Odam bo‘lish qiyin: roman va hikoyalar
Download 1.53 Mb. Pdf ko'rish
|
|
Odam bolish qiyin
35 , – Endi tegmaymiz, amaki, – dedi yig‘i aralash Gulchehra. – Ishonaman, qizim, ishonaman, – dedi amaki. Bizni urishadi deb qo‘rqqan bolalar, o‘sha kuni juda ezilib uylariga qaytishdi. «Yaxshi odam ekanku, amaki» o‘ylardi ichida Abdulla. Lekin bir hafta o‘taro‘tmas u yo‘q bo‘lib qoldi. U ham, burgut ham. Uning qayoqqa ketganligini uzoq vaqtgacha hech kim bilmadi. Urush tugagan dan so‘ng esa uning Ukrainada qahramonlarcha halok bo‘lgani haqida xabar keldi. O‘shanda ham yoz bo‘lib, Abdulla ta’tilga kelgan edi. Bu xabarni eshitib, Gulchehra ikkalovi ancha qayg‘urishdi. Mana shu voqea, kim biladi, nima uchundir Ab dullaning xayolidan sira ko‘tarilmasdi. Hozir ham u sekin kanal bo‘ylab uy tomon borar ekan, shu voqea barcha ikirchikirlari bi lan uning ko‘z oldida namoyon bo‘lgan edi. O‘sha paytlari Gulchehra o‘g‘il bolalardan farq qilmas di. Endichi? Endi u butunlay boshqacha bo‘lib ketibdi. Ilgarigi sho‘xliklari, yuguribyelishlari qani? Shunday o‘ylar ekan, Abdulla qaysi bir yili (o‘shanda yettinchi sinfda bo‘lishsa kerak) ja moa rejani bajarib, to‘y qilib berganda, birga ot minishganini esladi. Ha, Gulchehra o‘shandayoq boshqacha bo‘lib qolgan edi. Ular kanal bo‘ylab borishar ekan, Abdulla uning yelkasiga qo‘llarini qo‘yganda o‘zini tortgan va shu bilan katta bo‘lib qolishganini bildirgan edi. Ancha sayr qilishdi. Keyin qaysi bir brigada ning hovuz bo‘yiga qurilgan shiyponida xayol su rishdi. Shiyponda ulardan boshqa hech kim yo‘q, hamma xo‘jalik bog‘idagi to‘yda, dala jimjit edi. Olmas Umarbekov 36 , Gulchehra tirsaklarini shiypon panjarasiga tirab, hovuzga termilgancha o‘tirardi. – O‘ylayapsanmi? – so‘radi Abdulla. – Ha, – dedi sekingina Gulchehra. – Kim bo‘lishimizni o‘ylayapman. Abdulla kuldi. – Kim bo‘lar ekanmiz? – Sen olim bo‘lasan. – Olim? – hayron bo‘ldi Abdulla. – Ha, sen olim bo‘lasan. Katta papka tutib, ko‘zoynak taqib yurasan. – Qo‘ysangchi! – ichida sevinsa ham, zarda qildi Abdulla. – Yo‘q, rost, ko‘rib turibman. – O‘zingchi? O‘zing kim bo‘lasan? – Menmi? – Gulchehra o‘ylanib qoldi. – Men... men me’mor bo‘laman. – O‘hho‘, – dedi Abdulla, – juda baland ket dingku! – Nimasi baland? Sen olim bo‘lganingda, men me’mor bo‘lolmaymanmi? Har holda, shunga o‘qiy man. Chiroyli uylar quraman, shahar qura man. Balki Mingbuloq me’mori bo‘larman... – Qishloqning ham me’mori bo‘lar ekanmi? – Nega bo‘lmas ekan? Hozir bo‘lmasa, keyin bo‘lar. O‘shanda balandbaland, chiroyli uylar quraman. Keyinchi... Keyin... Gulchehra keyin nima qilishini aytolmadi. – Men kim bo‘lishimni hali bilmayman, – dedi Abdulla. – Dadam, hozir o‘qishdan boshqa nar sani o‘ylama, deydilar. – Men bo‘lsam, ko‘p o‘ylayman. Bir – shifokor bo‘lgim keladi, bir – muhandis. Hozir endi me’mor Odam bolish qiyin 37 , bo‘lgim kelyapti. Nima deysan, qaysi biri yaxshi ekana? – Hammasi ham yaxshi bo‘lsa kerak, – dedi Abdulla ikkilanib. – Yaxshi bo‘lmasa odamlar ning hammasi yo shifokor, yo muhandis bo‘lardi, boshqa ishni tanlamasdi. – Bu fikr o‘ziga ma’qul keldi shekilli, qat’iy qilib qo‘shib qo‘ydi: – Ham masi ham yaxshi. Gulchehra indamadi, yoki yana o‘z xayollari ga berilib, uni eshitmadi. «Hozir u kim bo‘lmoqchi ekan?» – o‘yladi Abdulla. Shu payt kimdir uni turtdi. – Salom! Abdulla boshini ko‘tardi. Ro‘parasida o‘zi tengi ikkita yigit turardi. Abdulla ularni tanidi. Biri – Qosimjon, ikkinchisi – Samad edi. – Xayol surib qolibsan? – dedi Qosimjon qo‘lini uzatib. – Ovga chiquvdik, – dedi Abdulla yigitlar bilan ko‘rishar ekan. – Yaxshimisizlar? – Rahmat, – Qosimjon qo‘lidagi tanburga isho ra qilib, dedi: – Maktabni tugatdik. Kechqurun ziyofat. Repetitsiyaga ketyapmiz. – Senam bitirding shekilli? – so‘radi ikkinchi yigit. – Ha, – dedi Abdulla. – Yaxshi bitirdingmi? – Yomon emas, – Abdulla oltin medal olganini aytishga uyaldi. – O‘zlaringchi? – Biz ham shu, – dedi Qosimjon. – Qachon kelding? – Kecha. – Hali shu yerdamisan? – Ha. – Bo‘lmasa kechqurun maktabga kel. Bir yay raymiz, xo‘pmi? |
