Microsoft Word vijdon azobi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
16
qildim. qo'shni qiz bilan yurdim. Hotinim meni sevardi. Buni bilgach tamom bo'ldi. Ko'p 
yig'ladi. Keyin askarlikka, o'quv mashg'ulotiga olindim. Bu yerga tayinlanganimdan keyin 
kasalligini eshitib borib bko'rdim. Sarg'ayib so'libdi. "Meni aldamasligingiz kerak edi" 
dedi. Undan ko'p uzr so'radi. Ammo hafa bo'lgan. Hozir og'ir ahvolda kasalhonada 
yotibdi, uni ko'rishim kerak. Meni avf etishini so'rashim zarur.
- Bu sen itlarga hos ish! Yeganingni(... ) men yuvaymi? Tag'in namoz o'qirmish.
- Yo'q namoz o'qiydigan man emas. arzimurlik Vadat. Lekin u menga juda o'hshaydi. 
Hizmatdoshlar ham bizni chalkashtirib yurishadi. Ishonmadim. Zamondan ortda qolgan, 
qoloq yigit meni aldaydimi? Uning yig'lashiga erimadim, ko'nmadim. U tinmay: 
- Kapitan namoz o'qishimni hohlasangiz namoz ham o'qiyman. Faqat ruhsat bering, 
qulingiz bo'lay, - derdi. Lekin ruhsat bermadim. BIr soatdan keyin askarlardan biri kelib 
achchiq habarni yetkazdi: 
- Kapitan, kecha sizdan ruhsat so'ragan yigit joniga qasd qildi! 
Dunyon qorong'u bo'ldi. Yigitning yoniga borganimizda o'lib bo'lgan edi. Uni so'nggi 
manzilga kuzatayotganimizda ham boshimni yerdan ko'tarolmadim. O'zimni 
o'zimla'natlardi. Oradan 30yil o'tdi... Hanuz vijdon azobi tinchlik bermaydi. Yi'glamagan 
kunlarim, ruhim jonim yig'laydi. Alloh meni avf qilsa, ohiratda, hamma namzolarimni 
savobini o'sha yigitga berishni o'ylayman. Zotan namoz o'qishimga ham u yigit sabab 
bo'lgan edi. Uning achchiq qismati, o'limi sabab... Bularning barini yozing, ho'pmi? 
Hmmasini yozing! 
OTAMNI YIG'LATDIM 
Mehribon va rahmli Alloh nomi ila boshlayman.
1984yil.
Unga tikilgan ko'zlarimni hech ololmasdim. Sahnaning eng oldida edim. Sahnaga 
chiqib quchoqlashmoq istaganlarga, ayniqsa yosh qizlarga to'sqinlik qiluvchi 
qo'riqchilarga, sahnada o'zlaridan ketgudek aralash-quralash raqsga tushyotganlarga 
ham qaramasdim. Qo'llari pianino ustida kezar, muhlislarini bor kuchi bilan jo'shtirar edi. 
Bir zum ko'imiz ko'zimizga tushdi. Uni qo'llarida gul bilan betoqat kutayotgan hushtorlari 
yonimda guruh guruh edilar. Ko'zim soatga tushib, hushim boshimda uchdi. Soat tungi 
1. 30ga yaqinlashgandi. Endi otamga nima deyman. Song o'z-o'zimga tasalli berdim. 
"Tinchlan, 40 yil ichida bir marta kech borsam nima bo'lsa bo'libdi", - degan gap esimga 
tushdi. U nogoh muhlislar ichida g'oyib bo'ldi. "Yana eshitaylik!Iltimos qilamiz!" - 
haqiriqlaridan keyin yana bir marta ko'rindi. U noz qilardi. Nihoyat soat tungi ikkiga 
yaqnlashganda men, opam, Tuyg'u, Monkaning mashinasiga minib uyga qarab yo'l oldik. 
Uchovi so'zlashardi. "Bittasi pul berdiya! Narigi savdoyi kim ei? O'lgiday mast. Bor-e 
Umid deb turganimzda yaramas, ablahlardan biri... " Suhbatga qo'shilmasdim. Hayol 
surib borardim. "Ota-onam akam To'lg'ani olib bizni buvimga tashlab Olmoniyaga 
kelgandilar. Bir nech yil avval, bu yerga kelgach tug'ilgan ukamiz va ikki singlimizga 
qarash uchun bizni ham yonlariga olib keldilar. To'lg' butkul turklikdan bir olmon qiz 
bilan yashab bizdan butkul ajraldi. Bizni unutdi. Kop' siqilganidan onam ishdan 
bo'shadilar. Doimiy havo almashtirish maqsadida Turkiyaga va boshqa shaharlarga 
ketardilar. Doktorlar uni uzoq bir qishloqqa damolish uchun, sog'ayish uchun yuborishdi. 
Opam va men telba to'palonchimiz. Otam vazmin, kamgap inson. Narigilar halikichik. 
Ramazon oyidamiz. Ro'za tutish, uning muhimligini tushunish qayoqda! Egnimda tor 
jinsi, ustimda kalta charm kamzul, qulog'imda wolkmen... musiqa tinglayman, 
velosipedda kezaman. Bir kuni yahsil mersedes, 34 raqamli, hozir kassetasini 

---

Vijdon azobi. Amina Shanliko’g’li