Microsoft Word vijdon azobi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
15
BIRGINA "YO'Q"NING OQIBATI 
- Allo!Maktub jurnalimi?
-Ha marhamat...
-Qo'limga jurnalingizni avvalgi soni tushib qoldi, shuning uchun sizni bezovta 
qilyapman.
- Qay jihatdan e'tiboringizni tortdi bey afandi?
- Mening ham vijdon azobim bor. Yozishini yoqtirmayman, telefonda aytsam yozib 
olasizmi?
- Albatta mathamat qilib ayting, sizni tinglaymiz.
- Men sotsialist oilaning o'g'liman. Bolaligimdan Islomni sahro qonuni ekanini eshtib 
o'sdim. "Alloh, Alhamdulillah" so'zlari bizning uyimizda eshitilmas, kim Allohga ishonsa 
undan nafratlanardik. Garchi o'sha zamonlar bizning uyimizda pinhon aytilgan "sahro 
qonuni" haqoratlari endi bu millatning oynayi jahonida rasman yangramoqda, bunga 
hech kim hech narsa demaydi, hamma beparvo.
- Ha, to'g'ri, haqlisiz. Millat sifatida uyushdik, balki, nasl nasabsiz bo'ldik. Ilgari 
islavothonalarda ko'rilgan manzaralar bugun uylarda tomosha qilinmoqda. 
Lekin:"Yuvosh otning tepkisi qattiq bo'lar" deyishgan ota-bobolarimiz. Azaldan arslonday 
bo'lganlar har holda bir kuni otchalik ishga yaramoqni biljaklar.
- InshaAlloh deylik, nasib bo'lar...
- Bir millatga o'z-o'zidan nasib bo'lmaydi...
- Haqlisiz da'vat zarur.
Tog'ri. Men mavzuga qaytay. Shunday qilib dinsiz sharoitda o'sdim. Namoz o'qiganni 
ko'rsam jahlim chiqar edi. O'zi dindorlardan nima istardik, hanuz tushunolmayman. 
Kichik zobit bo'ldim. Albatta, tajribasiz edim. Askarlarga buyruq berish menga juda 
yoqar, ammo men askarni so'kmadim, onasiga til tekkizmadim. Men boshqa ayb qildim. 
Juda katta ayb. Navbatchi kunimda bir yigit yonimga keldi. Yig'lardi. Ikki kun avval 
namoz o'qiyotganini ko'rganim uchun yuragimda unga nisbatan nafrat boridi. Unga 
g'azablanib qaradim.
- Gapir yigit nima istaysan?
- Kapitan, hotinim og'ir kasal ekan. Balki o'lim to'shagidadir. Meni yo'qlatganmish. 
Uch kunga ruhsat bersangiz, borsam ayolim shi shaharda, Zattunburnida.
- Jim-e! Ko'ppak bolasi! Askar avratni o'ymalaydi. Askarni yagona dardi bor, u esa - 
Vatandir! 
- Ammo, afandim...
- Jim! E, seni afnadingga... Yigir bir soatdan keyin yana keldi.
- Kapitan siz bilmaydigan ishlar ham bor, javob bering, yo'qsa qochib ketaman.
- Sen-a? Senmi, hali meni qo'rqitadigan? Bor nafratim bilan butun qasdu qasosim, 
qasosim borday, shu o'chni olayotganday basharasiga musht tushirdim. Burnidan qon 
keldi. Go'yo vahshiy hayvonga aylangandim, hech marhamat tuymasdim o'zimda. 
Qonlarini arta-arta gapirardi.
- Qo'l-oyog'ingizni o'pay kapitan! Menga ruhsat bering. Mayli keyin o'ldiring, bu juda 
muhim. Ho'ng-ho'ng yig'lab yana so'zlardi.
- Ha-ha... shu yerga qoziq qilib qoqsangiz ham mayli, g'ing demayman. Faqat 
ayolimni Nurtanimni bir ko'rsam bo'ldi...
- Nima bo'ldi hotiningga ayt! 
- Qo'lingizni o'pay kapitan, Rahmat so'g bo'ling, so'lashimga izn berdingiz, naryog'iga 
ham ruhsat berarsiz. Biz Nurtan bilan turmush qurganimizga iiki yil bo'ldi. Onam uni 
qo'yib qo'shnimizni qiziga uylanishimni hohladi. Men ko'nmadim. Ammo unga hiyonat 

---

Vijdon azobi. Amina Shanliko’g’li