma’noda kaftini piyola ustiga qo‘ydi. Keyin ma’suma 
xotiniga qaradi-da: 
— Manzur, yoshligimizda biz ham shahar aylangani chiqarmidik? — deb so‘radi. 
Kutilmagan bu savoldan Manzura gangib: 
— Voy, shaharning nimasini aylanardik? — de-di. 
— Ha endi, mundog‘ «aylantirib» deyiladimi yo «o‘ynatib» deyiladimi, marojniy-parojniy 
olib berganmanmi? Mana, bolalaring ketishdi-ku?
— Bularning zamoni boshqa, bizniki boshqa edi, adasi. 
— Bo‘pti, bor, kiyinib chiq. Biz ham yangi zamonni bir ko‘raylik. 
Asadbek «Manzur» deb gap boshlaganida u bir ajablangan edi. Chunki eri asosan unga 
«hey» deb murojaat etar, mehmon huzurida esa «onasi» der, juda kam hollardagina 
erkalaguvchi samimiy ohangda «Manzur» deb chaqirardi. Dastlabki ajablanishi so‘nmay 
turib sayrga taklif etilishi unga g‘alati tuyuldi. Eriga «hazillashayapsizmi, adasi?» degan 
ma’noda qarab, baloga qolay dedi. 
— Imillamasang-chi, tur tezroq, — dedi Asadbek po‘pisa ohangida. 
Bitta mashinani Abdusamad, ikkinchisini Halimjon haydab, yoshlarni sayrga olib 
ketishgan edi. Manzura amrga itoat etib o‘rnidan turdi-yu, «Mashina yo‘qligini adasi 
unutdilarmikin», degan xayolda: 
— Mashina... — deb gap boshlagan edi, «Ishing bo‘lmasin», degan qo‘pol javobni 
eshitdi. 
Asadbekning bu qilig‘i Manzuragagina emas, boloxonadagi yigitlarga ham g‘alati tuyuldi. 
Ulardan biri shoshganicha pastga tushdi, ko‘chada xotinining yonida xotirjam 
borayotgan xojasi izidan bir oz tikildi. Asadbek hech qachon mashinasiz ko‘chaga 
chiqmasdi. Biror yoqqa ketayotgan bo‘lsa darvozadan chiqish oldida ularga nimadir deb 
qo‘yardi. 
Yigit picha tek turgach, sodiq mulozimlik vazifasini bajarib, sakkiz-o‘n qadamlik masofani 
saqlagan holda izma-iz yura boshladi. Buni sezgan Asadbek to‘xtab, orqasiga o‘girildi. 
Yigit ham to‘xtagan edi, imlab chaqirdi-da, u yaqinlashgach: 
— Izimdan yurma, — dedi. — Halim akang kelsa, ayt, uyiga ketaversin. — Asadbek bir 
oz o‘ylandi-da, qo‘shib qo‘ydi: — Akalaring kelishganidan keyin senlar ham uy-
uylaringga ketaverlaring. Ertalab Haydar akangga uchrashsalaring, bundan bu yog‘iga 
nima ish qilishlaringni aytadi.

---

Shaytanat (4-kitob). Tohir Malik