Odam bo‘lish qiyin: roman va hikoyalar
Download 1.53 Mb. Pdf ko'rish
|
|
Odam bolish qiyin
179 , – Achinma. Bizning ishimiz shundayki... – dedi Po‘lat, – har yili kelib turamiz... – Lekin ish bilan kelamiz... Sayyoraning bu gapi yigitlarni o‘ylatib qo‘ydi. Ish... chindan ham yaqinda ish boshlanadi. Sakkiz oy qoldi. Sakkiz oylik yoshlik, sakkiz oylik sho‘xlik. Keyin bu davr hech qaytib kelmaydi. – Qiziq, – dedi Po‘lat. – Talabalik yaxshimikin, yo ish? – Menga qolsa, umrbod talaba bo‘lardim, – dedi Sayyora. – Unda sendan nima foyda? – Bitta yomon matematik kamayardi. Durust roq ishlashimga ko‘zim yetmayapti. Sen bilan Abu boshqa gap. – Abuni gapirma, – dedi Po‘lat. – U ishlash uchun yaratilgan odam. Rostini aytsam, mening ham uchto‘rt yil o‘qigim bor. Afsuski, bu mum kin emas. – Hammamiz ham yaxshi ishlaymiz, – dedi arg‘imchoq tebratish bilan ovora bo‘lib turgan Abdulla. – Biz hali ishlaganimiz yo‘q. Shuning uchun talabalik yaxshi ko‘rinyapti. Ishga tush ganda, ish yaxshi ko‘rinadi. – Lekin, Sayyora, seni hech reaktor yonida tasavvur qilolmayapman. Sen ko‘proq vrachga o‘xshaysan. – Medinstitutga kiraymi? Abdulla kulib yubordi. – Yo‘q. Biz birga ishlaymiz. Shunday ishlay mizki... – Klass bo‘ladi, klass! – dedi Po‘lat. – Tag‘in qanday klass!.. Olmas Umarbekov 180 , Shaharga qaytishganda Abdullaning taklifi bilan «Astoriya»ga kirishdi. Bu qadimiy restoran va uning qimmatbaho menyusi anchadan beri uning dimog‘ini qitiqlab yurardi. Podsho Nikolay II ni eslatuvchi shveysar chol ularga chest berib, epchillik bilan Sayyoraning qo‘lidan plashni oldi. – Qirol qirolichani kutib olyapti! – hazil qildi Po‘lat. Ular ikkinchi qavatga ko‘tarilishdi. Derazalari og‘ir duxoba darpardalar bilan to‘silgan restoran da tantanavor jimjitlik hukmron edi. Ondasonda qo‘shni zaldan qadahlarning yengil jarangi eshiti lib qolardi. Yoshlar prospektga qaragan deraza tagiga o‘tirishdi. – Ha... – dedi Po‘lat xo‘rsinib. – O‘zimizning oshxona bundan tuzuk edi. Sayyora piq etib kulib yubordi. – Bir kun baribir kirasan shunaqa restoranga, – dedi Abdulla. – O‘rganish kerak. Kapalak nusxa bo‘yinbog‘ taqqan ofitsiant taom noma uzatdi. Sayyora uni varaqlab, har xil narsal arni buyurar ekan, Po‘lat uning tirsagidan tortib: – O‘zingni bos, o‘zingni bos, – derdi. Ular juda yaxshi o‘tirishdi. Ikki ryumkadan so‘ng Po‘latga bu hashamatli restoran xuddi talabalar oshxonasidek oddiygina bo‘lib ko‘rina boshladi. – Qiziq, – derdi ikki gapning birida u. – Nega ilgari hech kirmaganmiz bu yerga? Juda tinch ekanku! – Qani, ko‘tardik, – dedi Abdulla yangitdan ryumkalarni to‘ldirib. – Nima uchun? – so‘radi qizarib ketgan Sayyora. – Hammamizning akademik bo‘lishimiz uchun! Odam bolish qiyin 181 , Abdulla bu gapni chindan aytdimi, yo hazil qildimi, bilib bo‘lmasdi, lekin juda kulgili chiqdi. Ular turishganda, shishada hali anchagina kon yak bor edi. – Nima qilamiz? – so‘radi Po‘lat va alanglab atrofga qaradi. Restoran deyarli bo‘sh edi. Faqat bur chak burchaklarda, chet elliklar bo‘lsa kerak, yarim ovozda gaplashib o‘tirishardi. – Bitta ham badavlat talaba ko‘rinmaydi. Oh! – dedi Po‘lat barmog‘ini bigiz qilib, peshanasiga qa dar ekan. – Topdim. Qirolicha! Agar shu, sizning muborak qo‘lingiz tekkan sharobni qirol oliy haz ratlariga hadya qilsak, nima deysiz? – Olarmikan? Turishi juda vahimaku! – dedi Sayyora. – Yo‘lini topamiz. Pastga tushishganda Po‘lat shishani shveysar cholga uzatdi. – Bobay, agar biz qaytmasak, bizning sog‘lig‘imizga ichishingiz mumkin. Shveysar e’tiborsizlik bilan shishani olib, bir chayqatdi. Ko‘ngli to‘ldi shekilli, prilavka usti ga qo‘yib, poshnalarini zarb bilan taqillatdida, chest berdi. – Tashakkur, – dedi Po‘lat. Soat o‘n ikkidan oshgan, lekin tun kirganga o‘xshamasdi. Shaharning sutdek oppoq kecha si o‘z hayotini boshlab, bor go‘zalligini ko‘zko‘z qilib turardi. – Birpas aylanamiza? – dedi Sayyora yana sheriklarini qo‘ltiqlab. – Faqat mensiz, – dedi Po‘lat. |
